Stagegedoe, surfen, trainjumpen, blond worden, enz

Molo Dutchies!

Het is weer tijd voor een veel te lange blog, omdat het alweer ruim anderhalve week geleden is dat ik wat gepost heb, er ondertussen elke dag interessante dingen gebeuren en ik dat met jullie wil delen. Dus ga er rustig voor zitten, want dit kan wel even gaan duren.. ;) Ik weet ondertussen zelf van de helft al niet meer wat er gebeurd is, dus we zullen wel zien waar we uitkomen ;)

Ik was gebleven bij donderdag, niet afgelopen donderdag, maar de donderdag ervoor alweer. Na het posten van de blog gingen Mieke, Chris en ik naar een project in Kayamandi, Epic heet het. Het is ook echt pretty epic, want ze doen daar aan bmx’en, mountainbiken en dat soort coole dingen met de kids van Kayamandi. Gewoon om ze van de straat te houden en ze via dat soort sporten lifeskills bij te brengen. Best cool dus! Uiteraard kregen we een rondleiding en vond het mannetje van Epic het wel een goed idee als we daar komen mountainbiken en af en toe als vrijwilligers komen werken, want ja, Nederlanders kunnen nu eenmaal heel goed fietsen enzo ;). Nou ja, we zullen wel zien.. :P
’s Avonds was het de laatste avond dat we met zijn vieren zouden zijn, want vrijdag kwam Dan, een andere Amerikaan en vriend van Chris aan. Wij hadden vrijdag vrij, dus besloten om met Chris en papa Zulu mee te gaan om hem op te halen. Dus hebben we onze donderdagavond eens niet besteedt aan spelletjes, maar aan het maken van een welkomsbord voor Dan.

Vrijdagmorgen was Chris een echte Christina, want een uur van te voren was hij al bezorgd over of we wel echt op tijd klaar zouden zijn en alles. Maar goed, zelfs ik was op tijd klaar, dus vertrokken we richting Kaapstad om Dan op te halen. Erg leuk, want toen we aankwamen was het donker. Daardoor hadden we nog niets anders dan Stellenbosch gezien. En nu kregen we alsnog de kans om te zien waar we nu eigenlijk terecht zijn gekomen. Zo zagen we bijvoorbeeld een villawijk aan de ene kant van de snelweg, een aantal fietsers en voetgangers op de vluchtstrook van de snelweg en aan de andere kant van de snelweg zagen we Kayalitsha –de township van Kaapstad. We zagen de bergen en de wijnvelden en we zagen veel verkeer, dat echt geen idee heeft van regels. Met een half uur/3 kwartier stonden we voor de 2e keer in een week op Cape Town Airport. Chris was vet gestrest, want hij had geen idee waar Dan vandaan zou komen en hoelaat en alles. Hij had een plek met hem afgesproken, maar hij wilde toch de gate zoeken. Nou ja, lang verhaal kort, we gingen overal heen en hadden geen idee naar wie we eigenlijk uitkeken. Na een rondje vliegveld kwamen we weer op de afgesproken plek terug, bij een aantal roltrappen. Daar vroegen we aan Chris: Hoe ziet Dan er eigenlijk uit? Het antwoord was erg verbazingwekkend en vooral niet helpend als je weet wat voor mensen er op Cape Town Airport rondlopen: Zwart… Oke, wij zoeken dus op Cape Town Airport naar een zwarte Amerikaan… Nou ja, gelukkig wist Chris natuurlijk wel wie we zochten en al snel kwam er – tussen de rest van de zwarte mensen- een voor Chris bekend gezicht de roltrap op. Nou ja, dat was dus Dan. En hij kon geen slechtere start met ons maken dan dat hij deed. Hij zei: So you’re the German girls I’ve heard so much about?! Uhhmm… Nou… Nee.. Wij zijn nu niet bepaald Germans. Maar goed, beginnersfoutje, dat kunnen we hem nog wel vergeven.
Met een nieuwe aanwist voor de gezelligheid zochten we de auto van papa Zulu weer op en keerden we weer terug naar Kayamandi. We hadden al gehoord dat Dan een ongeluk gehad had en dat hij last had van zijn nek. Hij zat voorin en probeerde een gesprek te voeren. Dat lukte hem alleen niet zo goed, omdat hij zijn nek gewoon echt niet kon draaien. Dat deed vet zeer zei hij, maar het zag er wel echt hilarisch uit. Daar hebben we dan ook wel veel slechte grappen mee uitgehaald natuurlijk :P Zo’n kans kan je niet laten liggen :P

Anyway, vrijdag hebben we verder niet zoveel bijzonders gedaan. Stellenbosch in geweest, bij de mac gegeten, omdat Dan daar behoefte aan had. Lekker goedkoop is het hier trouwens  had ik vast al een keer eerder gezegd, maar whatever ;).

Zaterdag was koud en alles. Eric(a) ging ergens een rugbygame kijken, de andere jongens gingen frisbeeën en wij hadden het te koud om het huis uit te gaan. We wisten dat er die dag nog twee Duitse meisjes zouden komen, dus wij besloten om onze zaterdag door te brengen als het welkomscomité voor hen. Dat houdt in: lekker uitslapen, uitgebreid ontbijten, filmpje kijken onder de warme dekens – het was echt freezing koud hier, er lag zelfs sneeuw in de bergen! – en wachten tot de meiden arriveerden. Uiteindelijk kwamen de meiden aan en we hebben geprobeerd hen een beetje wegwijs te maken hier. Onze nieuwe aanwinsten zijn Clara en Gesa. Ze gaan, net als Eric, in het Trust Centre vrijwilligerswerk doen en ze blijven ook het hele jaar. Het is echt weird, want alle Duitsers zijn voorzien van een boyfriend of een girlfriend. Echt serieus, alle drie! Dat maakt de soap natuurlijk nog interessanter! Oh, klein detail in de soap van Eric en zijn girlfriend: Eric wil zo graag wifi hebben, dat hij pas bijna twee uur in de boom in onze tuin heeft gezeten omdat hij daar gratis wifi had. Hoe kom je erbij?! Maar goed.. ;)
Zaterdag was verder ook niet heel bijzonder.

Dus gaan we verder naar zondag. Het was toen nog steeds koud en het regende, net als trouwens vrijdag en zaterdag, de hele dag. We hadden wel echt zin om iets te doen, maar we hadden geen idee wat. Gelukkig hadden onze Amerikanen wel een idee. We wilden sowieso wel naar Stellenbosch gaan en in het winkelcentrum zit een bios. Dus besloten we om lekker naar Stellenbosch te gaan en een filmpje te gaan pakken. Nu is het zo dat onze Amerikanen altijd duizenden kinderen in huis hebben. Oke, dat is overdreven, maar dat voelt serieus wel zo als je daar naar binnen loopt ;). Het is er namelijk erg klein en ze hebben alleen hun slaapkamer, die voor hen samen ongeveer even groot is als mijn kamer in Ede ;). Anyway, de Duitsers en wij gingen alvast naar Stellenbosch en onze woeste Amerikanen zouden later komen. Zij wilden graag kinderen meenemen naar de bios en dat leek ons wel een goed idee. Ze hadden toevallig 7 kinderen in huis die dag, dus dat hield in dat we allemaal een kind kregen. Oke, dat klinkt best raar als je dat totaal uit zn verband leest :P. Maar goed, eerst het winkelcentrum in, gewoon niets bijzonders. Daarna kwamen de jongens met de kids. De jongens wilden graag nog wat eten, dus kregen wij ineens 7 pubers die we nauwelijks kennen overhandigd met de boodschap dat we wel wat in het park met ze konden doen. Nou ja, tuurlijk! Dat doen we wel even. In het park hebben we dus lekker spelletjes met ze gedaan. Hallo, sph’ers… Duhuh.. Doen we ff ;). Zij vonden het leuk, wij vonden het leuk. Dikke prima . Nadat de jongens terugkwamen gingen wij, meiden, want eric was aan het skypen met zn vriendin en was dus weer kwijt, eten bij de KFC. Dat had ik lang niet meer gedaan zeg, de KFC. Ik moet zeggen dat ik het lekkerder vind dan de mac. Het is maar goed dat ik dit in het Nederlands schrijf, want anders had ik ruzie met Dan ;).
Maar goed, na de KFC gingen we naar de bios. Daar kochten wij dus allemaal 2 kaartjes, een voor onszelf en een voor een kind. We gingen naar Turbo, een animatiefilm over een vet snelle slak die sneller is dan raceauto’s :P Hilarisch dus :P Ik vond hem leuk, de humor was uiteraard goed en de jongens vonden het ook allemaal erg leuk, dus dat was een geslaagde actie  Toen we uit de bios kwamen was het al donker, dus dat was onze eerste keer dat we in het donker buiten liepen. Erg bizar, omdat dat hier gewoon echt niet alleen kan en in Ede ging ik, no matter what time it is, gewoon alleen weg. Maar goed, nu waren we met 7 jongens uit Kayamandi, 1 zwarte Amerikaan, 2 witte mannen en 4 vrouwen, dus met al met al voelden we ons wel veilig . Het was wel goed om eens te zien hoe het in het donker uitziet, want het is inderdaad niet heel veilig in het donker. Overdag kunnen we ons erg bekeken voelen, maar toen we daar liepen was het wel heel erg, ondanks dat we met zoveel waren. Anyway, alles ging goed en het was een geslaagde dag. :) Het is ook goed om Dan erbij te hebben, want hij zorgt voor genoeg grappen!

Maandag was het weer tijd om naar Prochorus te gaan. Zoals eerder gezegd hoopten we op een beetje verandering. Maar goed, ik denk dat ik dat deel van vorige week maar even kort ga proberen samen te vatten: Het viel enorm tegen. We werden weer naar dezelfde playground gestuurd. De kinderen spreken nog steeds geen Engels en de teacher voert nog steeds niets uit en wij studeren nog steeds geen pabo en het is nog steeds geen SPH-stage. ’s Middags werden we weer naar de library gestuurd, waar ik het dit keer wel druk had. Dat kwam meer door de teacher dan door de kinderen, maar goed, ik had wat te doen. Ik heb namelijk de schoolopdracht van de teacher (ze studeert zelf nog) gemaakt. Ze moest wat vanaf haar telefoon op de computer zetten en daarnaast wilde een afbeelding van internet hebben en die dingen wilde ze dan in een documentje hebben. Nou ja, als je niet weet dat google ook een afbeeldingen-zoekoptie heeft, wordt het lastig. Dus heb ik het maar voor haar gedaan.
’s Avonds was vast gezellig, want alle avonden zijn hier supergezellig. Dat is echt fijn, want doordat stage soms tegenvalt zou het logisch zijn als we het niet meer zouden zien zitten. Maar door alle gezelligheid hier houdt t ons positief, vrolijk en genieten we er echt van om hier te zijn.
Dinsdag werden we – uiteraard – weer naar dezelfde playground gestuurd. Braaf als we zijn hebben we dat maar weer gedaan, zonder enig resultaat. Maar goed, ondanks deze verhalen zou ik maar wel verder blijven lezen als ik jou was, want er komen nog super interessante verhalen  Ja, serieus! Vrijdag, zondag en vandaag zijn wel echt interessant :P Het wordt dus allemaal nog beter ;) Trouwens, woensdag en donderdag hebben we ook nog goede dingen beleefd, dus houdt moed ;)

Dinsdagmiddag moesten we naar Jonkershoek. Daar hebben we toegekeken hoe 20 kinderen huiswerk maakten. Verder hebben we eventjes met degene die het project in Prochorus runt gesproken over wat we konden doen daar. Daar kregen we een korte opdracht mee waar we niets mee konden toen we er later over na gingen denken.
Maar goed, ’s avonds gingen we kennismaken met Jacolien en haar man. Jacolien is een MWD’er van de CHE en de enige andere studente die haar stage in het buitenland doet dit jaar. Al met al waren we dus wel erg benieuwd wie de andere student was die het gelukt was om het schoolsysteem van de CHE te verslaan en toch haar stage in Zuid-Afrika loopt. Eerder die dag hadden we van een van onze collega’s gehoord dat Jacolien gestopt was met haar stage. En omdat wij ook echt niet tevreden waren over onze stage, waren we erg benieuwd naar haar verhaal. Al met al was het best gezellig en leek haar verhaal over haar stage en hoe ermee werd omgegaan door de organisatie best wel op ons verhaal en onze ontevredenheid. Zij gaf ons dan ook het advies om wel echt actie te ondernemen. Dat wilden we sowieso al echt gaan doen, maar dit moedigde ons wel aan om ook echt actie te gaan ondernemen en niet te lang meer af te wachten.
Rond een uurtje of 9 wilden we naar huis. Rond die tijd is het allang donker natuurlijk. En Jacolien en haar man wilden niet in het donker door een township rijden, mede omdat hun auto niet van hun is, maar van de mensen van wie ze het huis onderhuren. Al met al moesten we dus wat fiksen. Eerder die dag hadden we Dan gesproken en die had gezegd dat hij ons wel op wilde pikken. Door zijn huidskleur valt hij uiteraard niet op in Kayamandi, plus hij heeft echt serieus behoorlijk goed gespierde armen ;) Daar zouden we ons dus best wel veilig bij voelen. Maar goed, we wisten dat onze drie mannen die dag een berg gingen beklimmen ergens ver weg. Dus toen we gingen checken of ze alweer thuis waren, kwamen we erachter dat ze nog ergens in Kaapstad rondliepen, de treinen niet meer reden en dat ze dus op zoek waren naar een taxi en dat het dus nog minstens meer dan een uur ging duren. Wij zouden in een half uur bij Kayamandi zijn, dus moesten we wat anders bedenken. Want Jacolien en Tim wilden echt Kayamandi niet in, met hun antismashramen, automatische deurvergrendeling en banden waarmee je door kunt rijden als ze lek zijn. Maar goed, uiteindelijk na wat zoeken en denken hebben we het nummer van papa Zulu gescoord bij de jongens en hebben we hem maar opgehaald. Hij wilde ons wel op komen halen, dus konden we veilig thuiskomen . Gelukkig maar, want wij kunnen echtechtechtechtecht niet in het donker door Kayamandi lopen! Dus wij werden aan het begin van Kayamandi gedropt. Papa Zulu was er nog niet, maar gelukkig kwam er al snel een auto aan die bij ons stopte. Daarin zaten onze eigen Papa Zulu en ons kleine, lieve, schattige bruine broertje van 5 Butcha Zulu ;) Allebei in badjas. Het zag er hilarisch uit :P Het is maar goed trouwens dat we niet zijn gaan lopen, want toen we op een stukje hadden gereden zagen we op de hoek van een straat een groepje jongens staan. Een van hen had echt een megagroot mes in zn hand. Brrr… Ja, nee, daar loop ik toch liever als wit persoon van het vrouwelijk geslacht niet langs ;). Dus we hebben papa Zulu maar extra bedankt voor het ophalen en extra benadrukt dat we het echt heel erg op prijs stelden .

Woensdag was weer een nieuwe dag natuurlijk. Woensdag was een rare dag. We werden bijna weer naar dezelfde playground gestuurd, maar toen uiteindelijk toch niet. Er was namelijk een oudervergadering voor de ouders van de kinderen van de chreche voor gehandicapte kinderen. Daar moest de teacher bij aanwezig zijn, dus konden wij mooi op de kinderen letten. Uuhhmm.. oke.. Wij werden dus bij 7 kinderen gedropt. De namen werden nog even snel aan ons vertelt en dat was het.
Daar zaten we dan… Met 7 kinderen die allemaal een andere beperking hadden. De een was autistisch, de ander kon helemaal niets, de ander had syndroom van Down, de ander was wel goed bij haar verstand maar was alleen lichamelijk beperkt. Maar de grootste beperking voor iedereen was dat wij geen Xhosa spreken en zij geen Engels. Daar moet ik niet te lang over doorgaan, maar het was geen succes! Het was leuk om eindelijk eens zelf wat te kunnen doen en de kinderen waren ook echt wel schatten! Maar nee, dit is niet hoe het hoort te werken. Wij konden hen echt niets duidelijk maken en zij ons ook echt niet. Toen de vergadering, die voor een uurtje gepland was, na 2,5 uur eindelijk was afgelopen waren we dan ook opgelucht om weer te gaan. Bang om weer naar de library gestuurd te worden zijn we maar naar huis gegaan en hebben we onszelf een beter middagje gegund. We hadden om 3 uur een skypeafspraak met onze stagedocent en we hadden nog een aantal dingen voor te bereiden voor een of andere opdracht. Maar goed, om drie uur konden we eindelijk al onze frustratie uiten over onze stage en konden we eindelijk aan iemand met verstand van stages en sociaal werk uitleggen wat er echt gebeurd en hoe dat ons frustreert. Hij zei gelukkig niet dat we gek waren ofzo, maar dat we echt wel actie moesten gaan ondernemen en dat hij begreep dat het ons frustreert . Zoooo fijn om het gewoon in gesproken woorden uit te kunnen leggen, want dat kan echt niet via geschreven tekst.  sorry, ik zou het graag goed uitleggen, maar dat is teveel niet leuke tekst ;). Ik besteed zulke lange teksten natuurlijk veel liever aan de leuke dingen, maar geen zorgen, die zijn er bijna ;).
Verder niet teveel meer over woensdag, behalve dan dat we gelijk een mail hebben gestuurd naar Michelle, een mevrouwtje van Connect, de organisatie die ons geplaatst heeft. Zij reageerde echt al binnen 5 minuten dat ze ons graag even wilde spreken over de telefoon. Wij haar dus gebeld en gelijk een afspraak gemaakt voor donderdagmiddag.
Donderdagmiddag hadden we sowieso ook al onze eerste afspraak met Adri, onze supervisor, gepland staan. Michelle wilde ons graag spreken voordat we Adri zouden spreken, dus spraken we om 1 uur af.

Donderdagmorgen moesten we dus nog even door voordat we Michelle konden spreken. Ik werd naar een andere playground gestuurd, omdat de superzwangere Piwo die dag anders alleen zou zijn. Mieke werd wel weer gewoon naar de oude vertrouwde playground van Thulisa gestuurd. Er waren die dag maar 5 kinderen bij ‘mijn’ playground. Ik heb boterhammen gesmeerd, gespeeld met de kinderen, omgegooide bekers melk opgeruimd en de opdracht van de kinderen gedaan, omdat die veel te moeilijk voor hen was. Daarnaast was ik Piwo de helft van de tijd kwijt en had ik uiteraard geen idee wat die kinderen allemaal in Xhosa uitkramen. Op een gegeven moment moesten de kinderen ongeveer een half uur wachten totdat Piwo hun opdracht had voorbereid dat ze uit verveling maar Happy Birthday voor mij gingen zingen… Tja.. Ach hea..
Gelukkig konden we om 12 uur naar Stellenbosch gaan. We hadden met zowel Michelle als met Adri en Jacolien(die hoort bij onze supervisiegroep ;) ) afgesproken in een restaurant ‘The Oude Bakkery’. We waren er goed op tijd, want we namen de minibus. Dat was trouwens de eerste keer dat we zelf, zonder jongens, de minibus namen. En ondanks de gevaarlijke manoeuvres van onze chauffeur hebben we het overleefd .
Aangekomen bij de Oude Bakkery scoorden we al snel een tafeltje voor 4. We waren best wel vroeg, dus we besloten vast een lunch te nuttigen. En heerlijk dat het was!!!  Hmmmm!! Puur genieten! Met heerlijke chocomel van chocolaatjes die je zelf nog moet smelten in de melk en thee uit te schattige theepotjes! Oh, het was echt perfect!
En rond half 2 arriveerde Michelle. Het was echt fijn om met haar te praten. Het was gezellig, ze was echt vet aardig en ze begreep onze frustraties. We hebben haar alles vertelt wat ons dwarszat en zij was blij dat we ermee kwamen en dat we ook geprobeerd hebben om het aan te geven binnen de organisatie zelf. Maar goed, ze begreep dat we ons behandeld voelden als vrijwilligers in plaats van als stagiaires. En ze ondernam ook gelijk actie. Ze heeft Pam en Danielle gebeld en ze heeft komende maandag een meeting met hen om te kijken of we er binnen Prochorus uit kunnen komen en hoe we het dan vorm gaan geven en wat er dan anders moet. En daarnaast gaat ze ook, samen met ons, verder kijken naar andere mogelijkheden. Helaas zouden we er dan wel rekening mee moeten houden dat we zouden moeten verhuizen en dat we misschien niet bij 1 organisatie stage kunnen lopen. Maar goed, zover is het nu nog niet! Eerst gaan we deze week nog overleven en dan hebben zij die meeting en dan zien we wel verder.
Al met al was het tof om Michelle te ontmoeten en wat mij betreft gaan we vaker chillen bij de Oude Bakkery of waar dan ook ;).
Toen het gesprek zo’n beetje was afgerond schoof Adri aan. Op deze manier ging het soepel over van het een naar het ander. Het duurde ook niet lang voordat Jacolien binnenkwam en ons kwam vergezellen. Wat ik daarover moet vertellen weet ik niet zo goed. Ook dat was gewoon vet gezellig! Adri is echt een vet vriendelijke, gezellige vrouw. Ze dacht echt met ons mee en kwam met een hoop ideeën waar we misschien wel wat mee zouden kunnen. Na onze eerste supervisiemeeting bood ze ook aan om ons naar huis te brengen, want ja, het regende nog steeds en het was nog steeds koud! We hadden trouwens wel die middag, omdat we zo op tijd in Stellenbosch waren, een warme jas gekocht! Onze zomerjassen waren serieus te koud! En dan denk je naar het warme Afrika te gaan.. ;) Maar goed, Adri moest ook haar kinderen nog ophalen en wij wilden nog wat boodschappen doen. Dus zo gezegd zo gedaan, wij naar de Checkers (de supermarkt ;) ) en zij haar kinderen halen. Daarna kwam ze ons ophalen en ooooh, wat een leuke, schattige kinderen heeft zij zeg! Ik zat achterin met haar 2 zoontjes, 4 en 2. En ik heb de hele weg grapjes met ze gemaakt! Zo spontaan en vrolijk en grappig! Ahw, ik was verkocht.. ;) En de oudste zei aan het einde tegen zijn moeder dat hij de hele weg grapjes had gemaakt met tante Hanneke.. :P Hoe schattig !
Toen we thuiskwamen moesten we wel gelijk gaan koken. Papa en mama Zulu waren namelijk naar een begravenis van een oom van papa Zulu in Port Elizabeth, 12 uur rijden van hier. Omdat het zo’n eind is, bleven ze daar tot zondag. Maar goed, we hadden mazzel, want mama Zulu en Lelethu hadden de grote dingen al gedaan. We hoefden het eigenlijk alleen nog maar op te warmen en de tafel te dekken! Mazzelll

Vrijdag stond er een wijntour op de planning! Jeej! We zouden met zijn 7en gaan, maar Denise en Christina chickend out like little girls! Sorry, dat moest in het Engels, want in het Nederlands klinkt het gewoon niet zo goed ;). Maar goed, we werden om 12 uur opgehaald en om kwart voor 12 belde Chris dat ze niet meegingen, omdat ze het te duur vonden. Sukkels :P. Maar goed, whatever, met zijn 5en is het net zo leuk, dus whatever!  Dus wij in een busje, onze eigen chauffeur en onze eigen ‘reisleider’. We zijn naar verschillende winefarms geweest, waar we wijn, met kaas en nog meer wijn kregen  gezellig en lekkeeerrrrr!!!  Serieus, wat een gezellige dag was dat zeg  foto’s volgen vast later een keer op facebook ;)

Zaterdag was niet echt een hele interessante dag. Het regende, nog steeds. Dus hebben we bij de jongens gezeten en wat armbandjes gemaakt. Niet de saaie kraalrijgdingetjes, maar iets ingewikkelds met draadjes en moeilijk. Ik heb er het geduld niet voor, laten we het daar maar op houden.. ;)
In elk geval was dat pretty much onze zaterdag ;) Oh ja, we hadden wel ’s morgens nog een meeting met Bonez, onze collega. Hij wilde ons namelijk meenemen op zijn trip naar de Eastern Cape. En daar wilde hij met ons over overleggen. Maar goed, toen we daar kwamen en hij ons zijn voorstel qua geld liet zien waren we er eigenlijk al gelijk uit dat dat hem niet gaat worden.. pffiiieeuw, zoveel geld voor 4 dagen..?! Uhhm, nee, helaas ben ik nog steeds echt niet rijk.. ;) maar goed, dat was wel het hoogtepunt van de zaterdag:P

Zondag was wel een interessante dag! We hadden namelijk op de planning staan om te gaan…. SURFEN!!!!!  Jaaaa!! Jeeej!  We hadden afgesproken om om 11 uur weg te gaan, maar dat werd wat eerder, omdat we de trein moesten halen en die gaat maar heel weinig. We moesten behoorlijk haasten en we kwamen dan ook heel laat aan. Wij stonden onze kaartjes te kopen toen onze trein aankwam. We moesten dus naar de trein rennen. En deze trein is geen Nederlandse trein. Nee, het is een echte Zuid-Afrikaanse trein. En wat is het verschil? Nou, ten eerste heeft deze trein 3 klassen ipv 2. Elke wagon heeft zijn eigen klasse. Verschil nummer 2 is dat de meeste wagons niet verbonden zijn met elkaar, waardoor je dus in de goede wagon moet instappen. Verschil nummer 3 is dat de trein niet per se wacht totdat iedereen is ingestapt. En verschil nummer 4 is dat de deuren ook open en dicht kunnen tijdens het rijden… :P
Wij waren dus laat en moesten rennen. Mieke en ik kwamen als laatste twee achter de rest aan en het fluitje hadden we al gehoord. Op het moment dat Chris als 5e instapt begint de trein te rijden en een van de twee deuren gaat half dicht. Daardoor was er nog maar een kant open. En Mieke en ik stonden daar nog, op het perron, geen idee hebbend van wanneer er weer een trein zou komen of whatever. En de rest vanuit de trein roepen: springen, nu, kom dan! En wat doet Mieke voor een seconde?! Die staat stil, die houdt in… En ze stond voor mij, dus ik kon het ook niet doen. Maar toen ging ze ineens toch rennen en springen… En toen zat ze dus ineens wel in de trein… En de trein ging elke seconde iets harder. En toen moest ik nog. Ik moest wel! Mieke had de sleutel van ons huisje en ik ga niet alleen met de trein, want dat is me ten strengste afgeraden ;). Dus ik rennen.. en rennen… De trein vastpakken… en… ja hoor, daar sprong ik! En ik leefde nog!
Ik kan gewoon springen op rijdende treinen, gek! Ik heb het gewoon gedaan! Oke, het is niet iets dat je moet willen doen, maar achteraf is het pretty awesome!  hahaha, ik ben gewoon in een rijdende trein gesprongen.. :P en de jongens waren helemaal verbaasd en van ‘wooooow gek’! En de grap is: de trein stopte weer, precies toen ik erin was gesprongen.. :P Maar goed, dat terzijde ;) We zaten in de trein, op weg naar Muizenberg om heerlijk te gaan surfen! Jeej!
We moesten eerst naar Kaapstad en daar overstappen op een andere trein. Die misten we net, waardoor we een uur te doden hadden in Kaapstad. Niet erg, want nu konden we gelijk onze eerste indruk van Kaapstad krijgen! Vlak buiten het station zagen we het topje van Table Mountain! Awesome! Er komt een dag dat we daar ook staan!  Dat wordt zo cool! Maar goed, we vereerden een touristenmarktje met een bezoekje, waar alles uiteraard veel te duur was en daarna moest Dan zijn verslaving in stand houden door een bezoekje aan de mac te brengen. Nadat hij zijn shot junkfood ook weer had gehad was het alweer tijd om de trein te halen. In de trein hebben we spelletjes gedaan. Dat is trouwens weer een voordeel van een derde klas, waar alleen maar een lange bank aan de zijkant zit. Er is genoeg ruimte voor spelletjes als ninja en een potje kaarten!  Na 2 uur trein en een uur Kaapstad waren we dan eindelijk in Muizenburg. Dan wist waar we de goedkoopste surfmaterialen konden huren, dus volgden we hem. Bij de surfshop werd ons een surfles aangeboden. Wat mij betreft had het niet gehoeven, want Dan wilde het ons ook wel leren. Maar de rest had het extra geld wel over voor een instructeur, dus zat er weinig anders op dan toch maar de instructeur te nemen en voor gek te lopen in een knal oranje shirt waardoor we goed herkenbaar waren als surfschoolleerlingen.. :P Maar goed, ondanks dat was het echt awesome! We lagen gewoon in de oceaan, met iets verder haaien en pinguïns en zeehonden en walvissen en dolfijnen! Hoe vet is dat! En het surfen zelf? Oh, dat ging niet zo goed ;). Nou ja, er zit een beetje vooruitgang in en ik ga het zeker niet opgeven! Aan het einde van dit jaar kan ik surfen! De grap is: Chris en Eric hadden er wel voor gekozen om het van Dan te leren en die konden dan ook wel echt een beetje surfen aan het einde, terwijl wij allemaal nog niet een keer echt op ons board hadden gestaan. Tot zover dus het succes van een instructeur ;). Na onze les hadden de jongens hun boards nog, dus vroegen wij of we onze wetsuits nog even mochten aanhouden en dat mocht. Daardoor konden we dus nog even heerlijk in de oceaan zwemmen, gekleed als echte ninja’s ninja doen, leuke foto’s maken en gewoon een vet coole tijd hebben! 
Toen ook de tijd van de jongens erop zat, keerden we terug naar de surfshop, waar we met zijn 7en onder 3 douches gingen en allemaal Dan’s Aziatische shampoo gebruikten :P Gewoon een leuk detail :P. Daarna snel aankleden en met Dave, de eigenaar van de surfshop mee naar zijn cafeetje, waar we warme chocomel kregen. Oh ja, leuk detail: De zon scheen en het was eindelijk een beetje warm .
Dan kende Dave nog van vorig jaar, dus vandaar ook dat we daar terecht kwamen. Dave heeft naast zijn surfshop en zijn cafeetje ook nog een vet cool project. Hij gaat skaten, surfen en dat soort vette dingen doen met de jongens van de straat, daarnaast is hij met de jongens bezig met hun schoolwerk leren en hen lifeskills leren. Supercool! Mieke en ik vonden het allebei supertof en we gaan hem zeker mailen of we daar misschien mogelijkheden hebben.. ;) You never know.. ;)
Na een vette rondleiding en heerlijke chocomel was het wel weer tijd om naar Kayamandi terug te gaan! De loketten op het station waren alleen gesloten, waardoor we geen kaartje meer konden kopen. We hebben dus heel illegaal een gratis reisje naar Kaapstad gemaakt. We waren toen rond 7 uur op Kaapstad. Daar ontdekten we dat de laatste trein naar Stellenbosch 2 uur daarvoor was vertrokken. Dat hield dus in dat we wat anders moesten bedenken… Met zijn 7en in een taxi past natuurlijk niet, dus zijn we uiteindelijk maar met 2 taxi’s gegaan! In de taxi heb ik maar even heerlijk geslapen, want het leven in een andere cultuur, het omgaan met stagestress en leren surfen is best wel vermoeiend ;). Toen ik wakker werd moest ik ineens allemaal muziek luisteren en weet ik veel wat allemaal, maar het maakte me in elk geval wel goed wakker ;).
Zondagavond was de laatste avond voordat Christina en Denise weggingen op hun trip met 8 jongens. Daarom hebben we toch maar even spelletjes enzo gedaan om nog even van hun gezelligheid te genieten.

Maandag hadden we vrij. Het is namelijk schoolvakantie deze week en vandaag was Heritageday, een of andere nationale feestdag waarop men eigenlijk niet echt iets viert.. ;) Maar goed, daarom hadden we dus vrij. We hebben lekker een lui dagje gehouden. Eventjes naar Stellenbosch, filmpje kijken, met wat kids spelen… Primaaa! ’s Avonds kwamen Chris en Dan wel weer terug voor een nachtje, dus hebben we toch nog maar een keer spelletjes met Dan gedaan, want Chris was te druk..

Dan hebben we alleen vandaag nog… Heritageday… Geen idee wat het nu eigenlijk is en we krijgen nu ook niet echt een duidelijk antwoord, omdat er niet echt iets specifieks gevierd wordt. Het is gewoon een extra vrije dag. We wilden eigenlijk naar een lionspark hier in de buurt, waar je met leeuwen kan wandelen en dat soort vette dingen! Maar goed, het was onmogelijk om een betaalbare taxi te fiksen! De meesten waren gesloten ivm heritageday en de anderen waren gewoon te duur. Toen besloten we het rond 1 uur maar op te geven, even wat te eten en maar naar Stellenbosch te gaan.. We hadden het er namelijk al wel eerder over gehad en nu hadden we toch wel de mogelijkheid om het waar te maken…. Ik wilde namelijk mijn haar wel weer eens een kleurtje geven… En ik heb tot nu toe altijd donkerdere kleuren gedaan, maar ik was toch wel echt te nieuwsgierig om het niet een keertje lichter te verven… Dus wij zijn lekker naar Stellenbosch gelopen, hebben een kleurspoelinkje gekocht, zijn weer teruggelopen, hebben mijn haar in de was gezet en zijn een filmpje gaan kijken… Mijn haren uitgespoeld, filmpje afgekeken, haren ondertussen op laten drogen en aan het eind in de spiegel gekeken.. En ja.. Het is serieus waar… Mijn haren zijn soort van blond.. What the heck! Zelf ben ik nog niet overtuigd van het succes. Maar goed, ik zal binnenkort een foto op facebook posten, waarop elk commentaar welkom is ;)

Al met al was deze ander halve week best goed. Ik kan een hoop dingen afstrepen van mijn bucketlist sinds ik hier ben:

- Haren blond verven
- Een rijdende trein inspringen
- In de oceaan zwemmen
- Leren surfen (oke, still in progress, maar het begin is er ;) )
- Iemand schoppen
- (Bijna) beroofd worden

Als het zo doorgaat hoef ik de rest van mijn leven niets meer te doen, omdat ik alle coole dingen die ik nog wil/moet meemaken dit jaar allemaal al ga doen! :P

Maar goed, er moet ook een stage gelopen worden. Morgen moeten we weer. We hebben deze week maar twee dagen, dus dat scheelt weer. En komende maandag komt er verandering  hoe dan ook! Daar kijken we allebei wel erg naar uit! Daarnaast komen de jongens komende donderdag ook weer terug en dat ik ook wel zo gezellig! Ja, echt, zij zijn echt gezellig!  Hoewel het wel op de planning staat om morgenavond met onze Duitsers naar een bar te gaan, maar we zien wel in hoeverre daar wat van komt ;).

Anyway, weer een veel te lang verhaal en veel te veel te vertellen. Ik hoop jullie volgende keer meer leuke verhalen over stage te kunnen vertellen in plaats van alleen maar leuke dingen buiten stage om. Hoewel, die leuke dingen buiten stage om wil ik echt niet missen, want daar geniet ik van! Maar toch, ik wil graag daarnaast ook leuke verhalen over stage kunnen vertellen!

Dat komt vast goed. Ik vertrouwde erop dat het goed was om hierheen te gaan en tot nu toe is dat zo. Het is misschien niet perfect zo en iets zal er moeten veranderen en hoe dan ook zullen we met 1 ding blijven zitten dat niet leuk is. Of we moeten hier weg en krijgen een nieuwe, betere stage. Of we blijven hier, maar moeten hier op de moeilijke manier een weg zoeken voor onze stage. Geen van beide opties is ideaal. Maar gelukkig hoeven wij het niet allemaal zelf in de hand te hebben en gelukkig zijn wij niet degene die een ingenieus plan voor ons heeft. Dat we naar Zuid-Afrika moesten gaan is duidelijk. Waar onze plek is in Zuid-Afrika dat zullen we nog uit moeten vinden. We kunnen nu alleen maar vertrouwen, elke optie proberen en genieten van de goede dingen. En tot nu toe gaat dat ons aardig goed af 

Het is wel gek om zo’n eenzijdig lang verhaal te schrijven, terwijl ik van eigenlijk niemand nu echt op de hoogte ben van wat jullie doen en van wat jullie meemaken… Dat vind ik wel jammer. En ik vind het jammer om veel leuke dingen met veel leuke mensen te moeten missen. Maar ach, daar heb ik zelf voor gekozen. En het is alleen maar goed om me te realiseren hoe cool jullie eigenlijk zijn! Blijf zo cool! Dan gaan we weer leuke dingen doen als ik er ook weer ben!  Maar voorlopig blijf ik nog lekker hier! Mwhuha! Yes  I like it! 

Maar nu ga ik slapen!

Adios Amigos!
<3