Gewoon een blog om te laten weten dat we nog leven

Hellooo stelletje umlungu’s!

Alles nog onder contole daar? Regent het al hard? En is het al koud? Hier is alles zeker nog hartstikke goed! Het regent zeker niet en het absoluut niet koud! ;) Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb, dus misschien moet ik maar weer wat meer dan 3 zinnen schrijven hea.. ;)

In de aanhef krijg je te maken met een woord dat wij hier dagelijks horen. Het betekent ‘witte’. En sinds de zon hier steeds harder en langer schijnt zijn jullie ondertussen echt wel witter dan wij zijn! Just saying…^^

Verder.. Tja.. Is het te lang geleden om alles uitgebreid te vertellen uiteraard.. ;) Zo interessant is het meeste ook niet. Volgens mij had ik nog net vertelt dat we afscheid van onze mannen hadden genomen, toch? Nou ja, dat maakte het leven gelijk een stuk rustiger. Die maandagavond konden we daardoor eindelijk eens lekker vroeg gaan slapen! Ja, echt… Normaal gesproken eisen die jongens zoveel aandacht op, voornamelijk laat op de avond… Dus was het wel heel lekker om eens genoeg uurtjes te kunnen maken. Zeker omdat dinsdagmorgen de langverwachte meeting met onze werkloze vrouwen weer op de agenda stond.

Die dinsdagmorgen hadden we dan ook niets anders gepland en na de teammeeting hadden we dus alle tijd om voor te bereiden en alles klaar te zetten. Daar maakten we dan ook gebruik van, totdat Nompiliso (jaja, ik heb haar naam even opgezocht ;) ) met goed en met slecht nieuws kwam. Het slechte nieuws was dat de vrouwen allemaal niet zouden komen. Het goede nieuws was dat 3 vrouwen werk hadden gevonden en 1 is gaan studeren en de andere 2 vonden het zinloos om met zijn 2en te komen. Dus eigenlijk is dit veel beter zo! Want ja, ik heb liever dat ze zelf hun leven invulling geven dan dat wij het voor hen doen. Toen kwamen we met elkaar op het idee dat de ouders van de kinderen in de playgroups werkloos zijn, dus dat we die wel zouden kunnen uitnodigen. Dat zou Nompi dus gaan doen voor de donderdagmorgen. Dat betekende dus een lekker vrije morgen verder.
’s Middags heb ik lekker gevoetbald met de jongens in Jonkershoek.
Van woensdag heb ik echt geen idee meer… Zal dus niet een heel speciale dag zijn geweest.. :P Oh ja, ’s avonds hebben we met Dan en Chris geskypt. Dan had voordat ze weggingen aan ons vertelt dat hij een kamer op de bovenste verdieping van een 5sterrenhotel had geboekt. Dat wilde hij graag laten zien, dus oke.. :P

Toen we donderdagmorgen bij Prochorus aankwamen hadden we perfect in ons hoofd hoe we het aan wilden pakken, als er tenminste vrouwen kwamen dit keer… We hadden tot 11 uur de tijd, dus we namen onze tijd met voorbereiden. Maar toen kwamen er dus ineens al om 10 over 10 vrouwen binnen die voor onze meeting kwamen.. We hadden de tafels en stoelen nog niet eens klaargezet! Dat dus snel gedaan, snel thee en koffie maken en hen een koekje aanbieden. We waren allang blij dat er een aantal vrouwen waren en dat een aantal mensen in elk geval geïnteresseerd was. Maar wr hadden geen idee hoeveel vrouwen Nompi uitgenodigd had en hoeveel er daarvan zouden komen. Rond 11 uur zaten er gewoon 13 vrouwen op ons te wachten… Freaking 13 vrouwen! Wauw! En allemaal spraken ze niet echt Engels, dus konden we niet met hen communiceren! Dat is echt raar. Dan zit je tussen een hele groep die met elkaar kan praten en lachen en dan moet jij die groep in een bepaalde richting gaan sturen! Uiteraard hadden we een vertaler, in de vorm van Nompi, maar Pam hield haar nog vet lang bezig, zodat wij steeds maar niet konden beginnen. In het begin was het voor iedereen echt een beetje onwennig. Maar gelukkig kwamen alle vrouwen steeds verder los toen we begonnen. Voor zover ik het in kan schatten was het een goed begin en hebben de vrouwen en wij ook best wel wat gelachen!
’s Middags heb ik uiteraard weer gevoetbald in Jonkershoek, maar dat is ondertussen oud nieuws.. ;) En jaaaa, daarna was het weer weekend! :) Echt, onze weken gaan zo freaking snel! Zelfs zonder onze Amerikanen hier! En dat is maar goed ook, want we zullen de langste tijd nog zonder hen moeten doen.. ;)

Hoe zijn we ons weekend ook alweer gestart? Oh ja, met een ontbijtje in de Oude Bakkery! Perfect! Ooooh, zo heerlijk gewoon! Na het ontbijt schoven Jacolien en adri aan en hadden we weer een supervisiemeeting. Dat leverde ons een aantal goede actiepunten op waarmee we komende tijd aan de slag kunnen gaan om stage meer en meer te maken wat het moet zijn.
In de Oude Bakkery kwamen we Mirjam, onze Duitser van Prochorus, tegen en zij nodigde ons uit om ’s middags ergens mee naartoe te gaan. Ze had geprobeerd om het uit te leggen, maar er was teveel geluid dus hadden we er niets van begrepen. Dus via sms later nog even goed afgesproken waar en hoe laat we zouden meeten. Toen we elkaar daar later tegenkwamen legde ze uit dat alle studentencomplexen op de campus verplicht zijn om een middag iets voor een maatschappelijk project te doen. Een van de complexen had ervoor gekozen om een kerstmiddag te organiseren voor de kinderen van Jonkershoek. Daar gingen we dus heen. Ja… Kerst… In oktober… En de zon schijnt KEI-HARD! En ja, er stond een kerstboom! In de zon! Echt, dat klopt zoooo niet in mijn kerstbeeld! Maar het was wel heel leuk gedaan. Er was van alles voor de kids, schminken, springkussen, trampoline, eten, drinken, een Kerstman en cadeautjes! Heel leuk gedaan dus.

Zaterdag was soort van onze skypedag. We hebben uiteindelijk niet zo heel veel mensen kunnen skypen, omdat we elke keer maar een aantal minuten of een aantal mb’s gratis internet hadden. We gingen namelijk van restaurantje naar restaurantje. Dus uiteindelijk was het nog helemaal niet gratis, maar we hebben in elk geval genoeg gegeten en gedronken.. ;)

Door de afgelopen week heen hadden we een aantal van de jongens van de groep van Chris en Dan gesproken. We hadden ze gezegd om zondag langs te komen, want we wilden de kamer van Dan en Chris versieren. In dit soort situaties is het zo fijn dat ze geen Nederlands spreken, want zij mogen dit natuurlijk niet weten.. ;) Maar goed, door de hele zondag heen druppelden er zo af en toe wat jongens binnen. Allemaal maakten ze een aantal tekeningen en wij hadden van die gekleurde memoblaadjes geregeld. Op die blaadjes konden ze allemaal leuke, grappige en aardige dingen voor de jongens schrijven. We hebben zo’n 400 blaadjes en het doel is om de hele kamer er vol mee te hangen. Op dit moment hebben we nog zo’n 300 blaadjes te gaan, maar ach, daar vinden we wel wat op.. ;) Het ziet er in elk geval al wel heel cool uit :P
Om half 6 moesten we een aantal jongens helaas het huis uitwerken, omdat we opgehaald werden voor de kerk. Ze geloofden echt niet dat wij naar de kerk konden gaan, omdat we alcohol drinken (er staat een lege wijnfles in de kast ;) ). Ze dachten echt dat het een grap was. Maar goed, we gingen toch echt. We gingen naar Shofar Church, een vet grote gemeente hier en vet charismatisch. Het begon om 6 uur en het zat vol met studenten en jonge mensen. Ze hadden ons inderdaad al verteld dat ’s morgens vooral gezinnen en oudere mensen komen en ’s avonds de studenten. En ik moet zeggen… De Nederlandse man is een stuk minder interessant dan de witte Zuid-Afrikaanse man… :P Zoveel witte mensen had ik sinds Nederland niet meer bij elkaar gezien! Maar we hebben er dan ook wel die uur van mogen genieten… :P Oke, na 1,5 uur was het genieten wel een beetje omgeslagen in: wooow, dit duurt lang… :P want ja, het duurde echt wel veeeeet lang! Maar het was wel cool. En na afloop hebben we wat nieuwe mensen ontmoet en werden we uitgenodigd voor een groep op donderdagavond. Dat willen we zeker gaan doen! (Deze week is het niet gelukt, maar daar later meer over! Hahaha, jaaaaa, dat is serieus een heel interessant verhaal, maar dat zal ik denk ik in een aparte blog posten, want het is een te lang en leuk verhaal… :P )

Na het weekend was het uiteraard weer tijd voor stage. We hadden bedacht dat het wel eens tijd werd om een rapportagesysteem op poten te zetten voor wat we eigenlijk aan het doen zijn. Zo’n systeem hebben ze helemaal niet natuurlijk, maar dat soort dingen hebben wij wel nodig voor onze opdrachten op school, dus beginnen we maar beter met rapporteren enzo.. Daar hebben we onze maandagmorgen dus aan besteedt. En we kwamen erachter dat we op de bank bij Prochorus een beetje gratis wifi hebben. Helaas moet er natuurlijk gewerkt worden en kunnen we er niet skypen, maar het is wel interessant voor mail en facebook.. ;)
’s middags hebben de pleegkinderen boven in het kantoor van Prochorus een taart voor hun pleegmoeder gemaakt, want die was dinsdag jarig. Het was een koelkasttaart, want elektriciteit werkt hier blijkbaar anders. In Nederland kan je zoveel elektriciteit verbruiken als je wilt, je ziet het alleen achteraf op de rekening. Hier koop je een bepaalde hoeveelheid en als je geen nieuwe hoeveelheid koopt en het is op, dan heb je geen stroom meer. Daar wilden we natuurlijk niet aan meewerken, dus hadden we naar een koelkasttaart gezocht. Gelukkig hadden ze die hier ook. Absoluut niet hetzelfde als in Nederland, maar het was een koelkasttaart… En de kinderen vonden het heel leuk om een verrassing voor hun moeder te kunnen maken! En daar ging het om! Zelfs de kleinste, die zo graag praat, vond het een goed idee om het niet te vertellen!

Dinsdag hebben we niets gedaan. We zouden naar Cloetesville gaan en Liezel zou ons brengen, maar dat liep anders. Ze moest iets af hebben voordat we konden gaan, maar er kwam van alles tussen, dus zijn we daar niet meer heen gegaan. We hebben we de Kayamandi Mall ontdekt. Daar is ook gewoon een supermarkt waar ze de meeste dingen ook gewoon hebben! En het scheelt vet veel lopen! Normaal doen we minstens 1,5 uur over naar de supermarkt gaan, maar toen we daar heengingen kostte het ons alleen maar 45 minuten! Toch een aardig verschilletje.. ;)
Normaal gaan we op dinsdagmiddag naar Jonkershoek, maar Danielle was er deze week niet, dus hadden we geen lift daar naartoe. Daarom besloten we om het makkelijk te houden voor onszelf en om dan maar de verjaardag van de pleegmoeder met de kinderen samen te vieren! Er waren ook wat vriendinnetjes en die hadden ook tekeningen gemaakt en een klein cadeautje meegenomen! En inderdaad, niemand had over de taart vertelt! Echt, dat verbaasde me enorm, maar dat maakte me ook wel trots, hoor ;)! Lulama was echt vet verbaasd en verrast en ze vond het echt leuk! Goed idee dus van de kids! Iedereen, ook de vriendinnetjes kregen een stukje. Ik ben blij dat we deze kids hun mams hebben kunnen verrassen op deze manier. Ze moeten natuurlijk extra hard werken om een familie te kunnen zijn, voor zover dat al mogelijk is.

Het laatste waar ik nu over kan schrijven is woensdagmorgen… Want na woensdagmorgen veranderde ons rustige, relaxte leventje ineens drastisch in een hectische, bizarre, bijzondere bedoening.. :P Ja, echt, daar moet ik een aparte blog aan wijden en ik denk dat ik die morgen zal posten.. ;P Echt, die MOET je lezen, want dat wordt hilarisch ;)
Maar goed, woensdagmorgen gingen we naar een andere creche. We waren al gewaarschuwd dat er nog weleens leraren verdwijnen en dat vrijwilligers daar nog weleens alleen gelaten worden met de kinderen voor een lange tijd. Maar goed, wij waren erg benieuwd. Toen we daar aankwamen zag het er al een stuk beter uit dan bij de andere creche. Het was in een stenen gebouwtje en daarnaast was een soort keet, voor een tweede groep. In het stenen gebouwtje werden we voorgesteld aan Mabel, de eigenaar. Zij sprak echt goed Engels en was echt vet aardig. Ze stuurde ons naar de keet, omdat zij al met zijn tweeën waren en de teacher in de keet was alleen. Prima natuurlijk. In de keet werden we begroet door zo’n 15 kinderen die natuurlijk helemaal door het lint gingen omdat er twee umlungu’s binnen kwamen lopen! Wat ons dan weer verraste was dat een van de kinderen dezelfde huidskleur had als wij! Huh, wat doet die umlungu hier? Later hoorden we van Bonez dat hij gewoon in Stellenbosch woont en dat zijn moeder wil dat hij Xhosa leert spreken. Ik vind het wel heel cool!
Maar goed, toen kwam de teacher…. De kids luisterden wel goed naar haar, maar, oh, wat was zij erg zeg! Pfoeh! Ze zat de hele tijd op haar telefoon en ze zat maar te gapen en ze besteedde totaal geen aandacht aan de kinderen, of ze het nu wel of niet goed deden! Oh, wat was zij erg zeg! Op een gegeven moment, na het rondje voorstellen, het rondje dingen opdreunen en na het drinken gooide ze een ton met speelgoed in het midden en deelde ze ons mee dat ze even snel naar de winkel ging om brood te halen. Ik denk dat dat rond kwart voor 11 moet zijn geweest. Dit was al waar we voor gewaarschuwd waren, dus we zagen de bui al hangen dat we de rest van de tijd alleen met de kinderen door zouden brengen! Het voordeel van deze kinderen was dat ze een stuk beter waren in zichzelf vermaken en niet de hele tijd op ons klommen en aan ons hingen! Dat was wel echt een zegen! Daarnaast konden een aantal ook wat beter Engels en hadden we ons umlungu-kid als vertaler als het echt nodig was. Mabel kwam ook af en toe checken of alles nog goed ging en we hebben dan ook een tijdje met haar staan kletsen. Echt, wat een goed mens! Maar goed, haar co-teacher… Pfoeh… Om 12 uur was onze pauze, want wij moesten ’s middags andere dingen doen… (jaaaa, maar wat… ;) ) En de teacher was gewoon nog steeds niet terug! Echt, ooooh, dat was écht stom! Naja, ik heb me wel vermaakt en de kinderen ook, maar dat is gewoon niet hoe je die kinderen iets leert! En zoals Mirjam zegt: Onderwijs is de enige manier om uit deze situatie te kunnen komen! Dat mag die vrouw gewoon niet nu al van die kinderen afnemen!

Maar goed, tot zover update.. ;) Er zal nog een uitgebreid verslag volgenen van woensdagmiddag, -avond, donderdag, maar vooral van vrijdag!! Hahah, oooow, vrijdag wordt echt een goed verhaal… ;)

Tot morgen dus stelletje umlungu’s! Als je wilt lachen tenminste.. ;) Want echt, dit ga je nooit aan zien komen.. ;)

To be continued dus!