Life keeps getting better :)

Joehoe mensen daar in het verre noorden waar het koud begint e worden, terwijl het hier soms 28 graden is! :)

Het is nu al bijna niet leuk meer om te bloggen. Ik zou eigenlijk elke dag moeten bloggen om het goed bij te kunnen houden, maar dat is echt onmogelijk. Het leven hier biedt elke dag zoveel nieuwe, interessante en onverwachte dingen. Dat maakt het heel leuk om hier te leven en erg makkelijk om ervan te genieten. Vandaag zeiden Mieke en ik nog tegen elkaar dat we in elk geval niet bang hoeven te zijn voor de sleur van het dagelijks leven. Aan de andere kant zorgt dat voor eigenlijk te veel input om alles te kunnen vertellen en om echt alles goed bij te houden.. ;) Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar toch… Voor alle nieuwsgierige mensen onder ons, maar vooral ook voor het geval dat ik over 20 jaar zelf nog eens terug wil kijken naar alles, dan zou het wel zo leuk zijn om het goed bij te houden. Maar goed, vanavond daarom maar weer een nieuwe poging ;).
Waar was ik eigenlijk gebleven? Oh ja, we hadden een gesprek gehad en daarna vet lang vrij. Oh dat scheelt weer, want dan hebben we alleen maar vanaf woensdag tot en met vandaag, dinsdag! 

Vanaf woensdag heeft het stageleven ook al een positieve wending gekregen! En sinds toen is het op stage alleen maar beter gegaan en krijgen we eindelijk een beetje uitzicht op een echte keihard-die-hard-stage :). Dat was waar we voor kwamen, dat is wat we wilden en dat is nu dus ook eindelijk wat we gaan krijgen :). Woensdag en donderdag waren onze enige werkdagen afgelopen week. Wat ik woensdagmorgen heb gedaan? Geen idee! Oh ja! Het was rustig op de playgroups, vanwege de vakantie. Daarom werden de 2 playgroups bij elkaar gevoegd en hebben we een film gekeken :) Dikke prima! Dat is uiteraard hoe SPH-stage’s eruit horen te zien.. :P ’s Middags zijn we naar de pleegkinderen gegaan. Prochorus, waar we stage lopen, heeft een kantoor op de eerste verdieping van een pand. Op de begane grond is een klein stukje bestemt voor een playground en de rest is een huis waar een soort van pleeggezin woont. Oke, er woont een vrouw daar om voor 6 uit huis geplaatste kinderen te zorgen. Het is echt meer haar werk, ze heeft zelf ook geen ander gezin en er is geen vaderfiguur. Dat maakt het nog minder een pleeggezin zoals het wat mij betreft zou moeten zijn. Maar goed, wie ben ik om te oordelen?! Al met al hadden die 6 kinderen een week vakantie en mochten wij hen dus eindelijk ook ontmoeten. Toen we daar binnenkwamen ontdekten we gelijk al dat er genoeg problematiek speelt om alleen daar al onze complete stage te kunnen lopen. Daarnaast waren de kinderen ook gewoon zoooo onwijs lief, leuk, grappig en schattig! Echt, er lopen hier heeeel veel kinderen rond. Allemaal zijn ze leuk, lief en schattig. Maar deze 6 zijn wel echt een niveautje schattig in het kwadraat! Oke, het helpt ook mee dat we van een aantal een klein beetje van hun verhaal mee hebben gekregen. Maar toch…
Anyway, we kwamen binnen en werden verder ook niet echt geïntroduceerd. Aan ons dus gelijk de taak om maar gewoon te zorgen dat we in contact kwamen met deze amper Engels sprekende kinderen.. Eerst voelde dat gek, maar goed, waarom zouden Mieke en ik niet ons grote talent inzetten; ons talent om gewoon lekker heul erg gek te doen en wel te zien waar we uitkomen..?! Dus dat hebben we maar gedaan. Knipogen en high-fives blijken beter te werken bij de kinderen van de playgroup, maar trucjes met je vingers en met lepels werkten daarentegen wel heel goed. Daarna hebben we een uitgebreide zang- en dansvoorstelling gekregen van 3 van de meiden. Gelukkig hebben we ook nog een beetje dansles gekregen . Dat hebben we ook wel nodig, want echt, die echte Afrikanen kunnen dansen zeg! Ongelofelijk! Vanaf het moment dat ze geboren zijn tot aan het einde, het is gewoon.. wauw!
Maar goed, al met al hadden we na deze middag en na onze ontmoeting met deze kinderen wel echt zo iets van: Jaaaa, daar wil ik mijn stage lopen! We kunnen daar tenminste echt wat doen, daar is echt wat aan de hand en we kunnen ook nog écht iets voor deze kinderen betekenen! En vooral dat laatste is eigenlijk voor mij een vereiste in een stage/werkplek. Ik was dus blij dat Mieke ook enthousiast was en hetzelfde gevoel had :)

Donderdag eigenlijk hetzelfde verhaal. ’s Morgens playgroup, dit keer hebben we gewoon wat kinderen van de straat geplukt, omdat we maar 2 kinderen hadden. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar ach hea… Er gaan wel meer dingen anders dan dat de bedoeling was :P Maar goed, met de lunch hadden we een afscheidsparty van Piwo. Piwo is de superzwangere.. ;) Ze moet nog zo’n 2 tot 3 weken en dan komt er zo’n klein schattig dropje bij op de wereld. Maar goed, we hadden echt vet chemische (volgens Mieke een erg Amerikaanse) cake en dat soort dingen.
’s Middags waren we weer beneden bij ‘onze’ kinderen te vinden. En na die middag zijn we er echt van overtuigd dat we daar vaker heel willen.
’s Avonds kwamen onze mannen weer terug van hun vierdaagse trip door de Western Cape met 8 jongens uit Kayamandi. Dat zorgde weer voor wat meer leven in brouwerij.

Vrijdag gingen we naar Stellenbosch met onze mannen. Zij wilden graag hun haar laten knippen. We hebben erg ons best gedaan om de kapster Chris zijn baard af te laten scheren, maar dat is mislukt. Daarnaast mocht ik van Dan zijn baard eraf halen en de kapster had mij ook toestemming gegeven, maar toen deed ze het ineens toch zelf. Dat was wel echt vet balen. Verder was ze ook niet echt goed, want allebei de kapsels moesten nog bijgewerkt worden toen we weer thuiskwamen. Echt, het vrouwtje was vrij bijzonder. Het aller bijzonderste was de vraag: How are the townships in your country? Nou.. Uhhm… Wij hebben geen townships, wij hebben niet zo’n enorme scheiding tussen blank en zwart en wij hebben geen armoede op de manier zoals in de townships. Maar goed, dat vond ze maar erg bijzonder.
Nadat we terugkwamen uit Stellenbosch hadden we nog best een stukje middag voor ons, dus toen de mannen voorstelden om met wat kids naar de top van de heuvel te klimmen waarop Kayamandi gebouwd is waren we daar absoluut voor in. Het was een top idee, gewoon om Kayamandi te zien, op de foto te krijgen, mooi uitzicht te hebben en omdat de wolken en het uitzicht gewoon echt uniek waren. Het was half bewolkt en tussen de donkere en lichtere wolken kwam de zon af en toe door. En dat met de bergen in de verte maakt het echt.. WAUW! Er is gewoon geen ander woord voor.
Maar goed, voordat we dat uitzicht hadden, werden we eerst blootgesteld aan een tocht van zo’n uur gok ik. We waren met onze mannen, 4 kinderen en Mieke en ik. We vertrokken vanuit huis en ik dacht: oh, ik zie de top van de heuvel nu al, dus daar zullen we wel gelijk heenlopen. Maar niets was minder waar. In plaats van omhoog gingen we omlaag, Kayamandi uit. We hebben eerst om half Kayamandi heengelopen en toen we dus naast Kayamandi uitkwamen werd duidelijk waarom we deden wat we deden. Naast Kayamandi zijn de wijnboerderijen met grote velden waarop de druiven worden verbouwd. Via die velden moesten we dus naar boven. We waren al halverwege toen we begonnen, maar we konden weer van voor af aan beginnen. Maar voordat we echt konden beginnen moesten de waakhonden eventjes weggehaald worden door de eigenaar. Gelukkig was hij wel zo vriendelijk om dat te doen, zodat we toch wel echt onze tocht konden maken. 3 van de jongens zijn tienenrs, de 4e is pas 7. Het was toen nog een best lange tocht, maar de jongens deden het echt vet goed. En waar ik eerder verwachtte dat we Onge (de jongste) moesten meetrekken het laatste stuk, was hij degene die voorop liep. Respect daarvoor! Bovenop hebben we foto’s gemaakt, een beetje gerelaxt en grappen gemaakt (uiteraard). Voor de terugtocht kozen we voor een andere route, namelijk door een groot bloemenveld. Dat was de korte route. Want er staat een groot hek rondom dat deel van Kayamandi, maar er zijn een paar openingen in en van bovenaf zagen we dus zo’n opening. De bloemen waren vet cool paars en kwamen zo hoog dat de jongens er niet meer in te zien waren en dat onze hoofden er maar net bovenuit kwamen. Maar we hadden echte heren bij ons (nee, absoluut niet onze Amerikanen ;) ). Want onze kleine Afrikaanse heren besloten om een pad voor ons te maken. De een duwde de bloemen aan de kant, de ander zorgde dat ze echt goed plat waren gestampt en weer een ander zorgde dat we nergens over struikelde en haalde alles wat eventueel in de weg zou kunnen liggen uit de weg. Was het nodig? Nee, zeker niet. Was het lief? Ja, absoluut. Ow, echt, wat een lieve schatten zijn deze jongens! Allemaal trouwens hoor! Heb ik dat weleens vertelt? Onze Amerikanen hebben elke dag wel jongens in hun huis zitten en tegenwoordig leren wij hen ook een beetje kennen. En echt, wat een lieve jongens! Daar kunnen de Nederlandse tieners écht nog wat van leren! Vanavond hebben ze onze Duitser weggebracht, omdat zij niet alleen in het donker hier kan rondlopen. Ze zeggen altijd: Ladies First (oke, soms ook als het hun erg goed uitkomt, maar toch, ze weten hoe het moet ;) ) en ze zijn gewoon zo leuk en gewoon, ja, ik weet niet, ik vind ze gewoon echt wel cool!
Maar goed, dat was dus onze vrijdag.. ;) Verder volgens mij niet veel bijzonders meer!

Zaterdag probeerden we een taxi te regelen, maar dat bleek onmogelijk voor een redelijke prijs. Dus hebben we maar lekker een filmpje gekeken nadat we uren hadden gebeld en het maar hadden opgegeven.
Zondag zijn we naar een andere township gegaan, Kayalitsha. Daar is Mzoli’s, een soort van restaurant, maar dan een bbq. Je moet bij de slager zelf je vlees uitzoeken, dat koop je, breng je naar de keuken en dan zoek je een plekje. Na drie kwartier (het is namelijk echt superdruk) ga je kijken of je vlees klaar is en dan heb je voor vet goedkoop vet goed eten! Echt, heeeerlijk! Maar goed, Dan was vorig jaar naar Mzoli’s geweest en vond dat wij dat overduidelijk ook moesten ervaren, dus sleepte hij ons mee. Hij zei dat iedereen ook danste tijdens het eten en dat het vlees ook echt goed was. En met goed vlees en dansen kan je mij wel overtuigen, dus gingen we daar maar heen :). Onze Duitsers zagen allemaal af op het laatste moment, maar wij gingen dapper met onze mannen mee. Goed en goedkoop vlees kan je niet zomaar laten schieten natuurlijk ;). Dus hebben we met zijn 4en maar heerlijk gegeten, spelletjes gespeeld en gedanst :). Het enige minpuntje was dat de telefoon van Chris werd gejat. Maar dat was niet erg, tenminste, niet in verhouding.. ;) Hij zijn Iphone, zijn portemonnee en zijn Afrikaanse telefoon in zijn broekzak. En alleen zijn Afrikaanse telefoon was gestolen, dus dat was niet zo erg. En daarnaast heeft Dan voor het grootste deel dezelfde nummers als Chris in zijn telefoon had.
Anyway, veel meer zinnigs kan ik er ook niet meer van maken. Het was leuk, het was gezellig, het was weer een goeie dag om in het verre zuiden te vertoeven :).

Maandag was wel weer een bijzondere dag. We hadden namelijk een meeting met Michelle (van Connect, de organisatie die ons geplaatst heeft), Danielle (onze stagebegeleidster) en Pam (directrice van Prochorus). Wij hadden het idee dat het een meeting met hun drie zou zijn, maar wij hoorden die maandagmorgen ineens dat wij er ook bij verwacht werden. Oooowkeej… Dat hadden we niet voorbereid… Maar goed, whatever, we gingen wel gewoon en zouden wel zien waar het schip ging stranden. Nadat we vorige week de pleegkinderen hadden ontmoet en trouwens ook met Danielle hadden gesproken over wat we in Jonkershoek zouden kunnen doen waren we eigenlijk al wel overtuigd van het feit dat wij onze stage daar wel kunnen lopen. Hoewel we nog steeds niet per se fan van Jonkershoek zijn ( ik tenminste niet), kunnen we daar wel echt wat doen.
Nou, het gesprek had dan ook eigenlijk niet zoveel zin, behalve dat we nu wel de 4 grootste dingen helder hebben voor onszelf die we willen doen. We moeten alleen nog even uitvinden hoeveel tijd waarin gaat zitten en of we niet teveel willen. Een rijtje met nuttige/goeie mogelijkheden voor stage die we graag willen benutten:
- Werken met de pleegkinderen (zij hebben een sociaal werker, in samenwerking met haar kunnen wij wel wat doen)
- In Jonkershoek gaan we proberen om dossiers aan te leggen voor de kinderen, problemen helder te krijgen en zo te kijken waar hulp nodig is.
- We gaan voor een aantal werkloze vrouwen een ‘clubje oprichten’. We hebben nog geen idee, we hebben ze nog nooit ontmoet, we weten niets van ze. Maar we gaan ze ontmoeten en we gaan erachter komen wat wij hen te bieden hebben en wat zij ons te bieden hebben.
- De laatste is de coolste, heftigste en de meest onzekere op dit moment. Danielle, onze stagebegeleidster, probeert op dit moment bij ChildWelfare (soort van jeugdzorg) een aantal cliënten in Kayamandi voor ons te regelen, zodat we ook wel het échte sociale werk doen, wat echte sociaal werkers hier in Zuid-Afrika doen. Ow meeeen, dat zou zooooo cool zijn! Maar goed, nu is dat nog niet zo ver en we zijn nog aan het zoeken voor de juiste invulling voor onze ochtenden, maar goed, daar zullen we onze weg wel in vinden. Waarschijnlijk gaat alles ons ook een hoop papierwerk opleveren, dus zullen we straks wel tijd te kort gaan hebben! :) Ik kijk er nu al een beetje naar uit! ;)
Dat is eigenlijk het belangrijkste wat maandag aan ons leven heeft toegevoegd. Oh nee, dan vergeet ik het belangrijkste deel: we gingen ’s middags met de pleegkinderen naar de bios! Wel weer naar Turbo, maar dat gaf niet.. ;) Maar goed, dát is zoals ik stagelopen en sph-er zijn ken.. ;) :P lekker naar de bios, relaxen en leuke dingen doen met de kids.. :P

Toen we thuiskwamen hadden we ineens weer een nieuwe aanwinst erbij, een Duits meisje. We kwamen helaas echt net terug uit Stellenbosch en waren best wel kapot, dus konden we echt niet de energie vinden om haar mee te nemen en alles te laten zien. Maar goed, morgen komt er weer een nieuwe, een jongen dit keer, en volgende week weer een meisje, dus we hebben nog nieuwe kansen om het goed te maken ;).

Vanmorgen zijn we weer eens naar de creche voor de gehandicapte kinderen gegaan. Ook voor hen was de vakantie net afgelopen, dus was de helft –uiteraard, want zo gaat dat hier – nog niet terug. De teacher had ook vrij weinig behoefte om gelijk hard aan de bak te gaan, dus hebben we een beetje met de kinderen gespeeld en de woorden in Xhosa voor mond, ogen, tanden, knieën, neus, oren, tenen, buik, elleboog en nog een aantal dingen geleerd. Nu kan ik ze jammer genoeg niet meer zo herinneren, maar ik ga morgen op de poster beneden in de playgroup kijken en dan weet ik het weer.. ;)
’s Middags zijn de naar Jonkershoek geweest. Dit keer zonder al te veel tegenzin. We hadden namelijk bedacht dat we eerst de kinderen wat losser willen krijgen voordat we hen aan een soort kruisverhoor gaan onderwerpen. We wilden namelijk lekker liedjes met de kinderen zingen en hen gewoon een beetje op een ontspannen manier leren kennen. Eerst dacht ik erover om mijn eigen gitaar mee te nemen, maar dat was toch niet zo handig. En er zou een gitaar moeten staan daar in Jonkershoek. Die bleek er echter niet meer te staan toen we daar aankwamen. Al dat oefenen en voorbereiden helemaal voor niets geweest… :P Maar goed, dit keer heb ik me ondanks dat toch niet zo verveelt :) hiephiephoeraaa! :) Want er waren meer en andere kinderen en die wilden wel met ons spelen en niet huiswerk maken. Dus ik heb lekker gevoetbald, gekleid en uiteraard ben ik blij dat onze ruggen nog heel zijn van al die vele beklimmingen.
Toen we thuiskwamen, waren onze mannen nog niet terug. Dus toen de jongens hen niet konden vinden, zochten ze hun toevlucht maar bij ons in huis. Er zaten een paar nieuwe gezichten bij, maar ze waren net zo grappig en schattig als de jongens die ik al kende. Omdat de gitaar in Jonkershoek geen succes mocht zijn, hebben we het toch maar even op deze jongens getest. Ze zeggen altijd dat ze geen kinderen meer zijn nu ze naar de high school gaan, maar echt, ze zijn nog steeds schattig. Elk liedje was een succes. Ze zongen met alles mee, ze dansten met alles mee. I like it! Ja, echt, dat is echt leuk! En tijdens het eten mochten ze voor de eerste keer alleen in ons huis blijven, zolang ze maar in de woonkamer bleven en niets zouden vernielen. En echt, ze hebben zich perfect gedragen! Ik ben trots op ze! :)
De jongens waren na het eten nog steeds op Chris en Dan aan het wachten, maar die waren er nog steeds niet. Dat was gek, want voor het eten hadden ze eerst gezegd dat ze er met een halfuur zouden zijn, toen zou het toch ineens 1,5 uur later worden, maar goed, dat was het zo’n beetje. En toen ging de telefoon. Het was Dan om te vertellen dat ze ergens gestrand waren en daar niet meer weg konden komen. We hebben toen de zoon van Papa Zulu om een lift gevraagd en samen met hem hebben we, ergens een half uur buiten Stellenbosch, de mannen opgepikt. De lummels hadden de verkeerde trein genomen en hier stoppen de treinen overduidelijk ietsje eerder met rijden dan in Nederland.. ;)
Maar goed, ze waren weer terecht en dat was fijn. Toen we terugkwamen waren de kids allemaal al vertrokken, want het was al na 9’en. Dus was het tijd voor spelletjes, relaxen, blog schrijven en vooral enooooooooooorrrmmmmm genieten van de fantastisch coole film die Vicky voor ons gemaakt heeft! Whaaaat?! :O seriously, zooooo freaking cool! Echt, ik heb het laatste deel van mijn blog afgeraffeld om te kunnen vertellen hoe cool Vicksels is! Awesome grote held, thanks soooo much! Ow meeeen, ik ga daar zo lekker van slapen straks  Thanks! <3

Anyway, het is al laat en morgen is het weer vroegvroegVROEG dag. Morgen mag ik cupcakes gaan bakken met de pleegkinderen  jeeeej! They never did that before, so I’m really looking forward to give that experience to them. Vooral stiekem proeven van het beslag, het versieren van de cupcake en vooral het opeten als hij nog goed warm is :). Ooow, echt, dat wordt cool! :) wat de rest van de dag brengen gaat? Geen idee! We zien het wel weer! Het wordt weer een groot avontuur Ik kijk ernaar uit! Ik hoop dat jullie ook zoveel als ik beleven!

Superveel liefde, knuffels en kusjeeeesss!