Als de zon ondergaat
Door: Hanneke
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
06 Januari 2014 | Zuid-Afrika, Fish Hoek
Na al die avonturen op de Garden Route ging het leven weer gewoon verder. Dat betekent echter absoluut niet dat er niets gebeurde. Integendeel! Ik heb nog nooit zo’n leuke vakantie gehad! Eerst zagen we Miriam weer, gingen naar The Hungergames 2, dronken weer wat cocktails bij Cubanas! (Oh, how I miss Cubanas!) Daarna kregen dan eindelijk, EINDELIJK, EIN-DE-LIJK, na superveel gezeik en gedoe onze eigen auto! :) En daarna werd het Oud en Nieuw! En dat is waar ik graag over wil vertellen.
Ik geloof dat jullie allemaal een mooi feestje hebben gehad, absoluut. Maar mijn Oud en Nieuw was zó memorabel en bijzonder dat ik dat wel met jullie moet delen.
Het begon allemaal op 31 december 2013.. :P We wilden graag met Miriam, onze Duitser, naar de Tafelberg gaan. Miriam nam nog 2 vriendinnen mee, dus dat is helemaal mooi! Hebben we in elk geval geen saai Oud en Nieuw.. ;) Alleen hoorden we ’s middags dat de Tafelberg toch ’s avonds niet open zou zijn. Daarom besloten we naar Signal Hill te gaan. Dat is vlakbij de Tafelberg. Het gaat zeg maar zo: Tafelberg, Lionshead (berg waarvan de top lijkt op een leeuwenkop.. ;) ), dan Signal Hill en dan de oceaan! Vanaf alle drie heb je een schitterend uitzicht op zowel de oceaan als op Kaapstad. We hadden broodjes met goed beleg gekocht, wat wijn en andere zooi en gingen heerlijk picknicken op Signal Hill. Op deze manier waren we getuigen van hoe de laatste zonnestralen van 2013 verdwenen in de machtige oceaan, we zagen de schitterende kleuren in de lucht en daarna kwamen veel sterren tevoorschijn. Nadat het helemaal donker was, verkasten we naar een plek met een beter uitzicht over de stad, met aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de Tafelberg. Serieus, als je ooit Oud en Nieuw wilt vieren in een T-shirt en een machtig uitzicht wilt hebben, ga naar Signal Hill! De tijd vloog echt voorbij, want voor we het wisten was het 12 uur. Gelukkig werkte nog 1 mobiel en hadden we bereik, anders hadden we nooit geweten hoe laat het precies was. Nu hebben we de countdown op Signal Hill gestart! :P Hoe cool is dat.. :P
Vlak na 12en raakten we aan de praat met een groep, uiteraard, Duitse jongens. Zelf heb ik me er niet te veel mee bemoeid, dus ik heb geen idee hoe en wat, maar het kwam erop neer dat we ergens een feestje op wilde gaan zoeken bij het strand in Camps Bay, iets verderop. Daar zouden een paar goede kroegen bij het strand zijn.
Toen we echter in Camps Bay aankwamen wilde geen van de kroegen ons meer binnenlaten. Het was echt nog helemaal niet laat, dus wij waren zwaar verbaasd! Kom op, jongens, het is nieuwjaarsnacht! Dé nacht der nachten om door te gaan tot het op zijn minst licht is!
Na alle kroegen geprobeerd te hebben, eindigden we op het strand met de hele groep. Daar begonnen de Duitsers een eeuwige discussie over wat ze konden en wilden doen. Wij besloten halverwege onze eigen weg maar te gaan, want we hadden niet het idee dat de Duitsers zouden slagen in het maken van een succesvol plan. Daarom trokken Miriam, Mieke, Nina en ik (1 van onze meiden was al eerder afgehaakt, omdat ze weer om 8 uur moest werken…) ons wat verder terug op het strand en besloten we om met elkaar God te danken voor 2013 en te bidden voor leiding in en zegen over 2014.
Tijdens het bidden hoorden we wat mensen langslopen en tegen elkaar praten. Toen het wat langer aanhield, moest ik toch even kijken wat er allemaal om ons heen gebeurde… Het bleken een aantal kinderen te zijn tussen 8 en 14 jaar. Ik hoorde ze tegen elkaar fluisteren: ‘It’s a groupprayer..!’ ‘A what?’ ‘They’re praying in a group!’ ‘Ooooh, a groupprayer!’ Nadat ze dat uit hadden gevonden vervolgden ze weer hun weg naar de rand van het strand.
De rest van het bidden was best wel cool. Het voelde echt als een gezegend moment. Ik weet niet zo goed hoe je dat vertelt, maar het was gewoon cool, met bemoedigen voor elkaar en hopelijk een beetje wijsheid dat ik niet zal vergeten. En wat er allemaal na gebeurde voelde voor mij een beetje als antwoord op ons gebed en ook een beetje een test.
Miriam had het over dat we graag iedereen willen helpen en daardoor snel afgeleid kunnen zijn door de nood die we om ons heen zien en gelijk naar de eerste de beste toe rennen om te helpen, maar dat God zegt: Nee, volg mij nou maar, dan breng ik je wel naar de mensen die jij mag helpen.. En als je dan later achterom kijkt, dan zie je daar allemaal andere mensen die de andere noden opvangen. Al met al: Laat je niet afleiden door alle ellende die je om je heen ziet, maar focus op God en hij brengt je wel naar waar je mag helpen en dienen en waar je tot grootste zegen mag zijn.
Oke, met dat in gedachten komt het volgende:
We hadden nog een taart over. Een heerlijke appelkruimeltaart. We hadden al te veel gegeten bij de picknick, dus hadden we de taart maar bewaard voor later. Nu kwam Mieke met het briljante idee om de kids die tijdens het bidden om ons heen stonden erbij te halen en de taart aan hen te geven. We hadden zomaar het vermoeden dat ze al een tijdje niets gegeten hadden, dus een beetje suiker konden ze vast wel gebruiken. Dus zo gezegd, zo gedaan: Mieke ging de jongens halen. En uiteraard zeiden ze geen nee tegen taart, dus een voor een kwamen er allemaal kinderen om een stukje taart te halen. Ik heb geen idee hoeveel het er waren, ik denk een stuk of 10, misschien wel meer. We hadden uiteindelijk helemaal niet genoeg taart in elk geval. Maar goed, de jongens kwamen bij ons zitten en we begonnen met ze te kletsen. Gelukkig nieuw jaar, hoe heet je, hoe oud ben je, oh, dat is je broer, wat leuk! Wie is er ouder? En blablabla.. ;)
Maar goed, bleek dus dat ze uit een township ergens achter de berg kwamen. Ze waren overdag over de berg heen geklommen en als het dag werd gingen ze teruglopen. We waren uiteraard nieuwsgierig wat ze dan helemaal hier deden en waarom ze niet bij hun ouders waren, maar dat werd niet helemaal duidelijk. Ik weet alleen dat een aantal geen ouders meer hadden en dat ze in elk geval het allemaal totaal niet breed hadden. Het goede nieuws is dat ze wel allemaal nog naar school gingen, dus ik was erg blij om dat te horen. Maar goed, toen we zo met die jongens zaten te praten over dat soort dingen, dacht ik echt: ‘Serieus, dit soort momenten, dit soort ontmoetingen, dit soort kinderen, dat is waarvoor ik studeer en waar ik mee wil werken, zij hebben hoop nodig… Maar goed, zo midden in de nacht op een random strand, ver weg van je eigen huis en ver weg van hun huis kun je niets anders doen dan ze een appeltaart en een goede nacht geven. De jongens zeiden namelijk dat ze niet gingen slapen, dus dan kan je ze beter maar gezelschap houden. Daarnaast zeiden ze dat ze niet gingen eten totdat ze weer terug thuis waren. Meeen, echt? Ik kan me daar zo niets bij voorstellen. Ondanks dat het recht voor me en naast me zat, het is zo’n andere wereld dan de wereld die ik ken. Ondanks dat ik het ontmoette, ik begrijp er niets van hoe die wereld werkt. Hoe kan het dat kinderen zo jong zo laat nog ergens ver weg rondlopen zonder dat het ook maar iemand kan schelen? Deze jongens horen om half 2 boos binnen te zijn, omdat iemand hen een om half 2 thuis wilde hebben, omdat ze niet de hele nacht ongerust wakker willen liggen over waar hun kind is en omdat het niet gezond is voor een kind om de hele nacht buiten rond te lopen. Zeker niet zonder plan, zonder eten en zo ver van huis.
Al met al was ik behoorlijk onder de indruk, boos op de wereld en verdrietig voor deze jongens toen ze dat allemaal vertelden, maar niemand anders dan dezelfde jongens lieten mij zien dat zij echt niet zomaar opgeven en dat zij echt niet bij de pakken neer gaan zitten.
Na al dat gepraat, veranderde het onderwerp van het gesprek op een onderwerp waar je in dit land elk gekleurd of zwart persoon enthousiast mee krijgt: muziek! Een van de jongens zei van een andere jongen dat hij heel goed was in Micheal Jackson! Dus prima, laat maar zien! Dus begonnen ze te zingen en een van de jongens pakte de lege taartdoos erbij om op te trommelen. Dat zingen, uiteraard in combinatie met dansen was echt zo goed en cool! Oh man, ik ga mijn kind echt in Afrika op laten groeien, alleen al omdat ik wil dat mijn kind zo kan dansen en zingen :P
Maar goed, de appeltaartdoosdrum was niet zo heel goed, dus besloten ze ‘hun echte drums’ erbij te halen! Eentje rende terug naar waar ze eerder zaten aan de rand van het strand en haalde een halve plastic prullenbak of iets in die richting en 2 houten stokken. En inderdaad, dat werkte stuk beter! Hit na hit werd ingezet! Serieus, elk nummer dat je in de kroeg of in een club hoort, kwam hier ook voorbij! Maar eerlijk gezegd vind ik de versie van de jongens veel leuker! Zoveel meer gevoel en plezier! Oh echt, ze gingen helemaal los! Dansen, zingen, gewoon puur losgaan zoals losgaan bedoeld is! Uiteraard moesten wij er uiteindelijk ook aangeloven en trokken de jongens ons omhoog om met hen te dansen. Toen was het feestje helemaal compleet! En vanaf dat moment kwamen er steeds meer mensen even een kijkje nemen. Uiteraard kwamen ze een kijkje nemen! Serieus, there is no party like an African Kids party! Als je dat hoort of ziet, dan wordt je er gewoon vanzelf naartoe getrokken! Je kunt dat niet weerstaan! De groep werd dus steeds groter en groter en het feestje werd groter en groter! Oh, dat was echt het allerbeste nieuwjaarsfeestje dat ik ooit heb meegemaakt. Tijdens het feestje moesten we allemaal nog regelmatig denken aan ons gesprek met de jongens voordat het feestje losbarstte. Het voelde heel dubbel, wetend dat wij straks naar huis gingen en hun achter zouden laten zonder plek om veilig te slapen en zonder eten en toch waren zij het die ons een geweldige nacht gaven.
En inderdaad, terugdenkend aan wat Miriam zei (ja, weet je het nog? Over dat God ons wel laat zien wie wij mogen helpen en dat God wel voor aandere mensen zorgt die voor de mensen zorgen die wij passeren..) was dit begin van het jaar gelijk een test voor dat. We kunnen hen geen geld geven, geen winkel is open en onze auto zat praktisch vol, dus konden we hen ook niet thuisbrengen.
Het ironische is dat toen de bulldozers het strand op kwamen om het strand schoon te maken dat het toen de jongens waren die ons naar huis stuurden. Dat klopte zooo niet in het beeld over hoe ik denk dat het zou moeten zijn. Maar goed, het was inderdaad al laat en we hadden de jongens niets anders meer te bieden. Met pijn in ons hart gaven we deze jongens, die we allemaal graag veel meer zouden willen bieden, een laatste dikke knuffel, wetend dat dit waarschijnlijk de eerste en de laatste keer zal zijn dat we hen ontmoeten.
Op de weg naar huis zagen we het licht worden en de zon langzaam opkomen. De eerste zonnestralen van 2014. Het bewijs dat ook in 2014 de zon weer zal schijnen in elk geval. En het bewijs dat er nog steeds eigenlijk niets veranderd is. Het bewijs dat we oudjaarsnacht gevierd hebben zoals je het moet vieren: totdat de zon op komt.
Er kan zoveel gebeuren tussen zonsondergang en zonsopkomst. En toch veranderd er niets. Deze jongens hebben een gigantische indruk op mij gemaakt en ik zou graag meer voor hen willen betekenen. Maar dat is blijkbaar op dit moment niet mijn plaats. Daarom ben ik zo benieuwd naar de plek waar ik wel mag helpen, waar ik wel mag dienen en waar ik hopelijk wel wat mag betekenen voor iemand.
Het was een goede test aan het begin van 2014, om deze kinderen los te laten. Nu gaan we in Capricorn beginnen en ik ben bang dat ik die test nog vele malen meer zal moeten ondergaan. Maar dat zal het waard zijn als ik uiteindelijk wel het verschil mag maken voor 1 kind, 1 persoon, gewoon eentje maar!
Ik kan me trouwens heel boos of verdrietig maken, maar gelukkig is er dan altijd nog de Passenger die zingt: ‘Don’t you cry for the lost, smile for the living! Get what you need and give what you’re given. You know, life’s for the living, so live it…!’ En als deze jongens dat kunnen, met hun dansen en zingen, dan moet ik dat ook doen!
Dus allemaal nogmaals: gelukkig nieuw jaar! Dat je komend jaar maar een grote zegen mag zijn voor je omgeving! Ik hoop dat jouw start memorabel was! Die van mij zal mij in elk geval bijblijven voor een lange tijd!
Zo, verder heb ik er niet veel meer aan toe te voegen! Dus ajuus! <3
Ik geloof dat jullie allemaal een mooi feestje hebben gehad, absoluut. Maar mijn Oud en Nieuw was zó memorabel en bijzonder dat ik dat wel met jullie moet delen.
Het begon allemaal op 31 december 2013.. :P We wilden graag met Miriam, onze Duitser, naar de Tafelberg gaan. Miriam nam nog 2 vriendinnen mee, dus dat is helemaal mooi! Hebben we in elk geval geen saai Oud en Nieuw.. ;) Alleen hoorden we ’s middags dat de Tafelberg toch ’s avonds niet open zou zijn. Daarom besloten we naar Signal Hill te gaan. Dat is vlakbij de Tafelberg. Het gaat zeg maar zo: Tafelberg, Lionshead (berg waarvan de top lijkt op een leeuwenkop.. ;) ), dan Signal Hill en dan de oceaan! Vanaf alle drie heb je een schitterend uitzicht op zowel de oceaan als op Kaapstad. We hadden broodjes met goed beleg gekocht, wat wijn en andere zooi en gingen heerlijk picknicken op Signal Hill. Op deze manier waren we getuigen van hoe de laatste zonnestralen van 2013 verdwenen in de machtige oceaan, we zagen de schitterende kleuren in de lucht en daarna kwamen veel sterren tevoorschijn. Nadat het helemaal donker was, verkasten we naar een plek met een beter uitzicht over de stad, met aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de Tafelberg. Serieus, als je ooit Oud en Nieuw wilt vieren in een T-shirt en een machtig uitzicht wilt hebben, ga naar Signal Hill! De tijd vloog echt voorbij, want voor we het wisten was het 12 uur. Gelukkig werkte nog 1 mobiel en hadden we bereik, anders hadden we nooit geweten hoe laat het precies was. Nu hebben we de countdown op Signal Hill gestart! :P Hoe cool is dat.. :P
Vlak na 12en raakten we aan de praat met een groep, uiteraard, Duitse jongens. Zelf heb ik me er niet te veel mee bemoeid, dus ik heb geen idee hoe en wat, maar het kwam erop neer dat we ergens een feestje op wilde gaan zoeken bij het strand in Camps Bay, iets verderop. Daar zouden een paar goede kroegen bij het strand zijn.
Toen we echter in Camps Bay aankwamen wilde geen van de kroegen ons meer binnenlaten. Het was echt nog helemaal niet laat, dus wij waren zwaar verbaasd! Kom op, jongens, het is nieuwjaarsnacht! Dé nacht der nachten om door te gaan tot het op zijn minst licht is!
Na alle kroegen geprobeerd te hebben, eindigden we op het strand met de hele groep. Daar begonnen de Duitsers een eeuwige discussie over wat ze konden en wilden doen. Wij besloten halverwege onze eigen weg maar te gaan, want we hadden niet het idee dat de Duitsers zouden slagen in het maken van een succesvol plan. Daarom trokken Miriam, Mieke, Nina en ik (1 van onze meiden was al eerder afgehaakt, omdat ze weer om 8 uur moest werken…) ons wat verder terug op het strand en besloten we om met elkaar God te danken voor 2013 en te bidden voor leiding in en zegen over 2014.
Tijdens het bidden hoorden we wat mensen langslopen en tegen elkaar praten. Toen het wat langer aanhield, moest ik toch even kijken wat er allemaal om ons heen gebeurde… Het bleken een aantal kinderen te zijn tussen 8 en 14 jaar. Ik hoorde ze tegen elkaar fluisteren: ‘It’s a groupprayer..!’ ‘A what?’ ‘They’re praying in a group!’ ‘Ooooh, a groupprayer!’ Nadat ze dat uit hadden gevonden vervolgden ze weer hun weg naar de rand van het strand.
De rest van het bidden was best wel cool. Het voelde echt als een gezegend moment. Ik weet niet zo goed hoe je dat vertelt, maar het was gewoon cool, met bemoedigen voor elkaar en hopelijk een beetje wijsheid dat ik niet zal vergeten. En wat er allemaal na gebeurde voelde voor mij een beetje als antwoord op ons gebed en ook een beetje een test.
Miriam had het over dat we graag iedereen willen helpen en daardoor snel afgeleid kunnen zijn door de nood die we om ons heen zien en gelijk naar de eerste de beste toe rennen om te helpen, maar dat God zegt: Nee, volg mij nou maar, dan breng ik je wel naar de mensen die jij mag helpen.. En als je dan later achterom kijkt, dan zie je daar allemaal andere mensen die de andere noden opvangen. Al met al: Laat je niet afleiden door alle ellende die je om je heen ziet, maar focus op God en hij brengt je wel naar waar je mag helpen en dienen en waar je tot grootste zegen mag zijn.
Oke, met dat in gedachten komt het volgende:
We hadden nog een taart over. Een heerlijke appelkruimeltaart. We hadden al te veel gegeten bij de picknick, dus hadden we de taart maar bewaard voor later. Nu kwam Mieke met het briljante idee om de kids die tijdens het bidden om ons heen stonden erbij te halen en de taart aan hen te geven. We hadden zomaar het vermoeden dat ze al een tijdje niets gegeten hadden, dus een beetje suiker konden ze vast wel gebruiken. Dus zo gezegd, zo gedaan: Mieke ging de jongens halen. En uiteraard zeiden ze geen nee tegen taart, dus een voor een kwamen er allemaal kinderen om een stukje taart te halen. Ik heb geen idee hoeveel het er waren, ik denk een stuk of 10, misschien wel meer. We hadden uiteindelijk helemaal niet genoeg taart in elk geval. Maar goed, de jongens kwamen bij ons zitten en we begonnen met ze te kletsen. Gelukkig nieuw jaar, hoe heet je, hoe oud ben je, oh, dat is je broer, wat leuk! Wie is er ouder? En blablabla.. ;)
Maar goed, bleek dus dat ze uit een township ergens achter de berg kwamen. Ze waren overdag over de berg heen geklommen en als het dag werd gingen ze teruglopen. We waren uiteraard nieuwsgierig wat ze dan helemaal hier deden en waarom ze niet bij hun ouders waren, maar dat werd niet helemaal duidelijk. Ik weet alleen dat een aantal geen ouders meer hadden en dat ze in elk geval het allemaal totaal niet breed hadden. Het goede nieuws is dat ze wel allemaal nog naar school gingen, dus ik was erg blij om dat te horen. Maar goed, toen we zo met die jongens zaten te praten over dat soort dingen, dacht ik echt: ‘Serieus, dit soort momenten, dit soort ontmoetingen, dit soort kinderen, dat is waarvoor ik studeer en waar ik mee wil werken, zij hebben hoop nodig… Maar goed, zo midden in de nacht op een random strand, ver weg van je eigen huis en ver weg van hun huis kun je niets anders doen dan ze een appeltaart en een goede nacht geven. De jongens zeiden namelijk dat ze niet gingen slapen, dus dan kan je ze beter maar gezelschap houden. Daarnaast zeiden ze dat ze niet gingen eten totdat ze weer terug thuis waren. Meeen, echt? Ik kan me daar zo niets bij voorstellen. Ondanks dat het recht voor me en naast me zat, het is zo’n andere wereld dan de wereld die ik ken. Ondanks dat ik het ontmoette, ik begrijp er niets van hoe die wereld werkt. Hoe kan het dat kinderen zo jong zo laat nog ergens ver weg rondlopen zonder dat het ook maar iemand kan schelen? Deze jongens horen om half 2 boos binnen te zijn, omdat iemand hen een om half 2 thuis wilde hebben, omdat ze niet de hele nacht ongerust wakker willen liggen over waar hun kind is en omdat het niet gezond is voor een kind om de hele nacht buiten rond te lopen. Zeker niet zonder plan, zonder eten en zo ver van huis.
Al met al was ik behoorlijk onder de indruk, boos op de wereld en verdrietig voor deze jongens toen ze dat allemaal vertelden, maar niemand anders dan dezelfde jongens lieten mij zien dat zij echt niet zomaar opgeven en dat zij echt niet bij de pakken neer gaan zitten.
Na al dat gepraat, veranderde het onderwerp van het gesprek op een onderwerp waar je in dit land elk gekleurd of zwart persoon enthousiast mee krijgt: muziek! Een van de jongens zei van een andere jongen dat hij heel goed was in Micheal Jackson! Dus prima, laat maar zien! Dus begonnen ze te zingen en een van de jongens pakte de lege taartdoos erbij om op te trommelen. Dat zingen, uiteraard in combinatie met dansen was echt zo goed en cool! Oh man, ik ga mijn kind echt in Afrika op laten groeien, alleen al omdat ik wil dat mijn kind zo kan dansen en zingen :P
Maar goed, de appeltaartdoosdrum was niet zo heel goed, dus besloten ze ‘hun echte drums’ erbij te halen! Eentje rende terug naar waar ze eerder zaten aan de rand van het strand en haalde een halve plastic prullenbak of iets in die richting en 2 houten stokken. En inderdaad, dat werkte stuk beter! Hit na hit werd ingezet! Serieus, elk nummer dat je in de kroeg of in een club hoort, kwam hier ook voorbij! Maar eerlijk gezegd vind ik de versie van de jongens veel leuker! Zoveel meer gevoel en plezier! Oh echt, ze gingen helemaal los! Dansen, zingen, gewoon puur losgaan zoals losgaan bedoeld is! Uiteraard moesten wij er uiteindelijk ook aangeloven en trokken de jongens ons omhoog om met hen te dansen. Toen was het feestje helemaal compleet! En vanaf dat moment kwamen er steeds meer mensen even een kijkje nemen. Uiteraard kwamen ze een kijkje nemen! Serieus, there is no party like an African Kids party! Als je dat hoort of ziet, dan wordt je er gewoon vanzelf naartoe getrokken! Je kunt dat niet weerstaan! De groep werd dus steeds groter en groter en het feestje werd groter en groter! Oh, dat was echt het allerbeste nieuwjaarsfeestje dat ik ooit heb meegemaakt. Tijdens het feestje moesten we allemaal nog regelmatig denken aan ons gesprek met de jongens voordat het feestje losbarstte. Het voelde heel dubbel, wetend dat wij straks naar huis gingen en hun achter zouden laten zonder plek om veilig te slapen en zonder eten en toch waren zij het die ons een geweldige nacht gaven.
En inderdaad, terugdenkend aan wat Miriam zei (ja, weet je het nog? Over dat God ons wel laat zien wie wij mogen helpen en dat God wel voor aandere mensen zorgt die voor de mensen zorgen die wij passeren..) was dit begin van het jaar gelijk een test voor dat. We kunnen hen geen geld geven, geen winkel is open en onze auto zat praktisch vol, dus konden we hen ook niet thuisbrengen.
Het ironische is dat toen de bulldozers het strand op kwamen om het strand schoon te maken dat het toen de jongens waren die ons naar huis stuurden. Dat klopte zooo niet in het beeld over hoe ik denk dat het zou moeten zijn. Maar goed, het was inderdaad al laat en we hadden de jongens niets anders meer te bieden. Met pijn in ons hart gaven we deze jongens, die we allemaal graag veel meer zouden willen bieden, een laatste dikke knuffel, wetend dat dit waarschijnlijk de eerste en de laatste keer zal zijn dat we hen ontmoeten.
Op de weg naar huis zagen we het licht worden en de zon langzaam opkomen. De eerste zonnestralen van 2014. Het bewijs dat ook in 2014 de zon weer zal schijnen in elk geval. En het bewijs dat er nog steeds eigenlijk niets veranderd is. Het bewijs dat we oudjaarsnacht gevierd hebben zoals je het moet vieren: totdat de zon op komt.
Er kan zoveel gebeuren tussen zonsondergang en zonsopkomst. En toch veranderd er niets. Deze jongens hebben een gigantische indruk op mij gemaakt en ik zou graag meer voor hen willen betekenen. Maar dat is blijkbaar op dit moment niet mijn plaats. Daarom ben ik zo benieuwd naar de plek waar ik wel mag helpen, waar ik wel mag dienen en waar ik hopelijk wel wat mag betekenen voor iemand.
Het was een goede test aan het begin van 2014, om deze kinderen los te laten. Nu gaan we in Capricorn beginnen en ik ben bang dat ik die test nog vele malen meer zal moeten ondergaan. Maar dat zal het waard zijn als ik uiteindelijk wel het verschil mag maken voor 1 kind, 1 persoon, gewoon eentje maar!
Ik kan me trouwens heel boos of verdrietig maken, maar gelukkig is er dan altijd nog de Passenger die zingt: ‘Don’t you cry for the lost, smile for the living! Get what you need and give what you’re given. You know, life’s for the living, so live it…!’ En als deze jongens dat kunnen, met hun dansen en zingen, dan moet ik dat ook doen!
Dus allemaal nogmaals: gelukkig nieuw jaar! Dat je komend jaar maar een grote zegen mag zijn voor je omgeving! Ik hoop dat jouw start memorabel was! Die van mij zal mij in elk geval bijblijven voor een lange tijd!
Zo, verder heb ik er niet veel meer aan toe te voegen! Dus ajuus! <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
