Yep, nog steeds alive! ;)
Door: Hanneke
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
23 Maart 2014 | Zuid-Afrika, Fish Hoek
Aan de ene kant is het een veel te lange tijd, dus is er te veel om over te schrijven. Aan de andere kant gebeuren er niet echt spectaculaire dingen, dus heb ik geen idee waarover ik moet schrijven.
Laat ik beginnen bij hoe het met mij is: Goed. Ik vermaak me prima. Mieke en ik hebben nog steeds niet gevochten.. ;) Collega’s zijn nog steeds hilarische mensen. De kinderen en tieners op stage zijn awesome. Wat dat betreft heb ik echt geen idee hoe ik over 3,5 maand dit allemaal alweer los moet laten. Serieus, dat gaat echt verschrikkelijk worden. Daarnaast gymen we zo nu en dan, doen we mee in een paasstuk, hebben we een leuke Bijbelstudiegroep en zijn er leuke mensen om ons heen.
Verder gaat het op gebied van school, waarvan ik mijzelf nog steeds moet herinneren dat dat de reden is dat ik hier zit, ook goed. Albert, onze stagebegeleider, was hier en we hebben in elk geval allebei een voldoende. Verder moet ik alleen even wat schoolopdrachten bijwerken, want wat dat betreft loop ik een klein beetje achter. Dat is gelukkig niet zo’n groot punt, dus daar maak ik me niet druk over.
Sinds mijn laatste blog is het leven eigenlijk heel ‘saai’, burgerlijk en gewoon geworden. Niet echt, maar wel op het gebied van blogs schrijven, want het wekelijkse programma staat eigenlijk al gewoon vast. Van maandag tot en met vrijdag werken we. Om de andere week gaan we op en neer naar Stellenbosch voor supervisie en in de weekenden tanken we bij om de volgende week weer aan te kunnen. Dat klinkt saai, dus lijkt het eigenlijk niet waardig genoeg om over te schrijven. Daarnaast is het stage, dus wil ik ook eigenlijk daarover niet te veel schrijven, omdat het hier nog steeds gaat om cliëntprivacy en dat soort dingen.
Maar ik kan je verzekeren: stage is elke dag een uitdaging. Niet echt op gebied van de kinderen en dat soort dingen, maar meer op gebied van hoe om te gaan met collega’s, beslissingen, cultuur, ongeschooldheid en om daar onze stage in te passen.
Dat is soms, eigenlijk elke dag, supervermoeiend, maar de kinderen en de tieners maken het de moeite waard. Het is tof om de relaties met vooral de tieners te zien groeien en om te zien dat ze ons beginnen te vertrouwen en dat we daardoor ook voor sommigen echt iets kunnen doen. Dat maakt elke dag, elke struggle en elke frustratie de moeite waard.
Verder zijn Mieke en ik allebei ziek geweest. Niet heel veel boeiends over te vertellen. We liepen vooral van onderen leeg, voor het geval je het toch wilde weten.. Mieke had lekkere voedselvergiftiging, dus die lag een week plat. Wat ik had? Geen idee, maar het nokte me wel out voor een paar dagen. Daarnaast kwam mijn verstandkies door. Van de andere twee heb ik niet te veel gevoeld, maar deze deed zeeeeeerrrr!! Volgens mij hadtie een zenuw te pakken… Ik kon niet slapen, ik kon niet kauwen, ik kon mijn mond niet dichthouden. Dat heeft volgens mij bijna een week geduurd. Anyway, we hebben alles overleefd en gaan nu weer lekker op de gezonde tour verder.. ;)
Verder hebben we onze collega’s geprankt. Ik weet niet zo goed of ik de grap uit moet leggen, want als je hem nog niet kent, dan zou ik hem graag nog een keer met je willen doen.. ;) Was in elk geval erg grappig! Als je nieuwsgierig bent, kijk dan maar op facebook. Nou ja, ik kan het verhaal wel vertellen ook.
We hadden tegen onze collega’s gezegd: Als we 5 eieren op je hoofd stukslaan krijg je van ons 100 rand. Eerst was er 1 die helemaal enthousiast werd, toen de tweede ervan hoorde wilde hij ook graag meedoen en de derde volgde ook al snel. Ze waren echt superenthousiast: Je kunt wel 12 eieren op mijn hoofd stukslaan, doe maar zoveel als je wilt, het maakt ons allemaal niet uit, het doet ons denken aan onze jeugd, je kan het op facebook zetten, kom maar op…! Nou priiiiimaaaa, als jij dat soort dingen zegt, dan maak je ons alleen maar blij, want dat soort dingen was precies wat we wilden horen.
Op een zekere middag hebben we onze collega’s dan ook meegenomen naar huis, waar we keurig 15 eieren uittelde. Camera erop, nog een keer uitgelegd en de deal gesloten: als wij 5 eieren op hun hoofd stuk zouden slaan, zouden zij 100 rand krijgen. Dolenthousiast en helemaal klaar voor 5 eieren werden de handen geschud.
En daar gingen we dan: 1 ei… 2 eieren… 3 eieren… 4 eieren… 5 ei.. Oh nee, wacht, de laatste eieren namen we mee naar binnen… :P De 3 heren stonden daar maar te wachten op hun vijfde 5, totdat Mieke vraagt: Hoeveel eieren heb je nu gehad? Zij: 4… Wij: Wanneer kreeg je ook alweer 100 rand…? En laaaangzaam begon het kwartje te vallen en moesten wij toch echt dekking zoeken..! tja… dat was echt een hele goede dag :P Gelukkig belandde Mieke wel in het zwembad.. ;)
De honden zaten helemaal onder het ei, kregen we er ook niet zo goed uit.. En er is nog steeds een raam dat onder het ei zit.. Zal ik binnenkort toch maar is schoonmaken ;)
We kregen de hartgrondige belofte dat we toch echt wel teruggepakt zouden worden hiervoor.
Elke keer als we het filmpje voorbij hoorden komen, deden de heren de belofte opnieuw. En eindelijk, dit weekend, zijn ze hun belofte nagekomen met een hilarisch goede grap! Oke, ik kan ze die credits wel geven, omdat ze dit toch niet zullen lezen.. ;) Maar echt, hun grap was en is steengoed! We hebben hier een Zuid-Afrikaanse marktplaats: gumtree. Ze hebben onze auto erop gezet voor een absurd lage prijs met als reden dat we teruggaan naar Nederland en er dus snel vanaf zouden moeten. Met onze echte nummers. De auto stond er donderdagavond op en wij hadden geen idee. Wij waren naar de gym geweest en alleen Mieke had haar mobiel bij zich. Toen we de gym uitliepen pakte Mieke haar mobiel en meldt dat ze 125 gemiste oproepen heeft… Nogal vreemd, maar oke, je weet maar nooit.. En nog geen 10 tellen later wordt ze weer gebeld. Heel onschuldig en nietsvermoedend neemt ze op. Heeft ze een vrouw aan de lijn die wel geïnteresseerd is in onze auto, ze weet Mieke’s naam, dat we uit Nederland komen en dat soort gekke details.. En ja, ze had de auto op gumtree gezien… Het enige wat niet klopt is de prijs die we graag voor de auto zouden willen hebben. Stukje bij beetje begint het tot ons door te dringen dat iemand onze auto erop heeft gezet en eigenlijk gewoon een geniale prank heeft uitgehaald hier! We zijn de tel ondertussen kwijt, maar ik kan je vertellen dat het totaal aantal bellers over de 2000 is. Serieus, 3 nullen! Geen grappen! En over 300 smsjes. Serieus, de ene beller was nog niet weg of de volgende was er alweer! Sinds vanavond is het iets rustiger, maar goed, je weet niet hoe het verder gaat. Vanmorgen waren mensen zo gek om om 6 uur al te gaan bellen om de auto te krijgen…
Anyway, te briljante grap! Nu moeten we alleen weer iets bedenken om hen terug te pakken.. ;)
Nu we het toch over de auto hebben, dat is me ook een ‘goed verhaal’, zeg… Heb ik verteld dat we wat autoproblemen hebben? Eerst was het de motor, die geen servicebeurt heeft gehad in de afgelopen X jaar. Daardoor was de olie in de motor zo hard als kool geworden en kon de motor bijna niet meer functioneren. Daarnaast was er iets niet goed vastgezet, waardoor dat nog meer schade aan de motor bracht, ook zit er zoveel roest in de ventilator dat die gelijk aangaat als de auto gestart wordt. Toen we de motorproblemen en de vastzetproblemen hadden laten oplossen, kwam de auto weer met wat nieuws: Hij wilde niet in een keer starten. Soms moesten we 20 keer proberen te starten. Dan ging de hele tijd alleen de ventilator aan, maar de motor startte gewoon niet. En dan de 21e keer startte hij ineens wel. En dan tijdens het rijden kwam er een beetje rook onder het stuur vandaan. Elke keer was het weer op hoop van zegen dat we veilig aankwamen waar we wilden komen.
Tot gister… We waren naar Robben Island geweest (daarover later meer), voor het eerst in heel lang weer iets toeristisch, en het was al bijna donker toen we terugkwamen. Toen we op de weg naar beneden, van de berg af, waren kwam er ineens veel meer rook onder het stuur vandaan dan anders. Dat was wel echt een beetje eng, maar goed, we moesten wel verder, want we moesten die berg gewoon af zien te komen. Dus doen Mieke en ik allebei heel veel schietgebedjes: Pleeaase, God, mogen we alsjeblieft gewoon beneden komen?! Gewoon beneden aan de berg zou al heeeeel fijn zijn, dat is alles wat we nodig hebben!
En de rest van de weg naar beneden gaat inderdaad wel prima. Onder aan de berg zijn stoplichten. Bij de stoplichten moeten we naar rechts, dan al snel naar links, dan na 200 meter oid weer naar links, dan nog 150 meter en dan zijn we thuis.
Maar goed, onder aan de berg staan de stoplichten op rood, dus wij stoppen voor de stoplichten. En in plaats van dat de motor aanblijft, valtie ineens uit en hij wil gewoon niet meer aangaan. De ventilator ging ook gewoon niet meer aan, niets meer! Gewoon helemaal niets meer. Nu moet ik trouwens ook nog even vertellen dat dit kruispunt een behoorlijk druk kruispunt is…
Nu waren Mieke en ik maar met zijn tweeën en we konden daar niet blijven staan. Daarom besloten we maar gewoon te gaan duwen. Mieke bij het stuur, ik achter de auto en daar gingen we dan, in topspeed over het kruispunt heen. Gelukkig waren alle mensen wel zo aardig om ons niet aan te rijden toen we nog over het kruispunt liepen terwijl hun licht al op groen stond. Dat was toch wel fijn! In het begin was het nog niet zo zwaar, maar toen we na de eerste bocht naar links een stukje heuvel op moesten, werd het echt killing! Maar daar was gelukkig een grote redder in nood: uit het niets kwam er ineens een jongeman, die zonder ook maar iets te zeggen mee kwam duwen en het heel vanzelfsprekend vond om dat te doen. Met alle woorden die ik op dat moment uit kon brengen heb ik hem al mijn dank betuigd, omdat ik gewoon niet weet hoe we het gedaan hadden zonder hem! Dus ja, dat is wel ironisch, onze auto op gumtree, volgens onze collega in goede staat, terwijl hij de dag erna zo’n beetje het loodje legt. Als het goed is gaat er morgen weer iemand naar kijken, of overmorgen, dat weet ik niet. In elk geval, er wordt naar gekeken! Een ding dat zeker is, is dat onze auto voor genoeg avonturen zorgt! Nee, op deze manier gaat Zuid-Afrika ook echt niet vervelen!
En ja, voor het eerst sinds december hebben we weer iets toeristisch gedaan: Robben Island. We moesten eerst vet lang op de boot zitten. Dat was wel lekker, want dat gaf de gelegenheid om weer even goed bij te kleuren! Daarna gingen we met de bus over het eiland, waarbij een tourguide ons over alles wat vertelde. Ik heb eerlijk gezegd geen idee meer wat het meneertje verteld heeft of hoe ook maar iets eruit zag, want ik zat op de achterbank, in het midden, tussen twee stelletjes.. Mieke heeft volgens mij ook geen idee, want die had ook aan beide kanten twee mensen naast zich die hun gezichten tegen het raam aandrukte.
Gelukkig hebben we wel de echte gevangenis van binnen gezien. Daar hadden we weer een andere tourguide. De tours door de echte gevangenis worden gegeven door ex-gevangenen van het eiland, waardoor ze ook echt uit ervaring kunnen spreken. Dat is wel bijzonder! Ons meneertje was een bijzonder meneertje. Zijn Engels was ‘net niet’ perfect, zijn spreektempo was bijzonder langzaam, zijn intonatie was erg speciaal en zijn handgebaren waren net alsof hij aan het dirigeren was.
Hij maakte het echter nog specialer. Eerst werden we meegenomen naar een grote cel, waar ze met 60 man hadden gezeten. Daarna wilde hij ons meenemen naar een ander deel van de gevangenis, naar Nelson Mandela’s cel. Nu stonden er in de grote cel een aantal dingen waarvan veel mensen een foto wilde maken, waaronder ook wij. Daardoor was de helft van de groep de tourguide kwijt na het nemen van de foto. Zo ook wij. Daardoor liepen we een beetje alleen rond door de gevangenis, totdat we een andere tourguide tegenkwamen die ons vertelde waar we heen moesten. Zo kwamen we toch uiteindelijk weer bij onze eigen groep terecht. En we hadden eigenlijk niets bijzonders gemist, want hij was nog steeds aan het vertellen. En serieus, in zijn tempo kan hij echt niet zoveel vertelt hebben in de tijd dat wij er niet waren.. ;) Nou ja, daarna inderdaad Madiba’s cel gezien. Freaking klein en onmenselijk, goed om gezien te hebben, kunnen we ook van het lijstje afstrepen. Moet je inderdaad gezien hebben als je hier toch bent, maar ik denk niet dat dit in het lijstje van meest memorabele momenten zal komen.. ;)
De boottocht terug was ook weer lekker, in het zonnetje.. Daarna heerlijk gegeten bij the waterfront! Perfectossss! Daarna naar huis en de auto geduwd.. ;) Prima weekendje op deze manier!
Wat kan ik verder nog vertellen? We gymen, we doen mee in een paasstuk over de kruisiging van Jezus, we gaan naar Bijbelstudie en daarnaast 5 dagen stage, dat houdt ons wel goed bezig!
Verder heb ik denk ik nog lang niet alles vertelt wat ik zou kunnen vertellen, maar het is ook eigenlijk al zo’n lange tijd, dat het te veel zou worden. Zo’n lange blog is alles wat ik jullie nu kan geven.. ;)
Tja, wat moet ik verder nog zeggen?! Soms mis ik Nederland en alles dat ik ken, alle zekerheden en bekende dingen, het Nederlandse eten en mijn vrienden en familie. Maar ik ben eigenlijk nog lang niet klaar om dit los te laten! Ik heb echt geen idee hoe ik dat over 3,5 maand moet doen! Moet ik me misschien nu ook nog niet mee bezighouden! Maar als je bedenkt dat we hier kwamen met 10 maanden op de teller en dat er nu maar 3,5 over zijn, dan word ik toch wel een beetje bang hoor! Aan de andere kant betekent het nog 3,5 maand hard werken, hard genieten en hard investeren! En daar ben ik ook dankbaar voor en blij mee!
En btw, ik vergeet jullie echt niet hoor! Het zuigt gewoon nog steeds dat het internet zoooo niet werkt hier, dat tijd zwaar beperkt is en dat ik ook niet zo goed ben in dat internetcontact! Maar serieus, ik vergeet jullie echt niet! Daarvoor zijn jullie te cool! <3
Love you, peopletjesss!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley