Gewoon wat details uit het dagelijks leven ;)

Sorry, ik heb geen zin in een aanhef ;)

Gewoon zomaar een paar daagjes verder en misschien is het nice om eens wat anders te vertellen. Gewoon zomaar wat kleine dingetjes die hier heel normaal zijn in de dagelijkse routine. Gewoon een paar dingetjes die erbij horen voor het beeld, die we elke dag zien, die ons nog steeds opvallen, maar die voor mijn blog in elk geval nog niet noemenswaardig zijn geweest, omdat het verhaal altijd de overhand had.

Zo is er bijvoorbeeld het over straat lopen. Het lijkt iets heel simpels, maar hier is het toch iets ingewikkelder dan in Nederland. Heb je altijd al het gevoel willen hebben dat je Rihanna, Justin Bieber, Michael Jackson (toen hij nog leefde uiteraard) of een andere vet bekende ster bent? Dan is in een township wonen absoluut je kans om dat te ervaren. Elke dag is het een avontuur, vanaf het moment dat we de poort uitstappen tot het moment dat we op onze bestemming arriveren. Kinderen en mannen zijn ineens net gillende tienermeisjes bij een concert van Justin Bieber. Als we langs een creche, een school, een huis waar kinderen buitenspelen of gewoon een kind op straat lopen dan hoor je: ‘Teachah, teachah (ze kunnen geen ‘Teacher’ zeggen, dus klinkt het meer als tiesjah ;) )!’ En: Helloooooooo…!!! Hellooooow….!!! En als je dan opkijkt zie je duizend zwaaiende handjes, duizend handjes die wachten op high-fives, de duim-handdruk-achtig-iets (dat betekent dat het goed is or whatever). En dan ga je weer verder. Maar ja, aangezien er hier meer kinderen dan volwassenen lijken rond te lopen begin je vijf meter verderop weer opnieuw ;).
En de mannen… Oh, de mannen hier zijn erg bijzonder… Heb je weinig zelfvertrouwen? Kom in een township wonen en als je een keer ook maar een paar minuten heenloopt, heb je zo je zelfvertrouwen terug ;). Overal waar we komen, overal waar we heen gaan, echt letterlijk o-ver-al zie je hoofden draaien, hoor je een auto toeteren, hoor je jongens fluiten en zie je ze ineens druk tegen elkaar praten. Ook zijn ze iets te welwillend om een praatje te maken, je een veeeeeel te lange handdruk te geven en ze zijn ook niet te beroerd om je bij de eerste ontmoeting te vertellen dat ze je helemaal geweldig vinden… Mannen.. Ik zal ze nooit begrijpen!

Verder hebben we al een hoop dingen doorstaan en overleefd. Maar al deze dingen waren nog niets vergeleken bij elk ritje dat we maken met de minibus. Laat me je een klein beeld schetsen van wat een minibus inhoudt… Het concept is eigenlijk vrij simpel. Men neemt een klein busje, met hooguit 14 plaatsen. Men rijdt daar 20 jaar mee rond, verkoopt het daarna halfgaar aan iemand die enigszins weet hoe het ding werkt, maar niet al te goed ermee overweg kan gaan. Diegene noem je dan de chauffeur. Je vertelt hem dat hij een vast rondje moet rijden en alles en iedereen die graag mee wil, mag mee, maakt niet uit hoe vol dat ding zit, hoe hij klinkt, wat de verkeersregels zijn, hoe hij rijdt of hoe erg het busje uit elkaar valt. Het is echt waar, minibusjes zijn de gevaarlijkste objecten op de weg hier. De meeste doden hier zijn door de minibusjes. Iemand die in Cape Town werkt vertelde pas dat hij elke dag op weg naar Cape Town wel zo’n 3 ongelukken met minibusjes ziet. En het is serieus veel gevaarlijker dan springen op een rijdende trein, surfen in de oceaan waar de haaien zwemmen, met de trein gaan waar veel overvallen gepleegd worden, met al je dure spullen over straat lopen en overvallen worden… Nee, serieus, zonder grappen is een ritje naar de stad een van de gevaarlijkste dingen die we kunnen doen. Het duurt maar zo’n 5 minuten. Dat is over het algemeen vooral te danken de manier waarmee de chauffeurs de minibusjes op z’n staart trapt. Echt, inhalen terwijl er een tegenligger vlakbij is, door rood scheuren, alles wat gewoon echt echt echt gevaarlijk is dat doen ze! Pas hadden we ook een busje waarvan de deur niet meer goed dichtging. Hij moest minstens 10x dichtgegooid worden voordattie bleef zitten. En toen ging de deur uiteraard niet meer open… De meeste busjes hebben ook geen zijramen meer, maar zijn dichtgetaped. Weer een ander busje kon niet in een hogere versnelling dan in zijn 1, omdattie het anders echt niet meer trok. En dat is nogal lastig, omdat het eerste deel Kayamandi in alleen maar heuvelopwaarts is. Dus dat is vrij lastig en spannend en interessant om mee te maken. We waren toen allang blij dat de remmen nog goed waren!

Heb ik trouwens ook al vertelt dat we tegenwoordig soms zelfs de deur op slot doen als we thuis komen? Niet omdat we het niet vertrouwen, maar om kinderen buiten te houden die echt geen grenzen kennen, overal aanzitten zonder te vragen en zonder een idee te hebben van hoeveel waarde het heeft. Daarnaast worden we anders besprongen en aangevlogen en na een hele dag al besprongen en aangevlogen te zijn hebben we dan echt wel behoefte aan wat rust. Soms duurt het een kwartier tot een half uur totdat ze klaar zijn met op het hek en op de deur rammen. Dat is best wel vermoeiend ;) Maar goed, uiteraard kijken we ook weleens een filmpje met hen en laten we ze eens wat foto’s maken. Oke, de meeste kunnen gelijk verwijderd worden, maar ach, als zij lol hebben hea.. ;)

Verder heb ik een nieuwe gitaar gekocht!  Mijn nieuwe trots! Oh, ik ben er echt zo blij mee!  ik heb er nu al bijna meer op gespeeld dan op mijn gitaar thuis ;) Ik miste echt mijn gitaartje, gewoon even wat anders om te doen. En elke keer als we naar Stellenbosch lopen komen we langs een muziekwinkel. Ik moest en zou daar dus gaan kijken, wetend dat in zo’n chique winkel de gitaren te duur waren voor mijn kleine budget. Maar toch, ik moest er gewoon eventjes eentje aanraken ofzo.. :P En inderdaad, de gitaren waren veel te duur. Mieke kwam toen met het goede idee om te vragen of ze niet toevallig ook tweedehandsgitaren hadden. Die hadden ze niet, maar ze wist wel een winkel waar ze goedkopere gitaren hadden. Dat moest natuurlijk gecheckt worden. Dus zo gezegd, zo gedaan. Wij naar die winkel en ja hoor, spotgoedkope gitaren!  Zelfs betere kwaliteit dan mijn Nederlandse gitaar! En voor zo’n prijs ben ik snel verkocht hoor! ;) Nu heb ik dus weer een gitaar! Hiephiep hoeraaa!  voor de kids en ook voor onze roomies is het een genot! Want kinderliedjes zijn niet zo moeilijk om te spelen en Chris heeft vanavond voor onze roomies een slaapliedje gezongen! :P Erg mooi was het niet, maar het was ondanks dat wel een succes! :P

Er zijn nog veel meer dingen die eigenlijk veel te leuk zijn om te vertellen, maar die eigenlijk maar heel klein zijn in de grote verhalen, zodat ik ze dus elke keer vergeet. Dat is jammer. Maar ooit vertel ik er wat over ;) Dat beloof ik! :P Maar nu moet ik slapen, want het is een lange dag geweest met stage (met vooruitgang en een goed vooruitzicht! Daarover later meer ;) )en daarna hadden we hier in huis nog genoeg te doen, want onze Amerikaanse mannen waren weer thuis van hun trip en dat zorgde voor genoeg te doen in huis ;) En morgen moeten we weer fris en fruitig zijn, want dan zijn we nog steeds in Zuid-Afrika en hebben we weer een nieuwe kans om nieuwe dingen te ontdekken, nieuwe dingen te zien, nieuwe dingen te leren en van nieuwe en ondertussen bekende dingen te genieten!  Dus ja, nu komt er een olifant met een hele lange spuit en die blies zo dit verhaaltje uit :P
Liefs!