Kennismaken met stage, gevaar en toffe mensen

Molo!!

We zijn pas een paar dagen verder, maar er is alweer te veel gebeurd! Pfoeh, waar moet ik beginnen? Waar was ik überhaupt gebleven? Ah, ik zie het al: we waren wezen frisbeeën!
Nou ja, maandag begon dus stage, het echte werk waar we hier voor zijn. Als ik dat nu allemaal ga vertellen wordt het een verhaal van 80 pagina’s dus dat ga ik jullie niet aandoen hoor ;) don’t worry!
Zondagavond had mama Zulu tegen ons gezegd dat we om 10 voor 9 klaar moesten staan. Dan moet je in eigenlijk een beetje weten hoe mama Zulu is: heel lief, heel aardig en ze herhaalt alles wat ze zegt 10 keer, maar ze vet duidelijk en je luistert echt wel als ze wat zegt… Dus wij stonden braaf maandagmorgen om 10 voor 9 klaar. En ja hoor, mama Zulu was er ook helemaal klaar voor, dus ze bracht ons weg. We moesten vooral erg wennen aan dat Afrikaanse tempo… Erg lastig om zo langzaam te lopen! Nou ja, met een paar minuten waren we op stage. Buiten de poort naar rechts, dan naar links en dan eerst nog oversteken en bij de volgende hoek is het al. Maar goed, in Afrikaans tempo lijkt het toch ineens een stuk verder!
Anyway, we waren op tijd. Laat ik dat nog maar even benadrukken voor iedereen die mij wat beter kent: Ik was op tijd… Ja, echt! Geen grappen!
Pam had het best wel druk, dus zei ze dat we bij de rest van de staf konden gaan zitten. Dat was 1 blanke vrouw en voor de rest waren het allemaal mensen uit Kayamandi, die met elkaar Xhosa aan het praten waren. Er druppelde steeds meer mensen binnen. Totdat wij er waren, zaten er alleen maar vrouwen. Die vrouwen zaten allemaal met elkaar te praten en te lachen en deden vrij weinig moeite voor een gesprekje. Er kwam al snel een blanke vrouw binnen die net als wij ook geen Xhosa sprak, dus ging ineens de halve conversatie over op het Engels. Maar nog steeds werd er vrij weinig aandacht aan ons besteedt. Het scheelde ook wel dat wij geen idee hadden wat we moesten doen, dus daarmee maak je ook niet direct contact hea.. ;) Dat bleef zo totdat de enige man van Prochorus binnenstapte: Bonez. Dat staat vast zijn bijnaam, maar wat zijn echte naam is weet ik ook niet. Hij begon gelijk tegen ons te kletsen en alles. Dat was leuk en gezellig. Hij is echt grappig, dus daar hebben we een goeie aan. Hij vertelde dat hij bij ons om de hoek woont, dus dat we best weleens kunnen chillen met elkaar. Daar ben ik natuurlijk altijd voor in!
Nu ging ondertussen het gesprek van de dames over de deken die een van de vrouwen om had. Bonez legde uit dat ze dat om moest van haar man. Ze was namelijk afgelopen zaterdag getrouwd en dan is het in hun cultuur zo dat de man dan mag bepalen hoelang zijn nieuwe vrouw die deken om moet houden, als tegen dat ze getrouwd was. Vrij apart, maar goed, we hebben wel weer gelijk een stukje cultuur gesnoven! 
Anyway, toen Pam er klaar voor was deden we een soort voorstelrondje en was er een dagopening of iets dergelijks. Ging Liesl, net als in de sound of Music, met ons mee om ons de playground beneden te laten zien. We hadden namelijk afgesproken dat we eerst zoveel mogelijk projecten willen zien en ons oriënteren op wat we willen voordat we vaste projecten krijgen. We begonnen dus dichtbij kantoor. Lekker zingen en knutselen met de kids. Ze kregen ook eten, wat ik echt een goed idee vindt, omdat de helft van de kinderen anders echt zwaar ondervoed zou raken.
De kinderen vonden ons wel erg interessant. High-fives, boksen en kietelen waren zwaar populair en ineens waren twee handen en twee armen aan je lijf echt niet genoeg meer! Deze kinderen spraken praktisch geen Engels, dus we moesten het ook wel met handen en voeten doen. Hier in Kayamandi spreekt ook bijna niemand Afrikaans, dus dan helpt ons Nederlands ook niet . Daar had ik nu juist zo hard op geoefend ;).
’s Middags kwam er een groep studenten. Nou ja, ze waren allemaal 30+ en deden een soort van opleiding om pastoor/voorganger te worden. Allemaal witte mensen, geen een van hen was ooit in Kayamandi of een andere township geweest. Echt bizar. Met deze groep gingen we dan ook een tour door Kayamandi maken, maar we begonnen met een goeie, lokale lunch van de bbq op de hoek. Heeeeerlijke kip, waar de KFC echt niet tegenop kan! En wat groentes en weet ik veel. Vandaag vroeg iemand of we dat eten al is geprobeerd hadden en ik zei dat we de kip geproefd hadden. Dus zij vroeg: Alleen de kip? Nou, we hadden dus niet alleen kip, maar de rest kan ik me gewoon niet meer zo goed herinneren, omdat de kip echt fantastisch was!  Maar goed, als ze haar salaris heeft dan gaan we daar nog een keer eten, omdat het er zo goed is  Dus misschien kan ik dan vertellen wat we nog meer gekregen hebben ;).
Na het fantastische eten gingen we lopen door Kayamandi. Kayamandi bestaat uit twee delen: Het deel met stenen huisjes langs een geasfalteerde weg en het deel met de shacks en de minipaadjes waar je overheen moet en waar je sowieso verdwaald als je er niet woont. Het deel met de shacks hadden wij ook nog niet betreden, dus was het ook voor ons de eerste keer om daar een kijkje te nemen. Ik zou er veel over kunnen schrijven, er veel over kunnen vinden en er veel over kunnen vertellen, maar dat ga ik niet doen. Dat heeft geen zin. Ik wil niet het typische beeld van Afrika schetsen. Ik wil niet jullie een onterechte of verkeerde indruk geven, want wat ik ook schrijf, het is nooit zoals ik het omschrijf. Als je écht een idee wilt hebben van de shacks van Zuid-Afrika, dan moet je hierheen komen. We hebben nog bedden over en 2 banken, dus je bent welkom om zelf te komen kijken.
We hebben nog een aantal projecten in Kayamandi bezocht. Overal waar we liepen kwamen kinderen op ons afgerend. Mijn eerste reactie: optillen en knuffelen en alles. Pams reactie: Niet meer oppakken! Jij bent wel te vertrouwen, maar wat als ze dit doen bij iemand die niet te vertrouwen is?!
Nou ja, weer wat geleerd in elk geval ;) Goed om te weten!

Rond 4 uur waren we klaar met de tour en gingen we met toenmalige bodyguard Chris(tina) naar het Trust Centre, waar Eric, de Duitse bodyguard, werkt. We wilden weten of hij al klaar was en anders gewoon kijken hoe het daar was. Toen we daar kwamen stond hij buiten met een groep kinderen om zich heen. Hij bleek te wachten op de taxi die hem en de groep kinderen naar judoles zou brengen. Hij vroeg of we meegingen en wij hadden toch niets beters te doen, dus ja, waarom niet?! Na een paar minuten kwam de taxi al. En dan denk je: oh, mooi, de taxi! Maar nee, uiteraard gaat dat weer net anders.. ;) Het was zo’n bestelautootje, maar dan met een overdekte laadbak. Dus drie zitplaatsen voorin en de rest is eigenlijk geen vervoer. Maar uiteraard ging alles en iedereen er gewoon in. 11 kinderen en ‘onze mannen’ gingen in de laadbak. Soms is het erg voordelig om een witte vrouw te zijn hier, we krijgen soms wel echt de betere plekken.
Dus wij zijn naar judoles geweest… Ach, niet veel bijzonders over te vertellen. Behalve dan dat de judoleraar graag wil dat we nog een keer komen en dan zelf meedoen.. Hahaha, uuuhm, ja… Nee, niet dus.. :P
’s Avonds uiteraard weer spelletjes en gezelligheid.

Dinsdag was weer een nieuwe dag. Uh duh. Das echt de meest logische zin die ik ooit heb geschreven. Maar goed. Wij weer naar stage. Dit keer naar een andere playground, met andere kinderen en andere leraren. Ze liepen er een dag achter, dus we gingen weer armbandjes en kettingen maken van strijkkralen en rietjes. Ze zongen wel andere liedjes en hadden ook meer ruimte en speelgoed om mee buiten te spelen.
’s Middags werden we naar de library gestuurd, want daar kunnen de kids ’s middags uit school komen om op de computer met een of ander programma hun Engels te oefenen. Net als Nederlandse bijles. Het was een succesvolle middag met wel 2 kinderen. Dus dachten wij rond 2 uur of half, geen idee, nou ja, hier is ook niet veel te doen, dus wij kunnen ook wel gaan… Dus wij nog even langs het Trust Centre om te checken of Eric meewilde naar Stellenbosch. Dat wilde hij wel, maar hij was wel pas om 4 uur klaar. Wij gingen dus maar weer even terug naar Mama Zulu om daar nog even hard te chillen en te kijken of Chris meewilde.

Het klinkt tot nu toe allemaal erg makkelijk en soepel, maar hier is het deel waar je voor moet gaan zitten, je vast moet houden en je moet voorbereiden op een hartverzakking… ;) Nee, ff serieus, wat ik nu ga vertellen was even schrikken, maar meer ook niet. Het was niet ernstig, het was niets geks, wij zijn oke en het heeft echt niet op een negatieve manier invloed op ons. Dus, maak je geen zorgen! Dat wilde ik graag vooraf zeggen, omdat er echt geen reden is daarvoor, maar ik stiekem wel het vermoeden heb dat een aantal mensen zich wel zorgen zou maken. Dat hoeft dus niet.
Anyway. We waren op weg naar huis. Het Trust Centre is net als Prochorus bijna bij ons huis. We moesten de eerste rechts en dan weer de eerste links en dan halverwege de straat is Mama Zulu’s. We waren al rechts gegaan en ook net links en liepen dus net in onze straat. We wilden Pam bellen en Chris smsen. Mieke was dus Chris aan het smsen. Wij liepen op de stoep, links van de weg. Midden op de weg lopen twee jongens die ons tegemoet kwamen. Ze waren, niet erg bijzonder of overdreven voor hoe al die mannen hier naar ons kijken, naar ons aan het kijken. Dat was vervelend, dus probeerde ik er niet te veel aandacht aan te besteden, maar hen wel vanuit mijn ooghoek in de gaten te houden. Toen ze ons bijna voorbij waren zag ik in mijn ooghoek ineens een van de jongens vrij snel dichtbij komen. Ik realiseerde me dat dat niet goed was en dat hij uit was op iets. Wat dat had ik nog niet door, maar ik had wel door dat ik iets moest doen, dus ik begon zo hard als ik kon te schreeuwen. Mieke reageerde daarop door met twee handen haar telefoon vast te pakken en nog geen halve tel later probeert de gozer de telefoon uit haar handen te trekken. Hij trok Mieke voor mij langs, maar Mieke, zo sterk als ze is, houdt vast. Op dat moment zijn we allebei aan het schreeuwen en roepen. Toen hij Mieke naar de andere kant had getrokken, begon ik hem te schoppen en alles, gewoon omdat ik hem weg wilde hebben en hij ons met rust moest laten en omdat ik hem een eikel vond. Echt, ik heb nog nooit iemand anders dan mijn broer toen ik klein was echt getrapt of iets dergelijks. Nooit! Maar dit keer was ik zo boos dat ik er niet eens over nadacht! Ik heb ook geen idee hoe vaak of hoe hard ik hem geschopt heb. Maar goed, ons geluid was blijkbaar hard genoeg, want er kwamen twee buurmannen aangesneld om ons te helpen, dus de jongens gingen er vandoor. Ik was er echt van overtuigd dat ze ook de telefoon bij zich hadden en dat we die kwijt waren. Maar goed, Mieke was zo geschrokken dat ze niet eens doorhad dat de twee mannen gekomen waren om ons te helpen, dus die rende keihard weg. Toen ik haar bij Mama Zulu’s weer wat rustiger sprak kwam ik er achter dat ze, held dat ze is, gewoon nog steeds de telefoon heeft!
Al met al hebben we alles nog en zijn we er weer wat wijzer op geworden over wat we wel of niet moeten doen. Toen ik die gozer aan het schoppen was realiseerde ik mij ineens de wijze raad van Pam: Niet met je mobiel in je hand over straat lopen! Nou ja, met deze ervaring op zak gaan we dat echt niet meer vergeten ;). Het is ook gewoon zo… Wij zijn wit, wij zijn niet van hier, wij zijn gewoon voor jongens een makkelijk doelwit als we onze spullen zo laten zien. Helaas is dat zo. Maar zolang wij daar rekening mee houden en gewoon opletten is er overdag niets aan de hand. Een van de buurmannen die wat ouder was en niet de jongens erg ver kon achtervolgen zei ook de hele tijd: ooooh, het spijt me zo! En ik vind het zo erg voor jullie. En het spijt me, het spijt me, het spijt me… Alsof hij er iets aan kon doen.. :P Maar goed, het is wel lief en fijn dat de omgeving er zo op reageert! Hij zei ook al dat hij gekeken had, maar ze niet herkende, dus dat ze waarschijnlijk niet van hier zijn. Het is hier een hechte gemeenschap die voor elkaar en voor de vrijwilligers en stagiaires in de wijk opkomt. Dus ik geloof hem daar wel in. Want we hadden een verhaal gehoord over dat de fiets van een volunteer gestolen was en dat de community met elkaar naar de dief had gezocht en toen ze hem gevonden hadden hebben ze hem met z’n allen in elkaar geramd. Nou ja… Volgens mij is het dus echt zo dat hij geen idee heeft. Gister hadden we het ook op stage vertelt en de helft van de staf uit Kayamandi zelf wist het al. Bonez vroeg ook of we de gozer zouden herkennen, want hij wilde hem wel pakken en hem schoppen voor ons. Nou… Doe maar niet, dan geef ik hem liever mijn telefoon! En hij vertelde ons een paar uur later dat hij weer van andere mensen had gehoord dat zij het verhaal ook al wisten. We zijn dus binnen 5 dagen echt al vet beroemd geworden hier in Kayamandi :P.
Anyway, dat dus. Maar goed, we zijn dus veilig, we zijn dus save, we hebben er van geleerd. En eigenlijk voelt het best wel goed dat we gewoon gewonnen hebben. Het voelt alsof je een belangrijke wedstrijd wint van een vet sterke tegenstander, het voelt echt als een grote triomf! Het was echt maar iets van 5/10 seconden, maar toch.. :P
Toen we bij mama Zulu aankwamen zat Chris daar binnen te eten. Echt, wat een tijd ook om te eten, maar goed… Binnen wij natuurlijk gelijk het hele verhaal aan hem vertellen en even bijkomen. En hij zegt ineens: Ik denk dat ik het allemaal gehoord heb… Wij: Huh? Hij: Ja, ik kreeg een telefoontje van Mieke en ik hoorde van alles op de achtergrond, maar ik dacht dat het een butt dial was. Nou, tsjonge, en dat was dan onze bodyguard.. ;) Bellen we hem is als we hem echt echt echt nodig hebben, komtie niet eens! :P Mieke had hem ook per ongelijk gebeld, maar hij is wel per direct van de bodyguardlist geschrapt. Nu hebben we alleen Eric en Bonez nog… ;)
Verder gingen we dus nog om 4 uur naar Stellenbosch om water te kopen en Eric wilde graag German bread (roggenbrood oid) kopen. Heen gingen we lopen, terug gingen we met de minibus. Het was vet druk in de bus, zo’n 17 mensen ofzo, in zo’n 8 persoonsbusje… Wij zaten op de achterste rij met zijn 3en en er kwam nog een ventje bij zitten. Hij belandde tussen Mieke en mij in en dat zorgde aan de mannen in de bus voor veel hilariteit.. Pfft… Hij stonk wel zeg! Hij ging zich ook voorstellen en hield daarbij ietsje veel te lang onze hand vast… Ieeehh, ik wil nieeet… :P Maar goed, oke… Uhm.. Beside that, ik had Erics roggenbrood in mijn tas en bij het schuiven is dat er waarschijnlijk uitgevallen en ik heb het niet gemerkt. Vet lullig, want hij had zich er zo op verheugd.
’s Avonds zijn we om van de schrik bij te komen maar naar de Cubana, een cafe in Stellenbosch, gegaan. Ze hebben daar echt veeeet lekkere cocktails en goeie waterpijpen! Dus dat was absoluut niet verkeerd . Maar toen we de taxi om half 11 voor 11 uur besteld hadden werd het toch wat minder. Om kwart over 11 hoorden we dat het nog 20 minuten zou duren en om 12 uur zou hij er over 5 minuten zijn… Nou ja, om kwart voor 1 kwam er toch nog iemand opdagen… Lang leve Afrikaanse tijd . Dat is nog wat anders dan een ‘Ede’s kwartiertje’ ;). Maar goed, we waren moe genoeg en konden dus heerlijk slapen..

Ja, dat slapen is trouwens wel een dingetje hoor! Echt, het is ’s nachts koud hier! Woesj! Niet te geloven! Elke nacht is het echt wegvriezen hier! Brrrr…!
Maar goed, woensdag was leuk! We hebben twee van onze collega’s wat langer gesproken! Thulisa en Bonez. Dat was leuk. Bij de playground, dezelfde als dinsdag, waren de kinderen buiten aan het spelen, dus hadden wij tijd om met Thulisa te kletsen. Zij wil ons in december graag meenemen naar de Eastern Cape, naar de afgelegen dorpjes, waar zij zelf vandaan komt. Lijkt ons een goed idee . En toen kwam Bonez langs en die gaat eind van deze maand ook al een weekendje naar de Eastern Cape en wil ons dan ook al graag meenemen. Hartstikke leuk  echt zo leuk, ze willen ons overal mee naartoe nemen en ons alles laten zien  Dat is toch wel fijn, omdat we het hartstikke gezellig hebben met onze Duitser en onze Amerikaan, maar het is toch leuker om lokale vrienden te hebben. Maar goed, daar zijn we hard aan aan het werken. Want ’s Avonds kwamen de jongens waar Chris 2 jaar geleden les aan heeft gegeven, van een jaar of 14/15 langs en dat was ook supergezellig. Dus ik geloof er wel in dat dat goed gaat komen, want Thulisa wil graag baileys proberen en wij hebben nog een goedkope, taxfree fles van een liter gescoord op het vliegveld! Dat was een van de dingen die we allebei nog wel wilden drinken voor we weggingen, maar niet meer hadden gedaan.. :P Nou ja, zo kan het natuurlijk ook… :P
’s middags nog even naar de library geweest, nu waren er zo’n 10 kids. En daarna nog even naar Jonkershoek, om daar bij de naschoolse opvang te kijken. Daar waren wel meer kinderen en we hebben ze een beetje met hun huiswerk geholpen.
Maar goed, woensdagavond weer spelletjes avond.
En vandaag was vandaag. Weer naar dezelfde playground en ’s middags niets. Vanmiddag eerst maar is bijwerken en alles updaten, want dit is weer een veel te lang verhaal ;). We gaan zo weer ergens heen. Iemand hier in Kayamandi heeft een project voor jongeren en hij doet iets met extreme sports met ze. Supercool, dus ik ben benieuwd hoe dat eruit ziet!
Morgen hebben we vrij, dus ons weekend is al begonnen.
Eigenlijk wilde we vandaag ook al met Pam praten, maar ze was er niet, dus dat staat nu voor maandag op de planning. Want drie dagen op dezelfde playground was niet de afspraak en het is echt leuk met die kinderen, maar dit is niet de stage waar we voor kwamen.
Maar goed, al met al hebben we het wel echt naar ons zin en moeten we gewoon alleen een beetje bijsturen in de verwachtingen en het werk dat stage ons nu geeft.
Ik vermaak me hier prima. Ik zit hier wel goed. Het is hier hartstikke leuk en gezellig en de zomer komt eraan. De kinderen die we tegenkomen, maar de volwassenen net zo goed, zijn fantastisch, dus ja, ik ben tevreden .
Morgen komt er nog een Amerikaan en overmorgen moet ons huis opgeruimd zijn, want dan komen de twee Duitse meisjes bij ons in huis wonen. Al met al verveel ik me niet en Mieke ook niet. En elke keer dat we op het punt van verveling staan komen de jongens, de kinderen uit de straat of de jongens van Chris’ school wel langs en zo blijft het behoorlijk levendig! 
Nou, superveel drukkies en liefs enzo vanaf hier!

En natuurlijk voor de leuk achteraf nog een kleine taalles, maar dit keer Xhosa, maar dan zoals het klinkt voor mij :P :
Hallo= molo
Hoe gaat het: Kundjani
Het gaat goed: Pilile
Graag gedaan: Enkosi
Ja: ewe
Nee: hi