Shoot me, I'm done! :)

Serieus, ik ben klaar. Het is goed zo. Maakt allemaal niet meer uit! Ik kan gaan. Serieus, er hoeft niets meer aan toegevoegd te worden!
Oke, misschien moet ik er een beetje uitleg bij geven. De afgelopen blogs heb ik nooit over stage geschreven of ik heb alleen een beetje mijn ‘emotionele status’ ten opzichte van stage beschreven. Maar dit keer moet ik toch echt gewoon mijn blog aan stage wijden.

Sinds het begin dat we hier zijn aangekomen zijn er talloze frustraties geweest, heb ik dingen gezien die zoveel beter en efficiënter kunnen, ben ik ontelbare keren superboos geweest om hoe mensen dingen aanpakten en hoe dat niet in het belang van ‘onze kinderen’ was. Zowel Mieke als ik zijn er zo klaar mee geweest en allebei hebben we gedacht dat er geen lichtpunten waren. Vaak zagen we afgebroken worden wat we dachten opgebouwd te hebben. We hebben echt superveel uitdagingen gehad en we weigerden op te geven. We bleven doorgaan en we bleven staan voor waar we in geloven. We bleven de uitdaging en confrontatie aangaan, met onszelf en met onze stage. Dat was soms behoorlijk vermoeiend.

Nu is alles zeker nog verre van perfect. Er zullen zeker nog dagen komen dat het zwaar vermoeiend wordt en dat ik er echt geen zin in heb om zo hard te moeten werken zonder te weten of het een verschil maakt. Maar eigenlijk maakt het me niet meer uit. Afgelopen week heeft alles het helemaal waard gemaakt.

Zoals je misschien wel weet hebben we kinderclub en tienerclub. Op maandag en woensdag hebben we kinderclub. Leuk en aardig, maar ik vind tienerclub op dinsdag en donderdag veel interessanter. Op onze tienerclub lopen een aantal jongens rond die niet meer naar school gaan, zogenaamde drop-outs. Heeft alles te maken met peerpressure, slechte invloed van de gangs in de community, alle drugs en alcohol en alle werkloze ouders, die ook niet het goede voorbeeld geven. Serieus, er is in heel Capricorn en Overcome geen goed rolmodel te vinden voor onze tieners. Er is nergens een veilige, stille plek waar deze jongens de tijd en ruimte krijgen om zich echt te kunnen focussen op school. Als je grade 9 haalt (onze derde klas) is het wel goed. Dan ben je wel zo’n beetje klaar. Daarnaast heb ik toch ook wel vertelt over hoe de klassen er hier uitzien? 40 tot 50 kinderen/tieners in een klas met 1 leraar die geen tijd en zin heeft om zich echt te verdiepen in zijn leerlingen. Als je niet naar school komt, zal er niemand zijn die een follow-up doet en je probeert terug naar school te krijgen. Ouders zijn vaak te druk met geld verzamelen en daarna uitgeven aan hun verslaving of ze doen de hele dag niets. In elk geval wordt er weinig tijd besteed aan de toekomst van het kind. Daarom is het voor onze tieners dus zo makkelijk om te stoppen met school, de hele dag op straat rond te hangen en hierdoor ook met alle verslavingen en gangs in aanraking te komen. Ow, onze tieners weten veel meer van het harde leven dan ik ooit zal weten en begrijpen.

Nu zijn die drop-outs voor mij een hele interessante doelgroep. Ik weiger namelijk te geloven dat dit echt is wat zij willen. Toen we in het begin bij Living Hope kwamen en we net onze tieners leerden kennen was er 1 jongen die ons vertelde dat hij niet meer naar school ging, al voor 1,5 jaar. Hij is nu 16, dus dat betekent dat hij stopte toen hij 14 was. Nu zat hij alleen maar thuis en hij verveelde zich kapot. We hebben hem eerst het vuur aan de schenen gelegd: waarom was hij gestopt? Wilde hij terug naar school dan? Wat ging er nu anders wezen? Had hij een doel voor de toekomst? Al dat soort vragen.
Het was eind januari dat we dat gesprek met hem hadden. We vertelden hem om de volgende dag langs te komen als hij het echt meende, zodat we met hem konden kijken naar de mogelijkheden om misschien weer naar school te gaan.

De volgende dag kwam hij niet opdagen. Toen we hem daarna weer op club zagen en we hem ernaar vroegen zei hij dat hij het vergeten was en dat hij druk was geweest. Op dat moment voelde het allemaal als smoesjes en had ik er weinig zin in om mijn tijd te steken in iemand die niet gemotiveerd was. Maar het onderwerp bleef terugkomen en langzaam aan realiseerde ik mij dat deze jongen wel gemotiveerd was, maar eigenlijk gewoon bang was om actie te ondernemen. Deze jongen heeft al veel teleurstellingen gehad in zijn leven. Hij was bang om weer teleurgesteld te worden, dus nam hij het risico niet. Na nog meer gesprekken met hem hebben we dan uiteindelijk toch actie ondernomen: in het begin van maart belden we zijn oude school op met de vraag of we misschien met de principal (weet het Nederlandse woord niet meer) konden afspreken of er misschien een mogelijkheid was om deze jongen een plek in school te geven. Op dat moment was het op de scholen druk met de examens van het eerste blok, dus vond de principal het niet zo’n geschikt moment. Hij zei dat we moesten wachten tot 8 april en de jongen dan naar school moesten brengen en dat we dan wel konden praten over de mogelijkheden. Dat betekende nog 4 extra weken thuiszitten voor deze jongen. En ik kan je vertellen: hij heeft 4 weken gezweet. Niet alleen omdat het hier nog behoorlijk warm is, maar omdat hij 4 weken moest afwachten of hij weer terug naar school mocht of niet. Hij ging echt proberen om weer naar school te mogen, maar hij wist niet of hij nog een kans zou krijgen. En ik kan je vertellen: ik was ook absoluut niet zeker van de zaak. Waarom zou de principal hem na het eerste blok nog in school laten? Waarom zou hij geloven dat deze jongen veranderd is?

Anyway, die ‘korte introductie’ brengt ons bij afgelopen week. 8 april. Onze tiener was ruim voor de afgesproken tijd bij het kantoor, waardoor we ruim op tijd op de school aankwamen. De arme jongen was zo gespannen en zo bang om een ‘nee’ te horen. Tja, wij konden hem ook geen ‘ja’ garanderen. Wat we wel konden garanderen was dat we hem niet zomaar thuis gingen laten zitten als hij die dag een ‘nee’ te horen zou krijgen en dat we in dat geval samen met hem een plan zouden gaan maken. Maar eerst dit gesprek!
De principal vroeg hem eigenlijk al onze vragen: Waarom was hij gestopt met school? Wat was er veranderd en waarom zou het nu wel goed gaan? Waarom zou hij hem een kans moeten geven? Ik had echt geen idee of het de goede kant op ging en of hij de goede antwoorden gaf of niet.
En toen kwam het… De principal zei: ‘Ik heb 97 kinderen op de wachtlijst staan die allemaal graag hier naar school willen komen…’ Stilte… Ik: hartverzakking, schietgebedjes, hopen op een ‘maar’, zelf al een ander plan voor onze tiener aan het bedenken, nog een schietgebedje… Toen werd de stilte weer doorbroken: ‘Maar het feit dat jullie, van Living Hope, in deze jongen geloven maakt dat ik bereid ben om hem voorrang te geven. Het feit dat hij bij Living Hope een vangnet heeft maakt dat ik het risico durf te nemen.’ Ik: Stuiterdestuiter in mijn hoofd, maar uiteraard blijf ik heel professioneel zitten en lach ik vriendelijk naar de principal… Tiener: kijkt de principal glazig aan en kan niet geloven wat hij net gehoord heeft!
De principal gaat verder: als dit jou lukt kan jij zo’n goed rolmodel zijn voor de anderen in jouw community!
Oh, daar had hij zo’n goed punt! Serieus, hij kan dat! Dit is echt een tiener met potentie. Hij kan zoveel bereiken. En als hij de juiste keuzes blijft maken vanaf nu, dan heb ik zoveel vertrouwen in zijn toekomst!
In elk geval, we hadden een ‘ja’! We hadden het gewoon gedaan! We hebben het voor elkaar gekregen om een drop-out terug naar school te brengen, zelfs nadat het eerste blok over was! We hebben een wachtlijst van 97 kinderen geskipt.
Vanaf de volgende dag kon hij al naar school komen. Dat betekende voor de dag dat er nog een hoop te regelen was: schooluniform, boeken, pennen, potloden, etc. Nu heb ik het dit jaar al vaker gezien en voor dit jaar ook wel, maar dit was weer een situatie waarin ik het weer zag: Gods timing is flawless! Echt, geen mens zal ooit een betere timing hebben! Nu was het ‘toevallig’ zo dat Living Hope een donatie had gekregen speciaal voor situaties waarin mensen iets nodig hebben waar zij geen geld voor hebben, zoals een schooluniform en boeken! Dus wij konden met deze jongen naar de winkel en hem een uniform geven, pennen, een aantal boeken, potloden en nog een aantal dingen. Alles om in elk geval een goede start te kunnen maken!

De dag erna, afgelopen woensdagmorgen, was zijn eerste dag naar school. Nu weet ik niet zeker of ik een misplaatste vergelijking ga maken, omdat ik geen idee heb of mijn gevoel die morgen ook echt zo omschreven kan worden. Nou ja, laat ik de vergelijking eerst maar eens maken en daarna uitleggen wat ik bedoel ;)
Mieke en ik gingen hem naar school brengen, gewoon omdat het kon en omdat het zijn eerste dag was. Serieus, toen hij aankwam lopen in zijn schooluniform en toen we zo naar school reden voelde ik me als een trotse moeder die haar kleine kind naar school brengt.
Nu weet ik niet al te veel over moedergevoelens, omdat ik uiteraard zelf geen kinderen heb. (Verrassing ;) ) Dus ik weet niet echt hoe dat moet voelen. Dus mam, hoe voelt het als een moeder haar kind ergens heenbrengt en compleet geloofd dat haar kind daar op de juiste plaats is en alle mogelijkheden heeft om te slagen?

Het moment dat hij op school aankwam was het moment dat ik het idee had dat ik klaar was hier. Het maakt allemaal niet meer uit. Wat er ook gebeuren gaat, het kan me niet schelen. We hebben het mogelijk gemaakt om iemand de kans te geven op een betere toekomst. We hebben hem en zijn vrienden daarbij laten zien dat zij meer mogelijkheden hebben dan zij denken, zolang zij maar niet opgeven en laten weten wat zij eigenlijk willen.

Maar goed, nu terug naar de titel: Shoot me, I’m done! Het stuk van ‘I’m done’ heb ik nu wel uitgelegd. Nu het vervolg van het verhaal…

De school is in Lavender Hill. Heb ik al eens verteld over Lavender Hill? Als wij in Capricorn zitten, is Overcome daar direct naast. (We werken ook in Overcome. Technisch gezien horen Capricorn en Overcome bij elkaar en heet het Vrygrond. Capricorn bestaat alleen uit geasfalteerde straten met huizen en shacks, waar Overcome alleen maar zandweggetjes en shacks heeft.) Aan de overkant van de straat van Overcome is direct Seawinds (een beter stukje township, met alleen maar huizen.) en direct tegenover Seawinds is Lavender Hill. Ik denk dat het een half uur lopen is vanaf Capricorn naar de school. In elk geval, Lavender Hill is de gevaarlijkste plaats in de omgeving. Gangs zijn overal en shootings zijn de normaalste zaak van de wereld.

Onze collega’s vroegen ons een tijdje geleden: wat zou je doen als je mensen buiten hoort schieten? Nou, mijn antwoord is: Op de grond, ramen en deuren dicht, politie bellen en wachten tot het voorbij is. Hun antwoord: Er naartoe rennen om te kijken wie er dood is. Dat is hoe deel van het dagelijks leven het hier is. Dat betekent niet dat je hier elke dag alleen maar kogels rond hoort vliegen. In tegendeel, ik had het nog helemaal niet gehoord. Maar de morgen dat we onze tiener op school afleverden kregen we een kleine show van de realiteit.

Terwijl wij op school zaten te wachten tot de principal onze tiener naar zijn klas zou brengen, rende iedereen, volwassen en tiener, ineens naar buiten, naar het hek. Ik had helemaal geen idee wat er aan de hand was, ik had niets gehoord. Blijkbaar zijn de oren van deze mensen er toch iets gevoeliger voor.
Dat was zo’n beetje het moment de principal kwam en vertelde dat we wel konden gaan en dat alles geregeld zou worden van hier. Prima, dus wij wensen onze tiener een fijne eerste schooldag en succes en alles. Zegt hij: Bye, thanks en by the way, ze schieten buiten….
Wij: Uuuuhm, en je wilt dat we nú gaan? Weet je dat zeker? Dat zeggen we natuurlijk niet hardop, want met onze grote mond zeggen wij tegen iedereen dat wij toch echt helemaal niet bang zijn om Lavender Hill in te gaan. Nee hoor, Mieke en Hanneke zijn niet bang. Nee, wij doen dat gewoon. Zo erg kan het niet zijn en wij doen dat gewoon. Lavender Hill in was ook niet zo’n probleem… Maar nu moesten we er weer uit… Terwijl er duidelijk pistolen werden gebruikt daar buiten..
We dachten: Oke, we gaan we naar de auto en dan zien we daar wel wat we doen. Op weg naar de auto lopen we langs al die puberende tieners die het toch wel heel grappig vinden om een stel witte dames bang te maken: ‘Pas maar op, er wordt geschoten!’ ‘Ja, leuk, dank je wel!’ Stelletje muppets… In de auto gingen er een aantal schietgebedjes omhoog, want we hadden echt geen idee wat nu handig zou zijn. Gelukkig hoefden we niet op een briefje uit de hemel te wachten, maar kwam er een heel praktisch antwoord in de vorm van een meneertje dat op de school werkt. Hij kwam even vragen of we nu weg wilden of dat we nog op iemand moesten wachten. Wij antwoordden dat we eigenlijk wel weg wilden, maar dat we geen idee hadden of dat handig was nu. Met al zijn levenswijsheid en –ervaring gaf hij het antwoord dat we beter gelijk konden gaan. De politie was nu in de buurt en dan zal er niet geschoten worden, maar als zij na een tijdje weer weg zijn is de kans dat er weer een aantal kogels door Lavender Hill zouden gaan vliegen. Dat was genoeg voor ons om zo snel mogelijk Lavender Hill weer te verlaten.

Terwijl we met topspeed Lavender Hill uit reden dachten we dat het wel een goed einde zou zijn: We hadden onze taak volbracht, de tiener is terug in school, dus wij konden we neergeschoten worden. In elk geval een spectaculair en goed einde. Op zijn minst zou dat het nieuws moeten halen. Misschien zou er wel iemand een film over ons maken of een boek schrijven…

Maar blijkbaar zijn we nog niet klaar hier op aarde en kan ik zonder enige emotionele of fysieke schade jullie dit verhaal vertellen. Ergens klinkt het spannender dan het is. Ja, er werd echt geschoten in Lavender Hill en ja, het is een serieus probleem. Maar ik heb geen gun gezien, ik heb geen dode gangsters op straat zien liggen. Op het moment dat wij wegreden was het rustig en de kans dat wij zouden belanden in een shooting en per ongeluk (want ze schieten toch echt alleen op de andere gangs en helaas worden daarbij onbedoeld ook andere mensen geraakt) neergeschoten worden is klein. Ik wil niet dat iedereen nu een beeld heeft van: Oh, nee, dat is echt een supergevaarlijke plaats, daar moet je niet heen gaan. Want als iedereen zo denkt en niemand durft te geloven in en dromen over verandering en als niemand opkomt voor de meerderheid van de mensen die in Lavender Hill wonen, de goede mensen, die verstrikt zijn in de situatie met de gangsters, die bang zijn en die eigenlijk alleen maar een onmogelijke keus hebben (het is: of ik geef jou aan en als jij vrij komt schiet je mij en mijn familie dood of ik accepteer jouw geld, koop daarvan eten voor mijn familie, jij doet mij niets en jij kunt je gang (haha, ironisch :P ) gaan). Als niemand voor deze mensen opkomt, als niemand hen een kans geeft, dan zal het pas een donkere plaats worden. Dan is het nog moeilijker om hoop te hebben voor deze mensen. De enige manier om dit te verslaan is door te blijven komen, door door te blijven gaan, door te zetten, mensen kansen te blijven bieden, jongeren mogelijkheden te bieden, activiteiten te bieden en dingen die hen bij de gangs vandaan houden en hen daarnaast een kans geven op een toekomst zonder drugs, guns en gangs. Dat is de enige mogelijkheid.
Was ik bang? Misschien een beetje. Het is iets waar ik niet aan gewend ben en wat nieuw voor mij was. Maar aan de andere kant zal het mij niet tegenhouden om Lavender Hill in te gaan. Ik heb ook nog een God bij mij die voor mij zorgt. Uiteraard is er een verschil tussen ‘als een kip zonder kop, roekeloos door Lavender Hill heen lopen’ en ‘met een doel Lavender Hill ingaan’.

Dus ja, shoot me, I’m done! :) Kan ik naar huis? Ja, ik ben klaar. Maar nee, nu heb ik de smaak te pakken! Ik kan nu echt niet weg! Er zijn nog meer tieners die niet naar school gaan, er zijn genoeg kinderen die blijven zitten en op het punt staan school te verlaten, er zijn kinderen met verslaafde ouders, er zijn tieners die lijm snuiven, er is nog zoveel te doen! Ik kan nu niet meer weg, ik moet voor allemaal een plan maken, ik wil ze een voor een mogelijkheden bieden! Maar ja, tijd is te kort.. Maar het zou awesome zijn om de komende tijd nog op zijn minst 1 ander plan te kunnen maken voor een ander kind of tiener.

Al met al gaat het goed met mij. Ik zit in de zevende hemel, gewoon omdat ik zo blij ben dat dit zo goed uitpakte en het lijkt alsof alles perfect in elkaar past! Ik voel me gezegend en ik ben blij dat doorzetten en blijven proberen beloond wordt. Is het leven perfect? Verre van, maar dat geeft niet, want het is het waard! Oh, en daarnaast, onze collega’s zijn hard aan het groeien in hun openheid voor feefback en in hun werk en in hun attitude! Dat maakt me ook heel blij! Dat biedt ook veel meer mogelijkheden.

Wat kan ik verder nog vertellen? Geen idee. Dit is overduidelijk het hoogtepunt van de afgelopen tijd. Ik heb geen idee meer wat er verder nog is gebeurd. Dat maakt ook helemaal niet uit, want er is weer iemand terug in school en dat is gewoon cool!

Ik kan zo voor eeuwig door blijven gaan met zeggen hoe blij ik daarmee ben en hoe cool dat is, maar dat heeft geen zin. Daarom denk ik dat ik maar moet stoppen en in een andere blog een andere keer maar weer moet proberen om andere dingen te vertellen!

Voor nu: Salut lieve mensen!