1 maand gehad, nog maar 9 te gaan!

Hieperdepiep…. HOERAAAAA!!!! Gefeliciteerd! Voor ons dan! Jaja, we zijn hier een maand. We leven nog steeds, we genieten nog steeds en we willen nog steeds blijven! Dat betekent een klein feestje natuurlijk! Dat betekent ook dat we Chris en Eric een maand kennen. En aan de minder leuke kant betekent dit dat we al een hele maand weg moeten strepen. Vanaf vandaag kunnen we niet meer ’10 maanden’ zeggen op de vraag hoelang we hier zijn. Vanaf vandaag moet het antwoord ‘nog 9 maanden’ zijn.
De tijd vliegt echt. Het is dan ook af en toe net een achtbaan waar we inzitten. Maar tot nu toe gaat de achtbaan alleen maar op de positieve manier. Het is gelukkig geen emotionele achtbaan, maar een belevenissen-achtbaan.. ;) En dat is goed. Dat houdt het leven en de uitdaging er zeker in.

Check nu bijvoorbeeld de afgelopen paar dagen… Het zijn maar een paar dagen, maar ik zou er gewoon weer een heel boek over kunnen schrijven. Het is helaas gewoon onmogelijk om jullie een realistisch beeld te geven van alles. Maar zoals elke keer, weer een nieuwe poging.
Waar waren we gebleven? Oh ja, woensdag! Ik heb zo geen idee meer van welke dag het nu is enzo! Dat heb ik wel vaker, maar zo lang achter elkaar heb ik het nog nooit gehad!

Maar goed, woensdag.. Wat hebben we ’s morgens gedaan? Oh ja, de playgroup van Thulisa uiteraard. Maar voordat we daarheen gingen kwamen we om 9 uur aan bij het kantoor van Prochorus. Daar hebben we altijd eerste een meeting met de hele staf voordat iedereen aan de slag gaat. Dit keer was het alleen geen gewone meeting, maar zaten er ineens heel veel witte mensen… Ooowkeej.. Dat is gek, want normaal zijn er niet zoveel witte mensen.. ;) En deze mensen hadden we nog nooit gezien. Maar goed, ze stelden allerlei vragen aan de vrouwen van de staf over hoe vrouwen in Kayamandi met hun baby omgaan, hoe ze voor de baby zorgen, wat ze qua speelgoed, slapen en verzorging nodig hebben, wat gebruikelijk is, of er mythes zijn en nog veel meer. Dat was echt wel vet interessant! Wat het meest interessante was, was dat de vrouwen allemaal zeiden dat vrouwen het eerste jaar nadat ze een kind hebben gekregen geen seks mogen hebben met hun man. Ze geloven namelijk dat dat ervoor kan zorgen dat hun volgende kind gehandicapt wordt of dat hun al geboren kind dat borstvoeding krijgt er misvormd van kan worden ofzo. Op de vraag of mannen zich daar ook aan hielden, werd uiteraard niet echt een antwoord gegeven.. Maar ik geloof dat we rustig aan kunnen nemen dat veel mannen dat jaar veel buitenshuis te vinden zijn. Sorry, maar het is en blijft Afrika. Uiteraard waren er nog veel meer interessante dingen en de vrouwen waren ook wel echt vet open over alles. Dat verbaasde me, maar dat maakte het wel heel cool :) Het was op cultureel gebied echt interessant!
Doordat de meeting zo interessant was en dus behoorlijk uitliep, kwamen we pas vet laat bij de playgroup aan. Daardoor was het zo ongeveer gelijk tijd voor de wekelijkse muziek- en dansles  echt, het is en blijft schattig om die kleintjes te zien dansen! Echt, er is denk ik vrij weinig in de wereld dat dit schattigheidsgehalte overtreft ;)
’s Middags hebben we met de pleegkinderen cupcakes gebakken! Jeej! Het is aan de ene kant zoiets makkelijks, terwijl het aan de andere kant zoveel meer is. Geen van de kinderen had het ooit gedaan. We hebben de jongste 4 wel de keuken uitgewerkt, omdat we het echt iets van de oudste twee wilden maken. Zij moeten al zoveel met die jongste kinderen delen en er wordt ook veel van hen verwacht dat zij op de kleintjes letten, meehelpen met opvoeden en meehelpen in het huishouden. Ze worden er snel groot en zelfstandig van, maar deze middag moest echt hun middag worden! Wij vonden dat het tijd voor hen was om eventjes kind te zijn, iets anders te doen en gewoon onze volle aandacht te krijgen! Ik denk dat we daar best wel in geslaagd zijn. De sociaal werker zat te praten met de pleegmoeder toen we aankwamen. We moesten nog eventjes wachten, maar we konden wel vast aan de pleegmoeder vertellen dat we de oudste beloofd hadden om cupcakes te bakken. En op het moment dat we dat zeggen, horen we een enthousiaste kreet uit de slaapkamer komen! Blijkbaar had ze zich er dus écht op verheugd. Ik geloof dat we haar ook niet teleurgesteld hebben :) We hebben haar gebombardeerd tot masterchef en de cupcakes smaakten heerlijk. Ik ben echt trots op haar! Ze deed het echt goed en ze is gewoon echt leuke, maar echte puber! En dat is oké, zolang zij ook haar bevestiging en haar positieve aandacht krijgt. Verder heb ik niet zoveel boeiends te vertellen over woensdag denk ik.

Donderdag was een bijzondere dag… Wat hebben we ook alweer gedaan? Oh ja! Haha! Dat is wel bizar eigenlijk… Pam vroeg ons waar we die ochtend heen wilden gaan, dus zeiden we dat we wel eens een creche wilde zien. Ze vroeg ons of we klaar waren voor een shock. Nou ja, wat moet je daar op zeggen? We hebben al best wel wat gezien, gedaan en meegemaakt, dus hoe groot zou die shock kunnen zijn?! Nou… Groter dan je denkt! ;) Bonez bracht ons weg. Tot nu toe waren we nog niet echt tussen de shacks geweest zonder grote groep. En nu gingen we al snel van de verharde weg af, tussen de shacks door. Na een paar bochten waren we er dan… Onze creche voor die morgen… Bonez vroeg of het goed was dat we een ochtendje bij hen doorbrachten. En als altijd waren de witte mensen weer meer dan welkom. En daar gingen we dan hoor, onze shock tegemoet!
We stapten de shack binnen. Een shack van zo’n 15m2 denk ik. Aan de zijkant stonden wat stoeltjes, maar die zag ik eerst helemaal niet. Die waren gewoon onzichtbaar, doordat we overspoelt werden met kinderen. Het was echt een oceaan van kinderen gewoon! Er was geen centimeter vrij! Alles en overal was het gevuld met kind. En dat geluid… oef.. dat geluid! Elk kind probeerde luider te zijn dan de ander om onze aandacht maar te krijgen. Ja, de kinderen van de playgroups kunnen geluid produceren en om aandacht vragen. Maar deze kinderen.. Oef… Het leek wel of ze met zijn duizenden waren en allemaal het geluid produceerden van een heel trompetorkest. Ik heb hier al heel wat high fives gegeven en handjes geschud, maar donderdagmorgen heb ik dat aantal echt wel verdrievoudigd. Oh man oh man oh man! Ergens was het enorm schattig en zijn het onwijs lieve, leuke, schattige kinderen. Maar waar we in Nederland meestal praten over de figuurlijke schreeuw om aandacht weten al die kinderen hier maar al te goed dat spreekwoord in de praktijk te brengen. Gelukkig hadden de teachers enigszins overwicht en voor we het wisten moesten wij gaan zitten en werden de kinderen rondom ons verzameld. Met zijn allen begonnen ze te zingen… Nou ja.. Schreeuwen.. ;) Het duurde eventjes, maar na twee zinnen herkenden we het volkslied van Zuid-Afrika. Dat hebben we ondertussen vaak genoeg gehoord van de jongens die ondertussen regelmatig langskomen, dus dat beginnen we te herkennen.
Maar goed, daarna ging Mieke met de ene helft van de kinderen mee naar de shack ernaast en bleef ik bij de rest. Ik vond dat deze teacher wel echt goed haar best deed, meer dan de teachers van de playgroups. Deze teacher had echt wel structuur en duidelijkheid, voor zichzelf maar ook richting de kinderen. Daarnaast had ze ook een creatieve manier van leren voor de kinderen, dus dat vind ik sowieso al goed. Soms liet ze me wel eventjes alleen met de kids, omdat ze iets moest regelen. Dan moest ik maar even spelletjes met de kinderen doen of liedjes met ze zingen. Dat is uiteraard prima… Maar aan de andere kant… Als ik de kinderen na 5 minuten eindelijk in een kring had gekregen en een liedje met ze ging zinnen, stonden ze na een zin alweer met elkaar te vechten om naast me te kunnen staan. STOP DAARMEE! En ik kan ze dat niet vertellen :( En ze luisteren ook niet echt heel goed naar mij.. Dat snap ik ook wel… Ik zou ook niet luisteren naar een buitenlander die toch niet echt veel kan zeggen en doen als ik niet luister ;) Maar goed, we gingen ook nog even met de andere helft van de kinderen erbij buitenspelen. In een speeltuin… Ik denk dat het weer zo’n 15m2 groot was en er stond een speeltoestel in. En op dat speeltoestel zaten alle kinderen… Nou ja, de helft van de kinderen dan! De andere helft was te vinden aan onze armen, benen en op onze rug. Serieus, die dag was echt niet zo goed voor mijn rug! Het was wel echt een beetje too much allemaal. We zijn dan ook maar wat eerder weggegaan, gewoon om alles eventjes nog te kunnen verwerken voordat we weer door moesten rennen. Normaal hebben we vet relax ruim een uur lunchpauze, maar deze dag moesten we haasten, rennen en voorbereiden. Dus iets eerder weg was ook gewoon praktisch gezien veel beter. ‘s Middags zouden we namelijk voor de eerste keer onze nieuwe groep leren kennen. Zoals eerder genoemd is het de bedoeling dat we voor een aantal werkloze vrouwen een soort van groep gaan opstarten. Hoe en wat weten we nog niet en het was de bedoeling dat we dat donderdagmiddag uit zouden vogelen. We zouden ze om 1 uur ontmoeten, dus zorgden we ervoor dat we om kwart voor 1 er waren. Dan konden we ons tenminste nog eventjes voorbereiden, thee zetten, bedenken hoe en wat we zouden neerzetten en alles. En om 1 uur waren we er dan ook helemaal klaar voor. We hadden al verwacht dat de dames wat later zouden zijn, dus we gingen rustig zitten en kletsen. Op een gegeven moment kwam ‘What’s her name’ (Serieus, een vet moeilijke naam, en kheb geen idee hoe k t schrijf ;) ), die de vrouwen kent en die de afspraak geregeld had. Ze zei dat een foutje had gemaakt door tegen de vrouwen te zeggen dat ze om 1 uur verwacht werden en dat ze dan sowieso eigenlijk altijd later kwamen. We spraken af dat we tot 2 uur zouden wachten en als er dan niemand was dan zouden we opruimen en weggaan. Prima, dat was niet erg, want het stond ook nog op de planning om naar Jonkershoek te gaan. Maar stel dat er wel vrouwen zouden komen rond 2 uur, dan moesten we alles er ineens doorheen gaan jagen, dus het werd allemaal een beetje krap en ingewikkeld. Maar goed, hoe later het werd, hoe meer we hoopten dat er niemand zou komen dus ook. En inderdaad, het werd twee uur, 10 over 2, kwart over 2 en er was nog steeds niemand… Uhmm.. Ja.. Leuk… :P Maar goed, gelijk afgesproken dat ‘What’s her name’ een nieuwe afspraak zou regelen, opgeruimd en doorgeraced naar Stellenbosch om daar opgepikt te worden om naar Jonkershoek te gaan. Jacomien had beloofd om de gitaar weer mee te nemen, zodat we liedjes konden zingen met de kinderen. Nu had ze dat alleen niet gedaan, dus konden we wéér niets doen. Best wel crap, want ik had echt geen zin om wéér iemand te moeten helpen met huiswerk of iets dergelijks. Dat kan ik helemaal niet. Ik kan dat helemaal niet aan iemand uitleggen en de kids zouden het gewoon zelf moeten kunnen. Maar goed, gelukkig waren er buiten een aantal jongens aan het voetballen en kon ik daar mee meedoen!  Echt, wat heb ik die gasten een hoop plezier bezorgd met mijn voetbalkunsten.. ;) Heb ik vertelt hoe de jongens in Uganda voetbalden? Nou, zo doen deze gasten het ook! Trucjes, trucjes, trucjes en vooral de uitdaging en de confrontatie aangaan en de ander uitspelen. En daar loop ik dan tussen: ‘AAAAH, help! Een bal! En daar loopt een jongen bij! En die is snel! En gewoon AAAAAH!’ ;) Maar goed, ik heb mijn best gedaan, iedereen heeft hard gelachen en mijn tenen deden zeer, dus dat was best een goede middag uiteindelijk ;).

Wat hebben we vrijdag ook alweer gedaan? Ik heb geen idee. Hebben we iets gedaan? Hmmz.. Ik ga even Mieke’s blog lezen :P Oh ja, niets bijzonders, we hebben vet lang in het Trust Center gezeten om wat foto’s en 2 korte filmpjes te uploaden. Dat kostte ons freaking 3 uur! Dat internet was echt zooo supersloom! Maar goed, het was het waard. ;)

Over zaterdag heb ik wel weer veel meer te vertellen! ;) Dat was echt een vet awesome day! Zoals ik al eerder vertelt heb komen er regelmatig een aantal jongens langs bij Chris en Dan. Ondertussen leren wij hen ook al wat beter kennen en vinden we het zelfs nog wel eens leuk om wat tijd met ze door te brengen. Nu is het zo dat Dan en Chris geregeld hadden dat ze met deze jongens konden gaan surfen bij de surfshack waar wij twee weken eerder gesurft hadden. Volgens mij had ik dat toen ook vertelt. Dave, de eigenaar van de Surfshack, heeft een project waarmee hij met jongens van de straat gaat surfen enzo. Nu hadden de jongens dus geregeld dat de jongens van Kayamandi ook die kans zouden krijgen. En wij mochten mee :) Jeeej! :) Dan besloot toch op het laatste moment om niet mee te gaan, dus gingen we met Chris, Theresa (onze nieuwe Duitser) en 10 jongens in een busje naar Muizenberg. In de bus kwam ons SPH-gehalte, ons schoolreisjes-gevoel en onze energie goed naar boven. We hebben de jongens liedjes laten zingen, we hebben met elkaar gezongen en vooral lekker veel plezier gemaakt! :) (Tot ergernis van de chauffeurs en Chris :P ) Echt, zoals ik eerder al zei: Deze jongens zijn schatten. Oke, het zijn en blijven pubers, maar als je daar doorheen kijkt, zijn het eigenlijk best wel lieve jongens.
Toen we in Muizenberg aankwamen was de zon helaas verdwenen en waaide het best wel hard. Bij de Surfshack was er even twijfel of we wel het water in zouden gaan, maar gelukkig ging alles gewoon door. De jongens kregen allemaal een wetsuit en een surfboard. Ondertussen werden de jongens die altijd bij de surfshack komen surfen opgetrommeld. Dat was echt heel goed, want zij kregen nu de kans om hun kennis van surfen door te geven aan onze jongens. Op deze manier konden ‘onze jongens’ het leren van leeftijdsgenoten en jongens uit dezelfde omstandigheden. Ik denk dat dat wel goed voor hen is. Na een kort lesje op het strand, kregen al ‘onze jongens’ een jongen van de surfshack mee als coach in het water. Sommigen hadden het echt snel te pakken! Met een paar minuten zagen we al een aantal gasten staan op hun boards! Vet goed! Echt wauw! Een stuk of 4 hadden er echt het gevoel voor en zag je regelmatig een golfje meepakken! Echt supergoed! Helaas was het weer echt niet zo goed, dus na drie kwartier gingen we het water alweer uit. Snel douchen en omkleden, want 10 jongens te lang alleen laten in een surfshack met vet coole spullen was niet zo’n goed idee. Maar goed, gelukkig was daar allang een oplossing voor gevonden, want toen wij klaar waren met douchen zaten de jongens allemaal rond de tafel met een bord eten voor zich. En stil dat het was…! Heerlijk ;)
Na het eten ging iedereen een tijdje zijn eigen gang. De skateboards, de boksbal en de voetbal werden goed uitgeprobeerd. En na een half uurtje werden er een paar doeltjes tevoorschijn gehaald. Iedereen werd verzameld en we vertrokken naar een veldje iets verderop. Nu kan je deze jongens eigenlijk met vrij weinig meer een plezier doen dan met een potje voetbal. Ze vinden het allemaal leuk en ze zijn (bijna) allemaal echt goed en voetballen op dezelfde manier als de jongens van donderdag. Ik heb weer vet hard mijn best gedaan, ik ben weer vet hard uitgelachen, maar mijn inzet werd gewaardeerd.. ;) Mawande, een van de jongens zei een paar keer dat hij vond dat ik een goede voetballer was… Nou, prima.. Dat mag je vinden… :P Maar goed, zo’n compliment zal ik meenemen en ik zal daardoor volgende keer zeker weer meedoen.. ;)
Na een vermoeiend potje voetbal hebben we nog wat foto’s gemaakt en om 3 uur werden we weer opgehaald. Deze keer was het een stuk rustiger in de bus, want de jongens waren best moe. Een aantal lagen te slapen en de rest was opvallend rustig.. ;)
Toen we thuis kwamen hadden de jongens geen energie meer om wat te doen, maar wilden ze echt nog niet naar huis, dus hebben we een filmpje voor ze aangezet.
Al met al was dit echt een coole dag. Wat mij betreft nemen we deze jongens vaker ergens mee naartoe. Ik gun het ze echt en op deze manier krijgen ze een kans om meer te ervaren dan het leven in Kayamandi.

Zondag was het de 6e! Dat betekende dat we moesten vieren dat we een maand in Zuid-Afrika waren. Daarnaast moesten we ook een klein beetje afscheid nemen van Chris en Dan, omdat het voorlopig hun laatste dag hier was. Daarom vertrokken we rond 11 uur naar Stellenbosch. Theresa moest nog wat boodschappen doen en daarnaast wilden wij onszelf op iets met veel suiker trakteren om te vieren dat we de eerste maand zo enorm goed zijn doorgekomen. Dat werd een heerlijke chocoladetaart voor ’s avonds! Jammieee
Chris had gezegd dat hij nog wel een goed Aziatisch restaurantje wist voor een goede lunch, dus nam hij ons mee daar naartoe. En inderdaad, het was echt een lekkeerrrr!! Maar moeilijk… Pfoeh! We kregen stokjes en de jongens daagden ons uit om met stokjes te eten… Eerst kregen we een bord met shushi… De eerste twee gingen nog wel. De derde was te groot om in een keer te eten. Ik hapte er dus netjes een hap af, maar dat werkte niet zo goed. Hij viel helemaal uit elkaar en er was geen redden meer aan. Ik heb geprobeerd om hem te repareren, maar hij was niet meer te eten met stokjes.. :P Daarna kwam het hoofdgerecht. Ik heb echt geen idee wat ik gegeten heb, ik weet alleen dat het iets met noodles was. Bij je gerecht moest je kiezen hoe pittig je het wilde hebben. Nu weet ik niet of ik al eerder iets over de pittigheid van het eten hier heb vertelt. Anders doe ik het nu lekker nog een keer ;) Maar pittig betekent hier ook écht pittig. Om te voorkomen dat we weg zouden branden bestelden we allemaal maar medium. Maar aan de lege glazen, het gesnuif, de gezichten en de rust was te merken dat de vlammen alsnog bij iedereen naar buiten sloegen! Mam, ik weet dat je van pittig houdt, misschien moet je het eten van hier maar eens komen proberen ;).
Na de lunch gingen we terug en hebben we vrij weinig bijzonders gedaan. ’s Middags kwamen de andere 3 Duitsers terug, die waren op een korte roadtrip geweest ofzo. Dat hield dus in dat we de taart met meer mensen moesten delen.. :P Ach ja.. :P ’s Avonds hebben we extra lang spelletjes gedaan en alles om nog even van de gezelligheid van onze mannen te kunnen genieten. Tja, het is maar goed dat ze dit niet kunnen lezen, want zoveel credits geef ik ze niet graag, maar ik zal ze best wel een klein beetje missen de komende drie weken! Dan komen ze weer terug, maar dan vertrekt Chris weer in een week en Dan de week erna. En dan die keer echt voor goed… Dus ja, we moesten wel extra lang gezellig doen en alles! Zij zijn wel een beetje de gangmakers, de gezelligheidsmensen en gewoon onze matties. Maar goed, te veel credits voor hen alweer.. :P

Vanmorgen zijn we extra vroeg opgestaan en hebben we extra gehaast om nog eventjes doei tegen ze te kunnen zeggen. Daarna moesten we door naar Prochorus. Dat was wel jammer, want we hadden ze eigenlijk weg willen brengen, maar dat was dus niet gelukt ;). Bij Prochorus hadden we de hele morgen vergadering. Of zoiets. Ik weet niet zo goed wat ik erover moet vertellen eigenlijk.. ;) ’s Middags waren we vrij/hebben we onszelf vrij gegeven. We mochten namelijk zelf kiezen, omdat we dus die vergadering hadden gehad. Die vrije middag was wel even fijn. Eindelijk had ik tijd om wat bij te slapen, om me te oriënteren op wat er voor school moet gebeuren en om deze blog weer eens te schrijven ;).

Morgenochtend staat weer de ontmoeting met de vrouwen op de agenda en morgenmiddag gaat Jacomien écht de gitaar meenemen. Als het goed is kan het echte werk morgen dus echt beginnen.. ;) Nu de jongens weg zijn hebben we ook tijd om aan de slag te gaan voor school, om wat extra rust te pakken en om alles te gaan doen wat we wilden doen zonder hen. Al met al staat er dus nog steeds genoeg te gebeuren en kijk ik daar wel naar uit!

Nu is het wel weer genoeg (weer teveel, maar ach ;) ). Dus baie veel drukkies, liefs, soentjes en zonnestraaltjes uit het schitterende zuiden! ;)