Life is Life.. Lala lalala
Door: Hanneke
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
08 November 2013 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Molo daar in het regenachtige, koude noorden!
Neem een lekker kopje thee, chocomel of koffie om je warm te houden, want het is weer tijd om een ellenlange blog te schrijven.
Na drie weken zit ik hier dan weer: Voeten omhoog (woordgrap.. Leg ik later in de blog wel uit :P) en met de rust voor een avondje een beetje weergekeerd (Je komt er wel achter waarom ;) ) om weer eens een blog te schrijven en om te laten weten dat Mieke en ik allebei nog in leven zijn, ons reuzegoed vermaken en allemaal leuke dingen doen!
Maar goed, het is allemaal te veel om alles te vertellen, want ik heb ontdekt dat er in drie weken toch wel echt heel veel kan gebeuren ;)
Oh oh oh! Voordat ik begin: Lieve mensen die mij allemaal een mail hebben gestuurd maar nog niets teruggehad hebben: Thanks so much! Ik vind het echt leuk en lief en ik waardeer het echt heel erg! Ik wil heel graag terugmailen en dat ga ik ook zeker echt wel doen! Vergeef me als het heel erg lang duurt! Ik vergeet het echt niet. Maar het leven hier is gewoon echt heel leuk en biedt zoveel nieuwe ervaringen dat het er snel bij inschiet om uitgebreid contact te houden met Nederland en alle onwijs toffe mensen daar! Dat vind ik ergens wel heel jammer, maar ik moet er hier nu gewoon uithalen wat erin zit, omdat ik geloof dat ik jullie vanaf Julie weer kan zien en van jullie kan genieten! Zo… Dat wilde ik graag even zeggen, omdat ik elke keer wel denk: Oooooh, ik wil mailen! Maar het dan niet doe. Maar goed, ik vergeet jullie echt niet en van tijd tot tijd mis ik jullie een klein beetje. Maar dat is normaal als je niet in de buurt van onwijs coole mensen bent ;)
Maar goed, nu komt er vast weer een ellenlang verhaal. Dus ga er rustig voor zitten, want zoals ik al zei: In drie weken kan er zoveel gebeuren ;). Volgens mij was ik geëindigd bij Miss Kayamandi… Pfoeh.. Dat lijkt alweer zolang geleden zeg! Anyway, de ochtend na Miss Kayamandi stonden we alweer vroeg naast ons bed, omdat we om 9 uur in Stellenbosch moesten zijn. We moesten onze jurken weer afleveren bij de winkel en werden gelijk daarna opgepikt door Tim en Jacolien (de andere Nederlandse stagiaire van de CHE). Samen met hen reden we naar Table Mountain. Dat leek ons wel handig. Zij hebben een auto, dus ja, dat maakt alles makkelijker en goedkoper! Maar goed, wij zijn dus met hen daarheen gereden. Het weer was geweldig: Geen wolken, lekker warm, gewoon perfect voor een goed uitzicht. Bij Table Mountain gingen we onze eigen weg. Tim en Jacolien wilden graag de berg beklimmen en wij wilden graag met de kabelbaan naar boven om te zorgen dat we genoeg energie hadden om over de hele top van de berg te kunnen lopen. We moesten best lang wachten, maar dat was het uiteindelijk zeker waard: De eerste keer verbrand op de schouders in Zuid-Afrika ;). Toen we eenmaal in de kabelbaan zaten ging het allemaal supersnel. Dat ding vloog echt bijna naar boven en met 5 minuten stonden we zo’n 800 meter hoger dan aan het begin. Het was al tegen lunchtijd, dus besloten we eerst het restaurant maar op te zoeken. Het eten daar was geweldig, maar het feit dat we zo’n heerlijke lunch hadden met het meest geweldige uitzicht dat ik ooit heb gehad maakte het allemaal nog veel mooier! Serieus, ik houd helemaal niet van uitzichten of beter gezegd: normaal valt het mij helemaal niet zo op of ben ik er niet zo van onder de indruk. Maar dit uitzicht… WAUWWAUWWAUWWWW!!! Ik kan er heel veel over zeggen, maar het doet het allemaal zwaar te kort! Serieus, mam, ik weet dat je van bergen houdt, dus ik raad je aan om eens naar de Tafelberg te gaan! Beklim hem dan niet, maar loop lekker rond over de top. Bij elke stap kregen weer een nieuw stukje bizar geniaal uitzicht en het een overtrof het ander elke keer weer! Rond half 3 waren we aan de compleet andere kant van de Tafelberg en moesten we snel terug via de andere kant om weer terug te gaan, want de auto stond op ons te wachten. Dat was jammer, want wat ons betreft hadden we daar nog wel een paar uur gezeten en rondgelopen! Maar goed, we gaan zeker terug om daar te chillen ;).
’s Avonds hebben we met Miriam bij Cubana’s gechilld. Heb ik over Cubana’s verteld? Over hoe lekker en goedkoop de cocktails zijn en hoe goedkoop het is om een waterpijp te roken? Nou, anders bij deze nog een keer! Cubana’s is gewoon een geniale bar! Gewoon perfect voor een relax avondje.
De rest van de week hebben we gewoon stage gelopen, zijn we naar Cellgroup van de kerk geweest en hebben we eigenlijk niet zoveel bijzonders gedaan. Verder hebben we nog gewerkt aan de kamer van de Amerikanen, samen met de jongens. Ze hebben hard gewerkt aan tekeningen en aan het schrijven van leuke dingen op de stickie notes. Door de hele week heen begon de kamer er steeds beter uit te zien en op een gegeven moment waren we zelfs gek genoeg om hun bedden voor hen op te maken… Ach ja, je moet wat hea ;)
We hadden besloten om zaterdag te werken in plaats van maandag, want die maandag zouden onze mannen weer arriveren in Zuid-Afrika. We wilden hen natuurlijk wel ophalen van het vliegveld, dus moesten we een oplossing bedenken. De oplossing: Zaterdag met de pleegkinderen naar het park! En het was er een perfecte dag voor: De zon scheen, het was lekker warm en de kinderen vinden het park helemaal geweldig. Het resultaat: Voor de 2e keer verbrand in Zuid-Afrika ;). Dit keer was het wel heel erg, want er was geen schaduw in het park. Maar ach, dat mag de pret niet drukken! De kids hadden een leuke dag, dus onze missie was geslaagd. Toen we om kwart voor 4 thuiskwamen moesten we opschieten, want met een half uur zou Miriam weer op de stoep staan om ons mee te nemen naar Kaapstad. Dat betekende dus dat we snel om moesten kleden en alles bij elkaar moesten zoeken. Samen met Miriam reden we naar Kaapstad, naar The Waterfront. Ik heb nog steeds niet echt een idee wat het precies is, maar er zijn coole dingen. We hebben gewoon lekker rondgelopen, langs het water, langs de havens en door het winkelcentrum. In de haven was een platform waar allemaal zeehonden lagen te relaxen in de zon. Midden in een haven lagen ook een paar zeehonden te chillen op hun rug in het water. Dat ziet er echt grappig uit, met die gekke voeten van hen die omhoog steken :P. Rond half 8 was het tijd om een goed restaurant uit te zoeken. Met het avondeten zouden we nog 2 andere mensen ontmoeten: Maxi, een Duitser en Jakob, een Deen. Miriam kende Maxi al en hij nam Jakob mee. De jongens waren naar een rugbywedstijd, dus kwamen later. Wij zochten alvast een goed restaurant uit, met het beste uitzicht en de beste plekken die we konden vinden. We kwamen uit in een restaurant langs het water in de haven, op het balkon van de eerste verdieping met een fantastisch uitzicht over het water en daarachter de lichtjes van een stad aan de andere kant van de baai. Kan niet beter :).
Na het eten vertrokken we naar Longstreet, dé place to be in Kaapstad ’s avonds! Het is er vol met bars en clubs en hostels en het leeft er gewoon de hele nacht. We gingen van plek naar plek, totdat we uiteindelijk eindigden in een bar waar bijna niemand was en waar een tafelvoetbaltafel stond. Mieke en ik namen een kijkje en kwamen erachter dat het 1 rand voor 10 ballen was. We daagden de jongens uit en verloren helaas hopeloos. Ondertussen werden we omringd door de overige gasten van de bar: een stuk of 10 mensen uit Kayalitsha. Zij wilden dolgraag ook een potje spelen tegen ons allemaal, dus hield de tafelvoetbaltafel ons een behoorlijk tijdje bezig. Totdat we het om 4 uur wel zat waren en het wel tijd vonden om naar huis te gaan. Held Miriam bobte ons perfect terug naar Kayamandi, waar ik gelijk naar de wc ging, terwijl Mieke de schrik van haar leven had.. ;) Mieke liep onze kamer in, deed het licht aan en zag dat er iemand in haar bed lag… :P Hahaha, briljant.. ;) Je had haar moeten horen en haar reactie moeten zien.. ;) Bleek dat het Gesa, een van onze Duitsers, was die het gesnurk van haar kamergenoot niet meer aankon ;).
Toen Gesa toch weer naar haar eigen kamer vertrok, vielen wij al snel in slaap om om 10 uur weer hardhandig gewekt te worden door het geluid van een wekker… Ondanks dat het pas 10 uur was, moesten we er toch uit. We hadden een druk schema voor die dag. Het was de dag voordat Chris en Dan terug zouden komen en we hadden genoeg verrassingen om voor te bereiden. We moesten dus boodschappen doen, de kamer afmaken, welkomsborden voor op het vliegveld maken en een lunch voor hen voorbereiden. Dus we gingen naar Stellenbosch voor de boodschappen en om 2 foto’s uit te printen voor hun welkomsbord. Toen we terugkwamen hebben we eerst de finishing touches aan hun kamer gedaan. De laatste stickie notes opgehangen, onze laatste oranje notes geschreven en de laatste tekeningen een mooi plekje gegeven. Daarna was het tijd voor de welkomsborden: Mieke had het geniale idee om een ‘gezocht’-bord te maken voor allebei. Allebei hebben we er 1 gemaakt, met de meest idiote foto van elk.. ;) Ze waren geniaal, al zeg ik het zelf! Verder hebben we nog pannenkoeken voor hen gebakken en chocolademousse gemaakt. Rond half 12 ’s avonds waren we eindelijk klaar en waren we zeker toe aan onze welverdiende rust ;).
Maandagmorgen was het dan zover: Onze Amerikanen kwamen weer terug! Dat betekende: Meer leven in huis, meer mannen in huis, altijd wel iets te beleven en geen moment rust meer ;). Maar wij waren er helemaal klaarvoor! De taxi kwam wat aan de late kant, maar nog steeds op tijd om op tijd te zijn.. We hadden onze borden bij ons en waren veel te enthousiast om ermee rond te lopen op het vliegveld.. ;) Uiteraard hebben we er uitgebreid mee rondgelopen over het vliegveld, zodat iedereen die we tegenkwamen wist dat we op zoek waren naar 2… uuhm.. Bijzondere… Amerikanen.. ;) Ik zal er wel een keer een foto van uploaden ;). Het had inderdaad het gewenste resultaat: iedereen keek uitgebreid naar onze borden om vervolgens lachend door te lopen. Toen we bij de gate (of waar je dan ook uit mag komen als je geland bent.. ;) ) kwamen stonden daar allemaal van die taximannetjes met serieuze borden met namen van mensen op wie ze aan het wachten waren. Dat vonden we een geschikte plek om ons tussen te voegen en de mannetjes vonden het maar wat grappig. We hebben ze dan ook erg aangeraden om ook over te stappen op dat soort borden… We moeten nog checken of ze dat ook echt gedaan hebben, maar dat komt wel een keer :P.
We stonden er nog maar een paar minuten toen er twee bekende gezichten door de deuren kwamen. Jahoooor, daar waren ze weer! Onze Amerikaantjes! Het was echt leuk om ze weer te zien, ze een knuffel te kunnen geven en om ze een dag vol leuke dingen te gaan bezorgen waarvan zij nog geen idee hadden.. ;) Te beginnen met onze welkomsborden! Dat was, hoe cool de rest ook was, voor mij toch wel het geniaalste :P. De jongens bewonderden hun borden uitgebreid en in de auto moesten ze natuurlijk alles over hun trip vertellen, terwijl wij hen toch wel echt goed duidelijk maakten dat wij ons ook heus wel zonder hen vermaakt hadden en dat we duizenden nieuwe vrienden hebben, dus dat we hen niet meer nodig hebben.. :P
Thuis aangekomen brachten we de jongens naar hun kamer, want we wilden getuigen zijn van hun reactie wanneer zij hun kamer zouden zien. En zoals verwacht: echte jongens reageren niet uitbundig, maar vinden het wel heel erg cool, leuk en lief en waarderen het vanuit hun tenen ;). Terwijl zij even de tijd namen om alles te lezen, bewonderen en hun hoognodige douche te nemen, namen wij de tijd om de pannenkoeken warm te maken. Heb je enig idee hoe Amerikanen zijn? Nou.. Die hebben altijd honger en ze hebben een maag zo groot als een olifant.. ;) We hadden er dan ook voor gezorgd dat we sowieso genoeg hadden. De jongens waren er blij mee en toen we hen na de pannenkoeken ook nog chocolademousse voorschotelde waren ze helemaal blij. Missie geslaagd ;). Het was ondertussen al half 3 en de jongens wisten allemaal dat Dan en Chris weer terug zouden komen, dus een voor een kwamen ze allemaal aan. Rond 4 uur stelde Chris voor om met de jongens naar het park te gaan en tja, hoe moe we ook waren, iets doen met de kids en met Chris kunnen we op de een of andere manier gewoon niet afslaan. Al met al hebben we gefrisbeed, gevoetbald en lekker rondgehangen. Prima, welcome back guys! Echt, ze brachten weer genoeg leven in huis. ’s Avonds werden er weer spelletjes gespeeld en bleef iedereen weer veel langer op!
Dinsdag en woensdag waren niet heel bijzonder. Woensdagavond was trouwens wel cool, want toen gingen we met Chris, Eric, Miriam, Mieke en ik naar Cubana’s. Altijd goed! Daar hebben we gewoon gerelaxed, spelletjes gedaan en super hard gechilld.
Donderdag overdag was weer stage, maar ’s avonds was weer een goed feest! Het was namelijk Halloween. Normaal gesproken houd ik helemaal niet van Halloween, maar dit was anders. Dan is een goede partyplanner en had bedacht om een Halloweenparty voor de kids te organiseren. Hij had de decoraties, snoep, schmink, drinken en geschikte muziek geregeld. Toen we uit Jonkershoek terugkwamen rond 6 uur stonden er dan ook allemaal geschminkte jongens voor onze deur. Aangezien wij de woonkamer hebben, had Dan onze woonkamer omgetoverd tot partyruimte. Wij moesten ons ook snel omkleden, want niemand was welkom als hij/zij niet verkleed was. Mieke was een kat en ik heb mijzelf omgetoverd in Shrek. De kids zagen er ook geweldig uit! Dan en Chris zorgden voor dat alle kinderen verkleed waren en geschminkt. Ga naar hun facebook en daar kan je foto’s wel vinden ;). De hele woonkamer was propvol en het snoep verdween als sneeuw voor de zon. De kinderen zijn echte Afrikanen, allemaal echt uit de zwarte cultuur, dus dat betekent dat ze allemaal van zingen en dansen houden! Dat zorgde ervoor dat halverwege de avond de kinderen een dancebattle begonnen waarin ze het om de beurt tegen elkaar opnamen! Nederlanders, please probeer dat nooit! Het zal er toch nooit zo geniaal, zo soepel en zo onwijs cool uitzien als bij deze kids! ;) Hoe briljant dat ze dat gewoon doen en het ook gewoon kunnen! Wauw! Ik vraag ze allemaal of ze het mij ook willen leren, maar tot nu toe is het een verloren zaak om zo te kunnen bewegen als zij ;).
Nadat de kids rond 9 uur/half 10 naar huis gingen (ja, ze zijn nog jong en het was een schoolavond) was het tijd voor ons eigen feestje, met iedereen die hier woont. Het was tijd voor spelletjes, gezelligheid, goeie grappen en eindelijk weer wat ruimte om ons heen ;). Rond 2 uur was iedereen vet moe en was het dan ook tijd om te gaan slapen. Maar man oh man… Die Dan mag wat mij betreft wel veel vaker een feestje geven! Het was gewoon geniaal. Mocht je dit ooit lezen, Dan.. Goed gedaan en doe het nog maar veel vaker ;).
Vrijdag ging onze wekker helaas weer heel vroeg, want er waren alweer drie weken voorbij. Dat betekent dat het weer tijd was voor supervisie in de Oude Bakkerij. Dat betekende: een heerlijk ontbijtje met heerlijke thee en gewoon een goeie morgen ;). Ik ga denk ik een andere blog schrijven over alles met stage, want dit is gewoon de blog over alle vette dingen van de afgelopen paar weken :P en stage is weer een hele andere update ;).
Toen we net terug kwamen van supervisie stond Bonez ineens op de stoep. We waren van plan om te gaan slapen, maar hij had ons in de bibliotheek nodig om even wat voor hem te checken. Prima, voor Bonez doen we dat wel.. ;) En daarbij vertelde hij dat dinsdag een voetbalwedstrijd van de Chiefs(zijn team) tegen Ajax Cape Town (ons team uiteraard) was en dat hij daar met ons heen wilde. Al met al konden we nog niet bijslapen, maar was het prima om hem even te helpen en net als altijd hard met hem te kunnen lachen.
We dachten dat we wel konden slapen als we terugkwamen van de bibliotheek, maar uiteraard gooiden die gekke Amerikanen roet in het eten.. :P Omdat het Chris’ laatste week hier was, wilde hij er alles uithalen wat erin zat. Dat betekende dat hij gepland had voor vrijdagmiddag om met zoveel mogelijk kinderen naar de voetbalvelden aan het begin van Kayamandi te gaan en daar een sportmiddag te houden. En ja, het lijkt er in onze blogs naar mijn idee soms op dat wij een beetje van hen afhankelijk zijn. Maar deze vrijdagmiddag bewees dat zij ook wel een beetje van ons afhankelijk zijn.. ;) Ze konden niet zonder ons, dus moesten wij onze slaap opofferen om met hen mee te gaan naar hun sportmiddag. Al snel werden wij gebombardeerd tot teamcoaches. Mijn team was keihard aan het winnen, totdat Chris zich ermee ging bemoeien. De stand werd halverwege van zo’n 4-0 voor mijn team ineens gelijk en dat zorgde ervoor dat Mieke en ik ons allebei transformeerde in een fanatieke coach, die schreeuwt en boos is als het slecht gaat, maar zo blij als een kind is met een doelpunt.. ;) Nee hoor, wat er ook gebeurd, ik bleef juichen en high-fives uitdelen aan mijn team! Ik ga uiteraard voor de motiverende, positieve aanpak.. ;) Uiteindelijk werd het 8-8 en konden beide teams tevreden zijn. Het was echt wel een toffe middag, met meer dan 30 kinderen. Je zou wel kunnen zeggen dat het een succes was…
’s Avonds was het de beurt aan Chris, Mieke en mij om naar Amazink te gaan. Amazink is een typisch Afrikaans restaurant hier om de hoek. Ze serveren eten dat typisch is voor de Xhosa-cultuur. En tijdens het eten wordt er opgetreden. Er wordt gedanst, gedrumd en gezongen. En dat dansen is uiteraard dansen zoals alleen Afrikanen dat kunnen! En dat optreden is niet zomaar saai op een podium… Nee, dat optreden is vet cool! De groep performers was denk ik zo’n 15 mensen groot. De mensen zitten in een aantal rijen aan een tafel. Tussen de tafels is ruimte en de performers lopen, dansen en zingen overal! Overal gebeurd wel wat en het is echt zo dynamisch dat je echt geen idee hebt waar je moet kijken. Maar overal waar je kijkt is het goed! En het beste van alles: Lelethu, onze gastzus, is een van de performers. Elke morgen krijgen we al in de keuken een privéconcert van haar, als ze aan het oefenen is. Maar dat is toch zo anders. De hele avond was een van de beste shows die ik ooit in mijn leven gezien heb! Serieus.. WAUWWAUWWAUW! Zoooo goed! En Lelethu… Serieus.. Wat is zij goed zeg! Ik wist wel dat ze kon zingen… Maar de vibe die ze had toen ze echt aan het optreden had, en hoe goed ze kan dansen en dat ze gewoon bij sommige moeilijke dingen de leading role had… Wauw! Supercool! Ze is sowieso supercool, maar nu ik haar ook zo heb gezien ben ik helemaal blij met haar als supercoole gastzus! Al met al, het was een vet goede avond. Ooooh, Chris wil graag dat wij de kinderen een keer hiermee naartoe nemen als hij weg is, omdat hij daar geen tijd meer voor heeft. Nou… Ik heb daar geen problemen mee hoor.. ;)
De volgende dag was zaterdag en dat was ‘onze dag’: Surfeeeen!!! Met Miriam, Maxi, Dan, Chris, Mieke en ik gingen we naar Muizenberg. Het was onze dag, omdat we de andere dagen moeten delen met de kinderen voordat Chris weggaat.
Maxi kwam met de trein, want hij komt ergens anders vandaan, terwijl Miriam ons met de auto meenam. Relax! Dat scheelde weer een uurtje slaap!
Toen we in Muizenberg aankwamen was het weer goed, maar de oceaan was echt bizar. De golven waren hoog en hard en de stroming was vet sterk. Daarnaast zwommen overal kwallen. De golven kwamen ook echt hard en snel, wat ervoor zorgde dat het eigenlijk onmogelijk was om op het board te klimmen en ook maar te proberen om op te staan. In het begin heb ik het geprobeerd, maar het was gewoon een mission impossible. Daarom gaf ik maar op en gaf ik me over aan de golven. Ik heb me prima vermaakt door heerlijk aan mijn board te hangen en me mee te laten slepen door de golven. Totdat Mieke op een gegeven moment gebeten/gestoken/of-wat-ze-ook-doen werd door een soort van blauwe kwal die niet echt een kwal is. Dat deed zeer en er zat gek blauw spul op haar hand, dus gingen we het even checken bij de surfschool. Toen dat gefikst was, wilde zij het water niet meer in en Dan ook niet, dus bleven zij lekker aan de kant, terwijl ik weer lekker aan mijn board ben gaan hangen. Op een gegeven moment zagen we een zeehond op zo’n twee meter afstand van Miriam. Supervet uiteraard! Haha, wij hebben gewoon ‘gesurft’ met een zeehond! Jeej :P!
Toen iedereen er klaar mee was, hebben we lekker geluncht en daarna hebben we een heel eind langs de oceaan gelopen. We liepen echt pal langs de oceaan, over een pad een paar meter boven het water. Maar de golven waren echt vet hard, dus we werden regelmatig aangevallen door de golven.. ;) Op een gegeven moment heb ik de oceaan maar uitgedaagd om te laten zien wat hij kon, maar sinds toen kreeg de oceaan ons niet meer te pakken en droogden we op in de zon.. ;) Dat betekent dus dat ik gewonnen heb van de oceaan.. ;P We zagen trouwens nog een paar zeehonden ronddobberen en het was gewoon supervet en supermooi! Echt, het Nederlandse strand en de Zwitserse bergen zijn echt saai vergeleken met dit ;). Toen we rond 5 uur wegwilden, bleek dat miriam haar mobilizer van haar auto kwijt was. Dat is iets wat oude auto’s hebben als beveiliging tegen diefstal. Nu kan je de auto niet starten zonder mobilizer, dus konden we niet weg. Een aantal mensen hebben ons geprobeerd te helpen, maar niemand kon de mobilizer uitschakelen en zorgen dat we wegkonden. Uiteindelijk hebben we Miriams auto weggesleept naar een veilige plek voor een paar dagen en hebben wij een taxi geregeld om naar huis te gaan. Maxi kon geen trein meer krijgen, dus bleef hij bij ons. Dat zorgde ervoor dat we eindelijk genoeg mensen hadden om te weerwolven, dus daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.. ;) Nu is Chris een master in praten en manipuleren en kan Dan er ook wel wat van, dus die twee waren helemaal fan van het spel. De rest kende het al, dus was het erg succesvol! Oooh, wat houd ik van weerwolven! Zoveel goede herinneringen aan dat spel.. ;)
Pffft… Het wordt wel een lang verhaal zo, hea? Maar ik ga het lekker toch afmaken, omdat het allemaal te leuk is om niet te vertellen!
Zondag dachten we uit te kunnen slapen en te kunnen relaxen, maar de kinderen hadden een ander idee. Chris had hen vertelt dat ze misschien wel naar het zwembad konden gaan. Hij had in zijn hoofd om rond 11 of 12 is wat kinderen te verzamelen en daarheen te gaan, maar dat had hij niet heel duidelijk met hen gecommuniceerd, want om 9 uur werden we wakker van een hoop lawaai en toen we de deur opendeden stonden aan de andere kant zo’n 10 kinderen om te vragen of we meegingen naar het zwembad. Het was bloedjeheet, dus ja, voor zwemmen en een gezellige dag met de kids waren we zeker in! We hebben ons snel omgekleed en klaargemaakt. Toen wij er ook klaar voor waren, vertrokken we met de kids naar het zwembad. Het zwembad is in Cloetesville, de township voor de kleurlingen. Daarom moesten we een gekke weg lopen. Omdat we voor de kortste weg gingen, moesten we door iemands tuin, over een muur, dan oversteken over een vet brede weg. Na de weg moesten we over een riviertje en na het riviertje kwam nog de treinrails. Nadat we al deze hindernissen hadden overwonnen kwamen we aan bij het zwembad… Dicht… Gesloten… Niet open… Gelukkig was er een beveiligingsmannetje dat ons vertelde dat het zwembad om 12 uur open zou gaan. Het was toen half 11, dus besloten we om ons maar op het grasveld voor het zwembad te vermaken. Een aantal jongens besloten te gaan voetballen, andere jongens besloten te gaan frisbeeën, een andere helft besloot om te chillen in de schaduw en weer een andere helft besloot om het gevecht met ons aan te gaan. Oke, de groepen wisselden weleens, maar wij kregen niet echt rust. Mieke en ik werden bestormd door de jongens en moesten de een na de ander tegen de grond proberen te werken, van onze rug af zien te krijgen en zien te zorgen dat wij toch wel echt bewezen sterker te zijn dan zij.. ;) Nu zijn we natuurlijk ook sterker, maar zij waren met meer, dus eindigden wij uiteindelijk toch onder een stapel jongens…
Toen het zwembad rond half 1 uiteindelijk openging hadden nog veel meer kinderen vanuit Kayamandi en Cloetesville zich verzameld en was het een drukte van belang. Wij zochten onze kinderen bij elkaar en zorgden dat iedereen binnenkwam. Van daaruit ging ieder zijn eigen weg. De jongens vonden het water koud, dus sprongen erin en renden er dan weer uit om op de warme tegels te liggen bakken en het dan weer opnieuw te doen. Weer anderen wilden wel graag zwemmen en om iedereen natuurlijk nat te spetteren.. ;) Nu ben ik ook wel fan van dat soort praktijken, dus heb ik mij samen met alle kids prima vermaakt.. ;) Uiteraard waren wij de enige witte mensen en zo’n beetje de enige grotere mensen (ik wil ons nu niet bepaald volwassen noemen ;) ), dus hadden we er ineens een heel zwembad aan nieuwe vrienden bij. Ik heb genoten van mijn nieuwe vrienden. Het was echt een leuke dag in het zwembad en ik heb nog steeds de blauwe plekken van onze overwinning op mijn armen.. ;) De jongens dagen ons nog steeds uit voor een nieuw gevecht, dus we zullen zien wanneer we ze weer zullen verslaan.. ;)
Maandag is niet boeiend genoeg om nu over te vertellen en dinsdag overdag ook niet.. ;) ’s Avonds wel! ’s Avonds gingen we met Bonez, NoNo en haar vriend naar Ajax Cape Town – Kaizer Chiefs. Iedereen hier is voor de Chiefs, dus zij drie ook. Wij zijn uiteraard voor Ajax. Dus het werd een interessante avond. De wedstrijd was niet zo goed als het Nederlandse voetbal, maar ach, wat maakt dat uit?! We waren in Cape Town, dus het was allang prima! We waren in het stadion dat gebouwd is voor het WK.. Weten jullie dat nog? Al die mooie wedstrijden die we daar in dat stadion gewonnen hebben..?! Zucht… Goede oude tijd.. ;) En nu zaten wij daar gewoon, in dat stadion… Het is wel echt een mooi stadion hoor! De eerste 88 minuten werd er niet gescoord, hoewel beide teams er erg dichtbij waren. In de rust werden we – vooral Mieke gelukkig ;) – nog lastig gevallen door een irritant mannetje dat ons drinken wilde aanbieden en die Mieke blijkbaar wel erg interessant vond.. Gelukkig kwam uiteindelijk Bonez to the rescue, dus hield hij uiteindelijk ook wel op. Maar goed, in de 88e minuut scoorde Ajax en konden wij heel hard juichen, terwijl Bonez naast op zijn eigen Bonez-manier gefrustreerde armgebaren stond te maken en te stampen met zijn voet… Hahaha, ik heb hem nog nooit zo gezien.. ;) Normaal loopt hij altijd superhard en praat hij altijd superveel, maar na de wedstrijd liep hij heel langzaam en zei hij haast niets meer.. Tja, het is net een Nederlandse man als het om voetbal gaat… ;)
We moesten op de terugweg nog even een ommetje maken om McDonalds te halen voor onze Amerikanen. Tja, ik heb je vertelt over hun maag… ;) En dat geldt echt de hele dag!
Woensdagmorgen liep alles een beetje anders dan gepland. We zouden naar stage gaan, maar dat ging niet door. Een minuut voordat we vertrokken, kwam ik erachter dat mijn was op de grond aan het vallen was door de wind, dus wilde ik het snel gaan redden. In de weg naar de was zit een soort greppel om het water tussen de huizen weg te laten lopen. Normaal gesproken kijk ik altijd uit voor dat randje, behalve woensdagmorgen. Ik ren dus naar mijn was toe en stap half op en half naast het randje van de greppel, waardoor mijn enkel vet hard dubbel klapt. Ik voelde gelijk dat het niet goed was en hinkte verder naar de waslijn om wat steun te zoeken. Toen ik stilstond kon ik ‘rustig voelen’ hoe het voelde. Eigenlijk herkende ik de pijn nog wel van de vorige keer dat ik mijn enkelband had gemarteld. Ik ben gaan zitten, heb stage gebeld, heb ijs geregeld en een lift naar Stellenbosch om drukverband en een stel krukken te regelen. Ondertussen werd mijn enkel zo dik als een voetbal (oke, ik mag overdrijven in mijn blog ja ;) ) en deed het behoorlijk pijn. Het is maar goed dat ik nog weet hoe ik hiermee om moet gaan, want anders was het echt niet relax om hier in Zuid-Afrika met mijn voet omhoog te moeten zitten.. ;) (jaaaa, dat was de woordgrap van het begin van mijn blog.. :P ) Oke, relax is sowieso niet het goede woord, maar ik kan er in elk geval mee omgaan.
’s Avonds hield Chris zijn afscheidsdiner, omdat hij donderdagmiddag wegging. Hij had ons allemaal, de Zulu’s en uiteraard alle kinderen uitgenodigd. Mieke en ik hadden de zorg voor het toetje op ons genomen en hebben zoveel mogelijk geholpen met het klaarmaken van het diner. Gelukkig had hij sowieso ook al de geweldige hulp van Ski en Riri (2 van de jongens), die overigens ook al zijn baard stevig onder handen hadden genomen! Eindelijk!!! :P Oke, hij was er nog niet helemaal af, maar hij had het laatste deel bewaard voor Mawanda om eraf te halen.. ;) Hij zag er echt gek, raar en gewoon totaal anders uit zonder zijn megabaard.. ;) Gewoon echt niet meer de Chris die we kenden.. :P
Maar anyway, het diner was een groot succes! Chris had taco’s gemaakt, zoals alleen Amerikanen dat kunnen (nee, zelfs de Mexicanen doen het anders.. :P ). De kids houden sowieso van eten, dus het ging er in als pap! Daarnaast was het ook gewoon gezellig. Ook kregen de jongens die met Dan en Chris op de trip geweest waren eindelijk hun fotoalbums en nog een paar andere verrassingen.
Nadat alle kids weg waren, kwamen onze taxi’s. Het was weer woensdag, dus tijd voor Cubana’s! Woensdag betekent namelijk: cocktailnight! 2 halen=1 betalen! En ze zijn hier toch al zo goedkoop :D! Primaaaa! ;) Het was echt supergezellig, met iedereen hier uit huis, Miriam en nog een jongen van het frisbeeteam waar Chris mee bevriend is. Al met al was het een geslaagde laatste avond voor Chris, hoewel dat ook weer niet cool is, omdat hij wegging en alles…
Donderdag zijn we ook niet naar stage geweest, omdat ik gewoon niets kan doen en mijn voetje omhoog moet houden en omdat we ’s middags Chris weg gingen brengen naar het vliegveld. Na school kwamen de meeste kinderen nog afscheid nemen van Chris.. Meeen, dat was echt zooo niet cool. Al die coole puberjongens, die zo graag stoer willen zijn en dan die coole Chris, die zo graag zo groot, stoer en sterk is, maar die allemaal zoveel om elkaar geven.. En dat die dan afscheid van elkaar moeten nemen.. Meeen, ze moesten allemaal huilen.. En dat is echt zo erg om te zien! Ik werd er echt vet verdrietig van. Ik weet wel dat ik Chris wel een beetje zal missen, maar voor mij is het niet zo erg als voor deze jongens. Hij betekent echt vet veel voor hen en andersom net zo goed… En ze weten gewoon niet of en wanneer ze elkaar ooit nog zullen zien.. Dat zuigt! Keihard!
Toen moesten we nog naar het vliegveld, en daar was het onze beurt om afscheid te nemen. Op het vliegveld moesten we vet ver lopen en ik ging nog niet zo snel met mijn krukken, dus besloot Chris om me maar een lift op zijn rug te geven. Dat was een cool afscheidsritje.. ;) Meeen, ik haat afscheid. Ik weet nooit wat ik moet zeggen en het is zo onwerkelijk.. Maar hij is toch echt in het vliegtuig gestapt en hij komt nu toch echt niet meer terug… Dat zuigt…
Om ons verdriet weg te eten ( ;) ) zijn we maar met Dan en Miriam ergens ijs gaan eten. En om er toch nog een leuke avond van te maken heb ik de baard van dan afgeschoren en zijn haar gedaan! Daar had ik me al vet lang op verheugd en nu heb ik gedaan! :D hiephiep HOERAAA :D Dat zijn namelijk te leuke dingen in het leven om niet te doen.. :P Er kon toch vrij weinig fout gaan: scheerapparaat op een stand en scheren maar.. :P
Anyway, nu Chris weg is, is het gelijk al wat stiller. Raar maar waar… We missen nu echt al iemand.. Maar er staan nog veel meer veranderingen op de agenda.. ;) Maar daar ga ik in een andere blog over verder, want dit is alweer een veel te lang verhaal! Maar ik ben stiekem wel een beetje trots op mijzelf dat ik toch nu maar mooi in een avond bij gepraat heb over 3 fantastische weken! ;)
Al met al, de Amerikanen kwamen terug, 1 is weer weg, ik zit met mijn poot omhoog en het leven hier is nog steeds fantastisch! :D Dat had ik ook gewoon kunnen zeggen natuurlijk.. :P Maar goed, volgende keer zal ik het op die manier doen.. :P
Nee, lieve schatjes… Jullie zijn tof. Af en toe denk ik eens aan jullie! Binnenkort ga ik leuke foto’s uitprinten om zijn kale, witte muren wat op te vrolijken en zodat ik jullie écht niet kan vergeten! En er volgt snel een nieuwe update over ander groot nieuws ;)
Ek is lief vir jou!
Drukkies!
Neem een lekker kopje thee, chocomel of koffie om je warm te houden, want het is weer tijd om een ellenlange blog te schrijven.
Na drie weken zit ik hier dan weer: Voeten omhoog (woordgrap.. Leg ik later in de blog wel uit :P) en met de rust voor een avondje een beetje weergekeerd (Je komt er wel achter waarom ;) ) om weer eens een blog te schrijven en om te laten weten dat Mieke en ik allebei nog in leven zijn, ons reuzegoed vermaken en allemaal leuke dingen doen!
Maar goed, het is allemaal te veel om alles te vertellen, want ik heb ontdekt dat er in drie weken toch wel echt heel veel kan gebeuren ;)
Oh oh oh! Voordat ik begin: Lieve mensen die mij allemaal een mail hebben gestuurd maar nog niets teruggehad hebben: Thanks so much! Ik vind het echt leuk en lief en ik waardeer het echt heel erg! Ik wil heel graag terugmailen en dat ga ik ook zeker echt wel doen! Vergeef me als het heel erg lang duurt! Ik vergeet het echt niet. Maar het leven hier is gewoon echt heel leuk en biedt zoveel nieuwe ervaringen dat het er snel bij inschiet om uitgebreid contact te houden met Nederland en alle onwijs toffe mensen daar! Dat vind ik ergens wel heel jammer, maar ik moet er hier nu gewoon uithalen wat erin zit, omdat ik geloof dat ik jullie vanaf Julie weer kan zien en van jullie kan genieten! Zo… Dat wilde ik graag even zeggen, omdat ik elke keer wel denk: Oooooh, ik wil mailen! Maar het dan niet doe. Maar goed, ik vergeet jullie echt niet en van tijd tot tijd mis ik jullie een klein beetje. Maar dat is normaal als je niet in de buurt van onwijs coole mensen bent ;)
Maar goed, nu komt er vast weer een ellenlang verhaal. Dus ga er rustig voor zitten, want zoals ik al zei: In drie weken kan er zoveel gebeuren ;). Volgens mij was ik geëindigd bij Miss Kayamandi… Pfoeh.. Dat lijkt alweer zolang geleden zeg! Anyway, de ochtend na Miss Kayamandi stonden we alweer vroeg naast ons bed, omdat we om 9 uur in Stellenbosch moesten zijn. We moesten onze jurken weer afleveren bij de winkel en werden gelijk daarna opgepikt door Tim en Jacolien (de andere Nederlandse stagiaire van de CHE). Samen met hen reden we naar Table Mountain. Dat leek ons wel handig. Zij hebben een auto, dus ja, dat maakt alles makkelijker en goedkoper! Maar goed, wij zijn dus met hen daarheen gereden. Het weer was geweldig: Geen wolken, lekker warm, gewoon perfect voor een goed uitzicht. Bij Table Mountain gingen we onze eigen weg. Tim en Jacolien wilden graag de berg beklimmen en wij wilden graag met de kabelbaan naar boven om te zorgen dat we genoeg energie hadden om over de hele top van de berg te kunnen lopen. We moesten best lang wachten, maar dat was het uiteindelijk zeker waard: De eerste keer verbrand op de schouders in Zuid-Afrika ;). Toen we eenmaal in de kabelbaan zaten ging het allemaal supersnel. Dat ding vloog echt bijna naar boven en met 5 minuten stonden we zo’n 800 meter hoger dan aan het begin. Het was al tegen lunchtijd, dus besloten we eerst het restaurant maar op te zoeken. Het eten daar was geweldig, maar het feit dat we zo’n heerlijke lunch hadden met het meest geweldige uitzicht dat ik ooit heb gehad maakte het allemaal nog veel mooier! Serieus, ik houd helemaal niet van uitzichten of beter gezegd: normaal valt het mij helemaal niet zo op of ben ik er niet zo van onder de indruk. Maar dit uitzicht… WAUWWAUWWAUWWWW!!! Ik kan er heel veel over zeggen, maar het doet het allemaal zwaar te kort! Serieus, mam, ik weet dat je van bergen houdt, dus ik raad je aan om eens naar de Tafelberg te gaan! Beklim hem dan niet, maar loop lekker rond over de top. Bij elke stap kregen weer een nieuw stukje bizar geniaal uitzicht en het een overtrof het ander elke keer weer! Rond half 3 waren we aan de compleet andere kant van de Tafelberg en moesten we snel terug via de andere kant om weer terug te gaan, want de auto stond op ons te wachten. Dat was jammer, want wat ons betreft hadden we daar nog wel een paar uur gezeten en rondgelopen! Maar goed, we gaan zeker terug om daar te chillen ;).
’s Avonds hebben we met Miriam bij Cubana’s gechilld. Heb ik over Cubana’s verteld? Over hoe lekker en goedkoop de cocktails zijn en hoe goedkoop het is om een waterpijp te roken? Nou, anders bij deze nog een keer! Cubana’s is gewoon een geniale bar! Gewoon perfect voor een relax avondje.
De rest van de week hebben we gewoon stage gelopen, zijn we naar Cellgroup van de kerk geweest en hebben we eigenlijk niet zoveel bijzonders gedaan. Verder hebben we nog gewerkt aan de kamer van de Amerikanen, samen met de jongens. Ze hebben hard gewerkt aan tekeningen en aan het schrijven van leuke dingen op de stickie notes. Door de hele week heen begon de kamer er steeds beter uit te zien en op een gegeven moment waren we zelfs gek genoeg om hun bedden voor hen op te maken… Ach ja, je moet wat hea ;)
We hadden besloten om zaterdag te werken in plaats van maandag, want die maandag zouden onze mannen weer arriveren in Zuid-Afrika. We wilden hen natuurlijk wel ophalen van het vliegveld, dus moesten we een oplossing bedenken. De oplossing: Zaterdag met de pleegkinderen naar het park! En het was er een perfecte dag voor: De zon scheen, het was lekker warm en de kinderen vinden het park helemaal geweldig. Het resultaat: Voor de 2e keer verbrand in Zuid-Afrika ;). Dit keer was het wel heel erg, want er was geen schaduw in het park. Maar ach, dat mag de pret niet drukken! De kids hadden een leuke dag, dus onze missie was geslaagd. Toen we om kwart voor 4 thuiskwamen moesten we opschieten, want met een half uur zou Miriam weer op de stoep staan om ons mee te nemen naar Kaapstad. Dat betekende dus dat we snel om moesten kleden en alles bij elkaar moesten zoeken. Samen met Miriam reden we naar Kaapstad, naar The Waterfront. Ik heb nog steeds niet echt een idee wat het precies is, maar er zijn coole dingen. We hebben gewoon lekker rondgelopen, langs het water, langs de havens en door het winkelcentrum. In de haven was een platform waar allemaal zeehonden lagen te relaxen in de zon. Midden in een haven lagen ook een paar zeehonden te chillen op hun rug in het water. Dat ziet er echt grappig uit, met die gekke voeten van hen die omhoog steken :P. Rond half 8 was het tijd om een goed restaurant uit te zoeken. Met het avondeten zouden we nog 2 andere mensen ontmoeten: Maxi, een Duitser en Jakob, een Deen. Miriam kende Maxi al en hij nam Jakob mee. De jongens waren naar een rugbywedstijd, dus kwamen later. Wij zochten alvast een goed restaurant uit, met het beste uitzicht en de beste plekken die we konden vinden. We kwamen uit in een restaurant langs het water in de haven, op het balkon van de eerste verdieping met een fantastisch uitzicht over het water en daarachter de lichtjes van een stad aan de andere kant van de baai. Kan niet beter :).
Na het eten vertrokken we naar Longstreet, dé place to be in Kaapstad ’s avonds! Het is er vol met bars en clubs en hostels en het leeft er gewoon de hele nacht. We gingen van plek naar plek, totdat we uiteindelijk eindigden in een bar waar bijna niemand was en waar een tafelvoetbaltafel stond. Mieke en ik namen een kijkje en kwamen erachter dat het 1 rand voor 10 ballen was. We daagden de jongens uit en verloren helaas hopeloos. Ondertussen werden we omringd door de overige gasten van de bar: een stuk of 10 mensen uit Kayalitsha. Zij wilden dolgraag ook een potje spelen tegen ons allemaal, dus hield de tafelvoetbaltafel ons een behoorlijk tijdje bezig. Totdat we het om 4 uur wel zat waren en het wel tijd vonden om naar huis te gaan. Held Miriam bobte ons perfect terug naar Kayamandi, waar ik gelijk naar de wc ging, terwijl Mieke de schrik van haar leven had.. ;) Mieke liep onze kamer in, deed het licht aan en zag dat er iemand in haar bed lag… :P Hahaha, briljant.. ;) Je had haar moeten horen en haar reactie moeten zien.. ;) Bleek dat het Gesa, een van onze Duitsers, was die het gesnurk van haar kamergenoot niet meer aankon ;).
Toen Gesa toch weer naar haar eigen kamer vertrok, vielen wij al snel in slaap om om 10 uur weer hardhandig gewekt te worden door het geluid van een wekker… Ondanks dat het pas 10 uur was, moesten we er toch uit. We hadden een druk schema voor die dag. Het was de dag voordat Chris en Dan terug zouden komen en we hadden genoeg verrassingen om voor te bereiden. We moesten dus boodschappen doen, de kamer afmaken, welkomsborden voor op het vliegveld maken en een lunch voor hen voorbereiden. Dus we gingen naar Stellenbosch voor de boodschappen en om 2 foto’s uit te printen voor hun welkomsbord. Toen we terugkwamen hebben we eerst de finishing touches aan hun kamer gedaan. De laatste stickie notes opgehangen, onze laatste oranje notes geschreven en de laatste tekeningen een mooi plekje gegeven. Daarna was het tijd voor de welkomsborden: Mieke had het geniale idee om een ‘gezocht’-bord te maken voor allebei. Allebei hebben we er 1 gemaakt, met de meest idiote foto van elk.. ;) Ze waren geniaal, al zeg ik het zelf! Verder hebben we nog pannenkoeken voor hen gebakken en chocolademousse gemaakt. Rond half 12 ’s avonds waren we eindelijk klaar en waren we zeker toe aan onze welverdiende rust ;).
Maandagmorgen was het dan zover: Onze Amerikanen kwamen weer terug! Dat betekende: Meer leven in huis, meer mannen in huis, altijd wel iets te beleven en geen moment rust meer ;). Maar wij waren er helemaal klaarvoor! De taxi kwam wat aan de late kant, maar nog steeds op tijd om op tijd te zijn.. We hadden onze borden bij ons en waren veel te enthousiast om ermee rond te lopen op het vliegveld.. ;) Uiteraard hebben we er uitgebreid mee rondgelopen over het vliegveld, zodat iedereen die we tegenkwamen wist dat we op zoek waren naar 2… uuhm.. Bijzondere… Amerikanen.. ;) Ik zal er wel een keer een foto van uploaden ;). Het had inderdaad het gewenste resultaat: iedereen keek uitgebreid naar onze borden om vervolgens lachend door te lopen. Toen we bij de gate (of waar je dan ook uit mag komen als je geland bent.. ;) ) kwamen stonden daar allemaal van die taximannetjes met serieuze borden met namen van mensen op wie ze aan het wachten waren. Dat vonden we een geschikte plek om ons tussen te voegen en de mannetjes vonden het maar wat grappig. We hebben ze dan ook erg aangeraden om ook over te stappen op dat soort borden… We moeten nog checken of ze dat ook echt gedaan hebben, maar dat komt wel een keer :P.
We stonden er nog maar een paar minuten toen er twee bekende gezichten door de deuren kwamen. Jahoooor, daar waren ze weer! Onze Amerikaantjes! Het was echt leuk om ze weer te zien, ze een knuffel te kunnen geven en om ze een dag vol leuke dingen te gaan bezorgen waarvan zij nog geen idee hadden.. ;) Te beginnen met onze welkomsborden! Dat was, hoe cool de rest ook was, voor mij toch wel het geniaalste :P. De jongens bewonderden hun borden uitgebreid en in de auto moesten ze natuurlijk alles over hun trip vertellen, terwijl wij hen toch wel echt goed duidelijk maakten dat wij ons ook heus wel zonder hen vermaakt hadden en dat we duizenden nieuwe vrienden hebben, dus dat we hen niet meer nodig hebben.. :P
Thuis aangekomen brachten we de jongens naar hun kamer, want we wilden getuigen zijn van hun reactie wanneer zij hun kamer zouden zien. En zoals verwacht: echte jongens reageren niet uitbundig, maar vinden het wel heel erg cool, leuk en lief en waarderen het vanuit hun tenen ;). Terwijl zij even de tijd namen om alles te lezen, bewonderen en hun hoognodige douche te nemen, namen wij de tijd om de pannenkoeken warm te maken. Heb je enig idee hoe Amerikanen zijn? Nou.. Die hebben altijd honger en ze hebben een maag zo groot als een olifant.. ;) We hadden er dan ook voor gezorgd dat we sowieso genoeg hadden. De jongens waren er blij mee en toen we hen na de pannenkoeken ook nog chocolademousse voorschotelde waren ze helemaal blij. Missie geslaagd ;). Het was ondertussen al half 3 en de jongens wisten allemaal dat Dan en Chris weer terug zouden komen, dus een voor een kwamen ze allemaal aan. Rond 4 uur stelde Chris voor om met de jongens naar het park te gaan en tja, hoe moe we ook waren, iets doen met de kids en met Chris kunnen we op de een of andere manier gewoon niet afslaan. Al met al hebben we gefrisbeed, gevoetbald en lekker rondgehangen. Prima, welcome back guys! Echt, ze brachten weer genoeg leven in huis. ’s Avonds werden er weer spelletjes gespeeld en bleef iedereen weer veel langer op!
Dinsdag en woensdag waren niet heel bijzonder. Woensdagavond was trouwens wel cool, want toen gingen we met Chris, Eric, Miriam, Mieke en ik naar Cubana’s. Altijd goed! Daar hebben we gewoon gerelaxed, spelletjes gedaan en super hard gechilld.
Donderdag overdag was weer stage, maar ’s avonds was weer een goed feest! Het was namelijk Halloween. Normaal gesproken houd ik helemaal niet van Halloween, maar dit was anders. Dan is een goede partyplanner en had bedacht om een Halloweenparty voor de kids te organiseren. Hij had de decoraties, snoep, schmink, drinken en geschikte muziek geregeld. Toen we uit Jonkershoek terugkwamen rond 6 uur stonden er dan ook allemaal geschminkte jongens voor onze deur. Aangezien wij de woonkamer hebben, had Dan onze woonkamer omgetoverd tot partyruimte. Wij moesten ons ook snel omkleden, want niemand was welkom als hij/zij niet verkleed was. Mieke was een kat en ik heb mijzelf omgetoverd in Shrek. De kids zagen er ook geweldig uit! Dan en Chris zorgden voor dat alle kinderen verkleed waren en geschminkt. Ga naar hun facebook en daar kan je foto’s wel vinden ;). De hele woonkamer was propvol en het snoep verdween als sneeuw voor de zon. De kinderen zijn echte Afrikanen, allemaal echt uit de zwarte cultuur, dus dat betekent dat ze allemaal van zingen en dansen houden! Dat zorgde ervoor dat halverwege de avond de kinderen een dancebattle begonnen waarin ze het om de beurt tegen elkaar opnamen! Nederlanders, please probeer dat nooit! Het zal er toch nooit zo geniaal, zo soepel en zo onwijs cool uitzien als bij deze kids! ;) Hoe briljant dat ze dat gewoon doen en het ook gewoon kunnen! Wauw! Ik vraag ze allemaal of ze het mij ook willen leren, maar tot nu toe is het een verloren zaak om zo te kunnen bewegen als zij ;).
Nadat de kids rond 9 uur/half 10 naar huis gingen (ja, ze zijn nog jong en het was een schoolavond) was het tijd voor ons eigen feestje, met iedereen die hier woont. Het was tijd voor spelletjes, gezelligheid, goeie grappen en eindelijk weer wat ruimte om ons heen ;). Rond 2 uur was iedereen vet moe en was het dan ook tijd om te gaan slapen. Maar man oh man… Die Dan mag wat mij betreft wel veel vaker een feestje geven! Het was gewoon geniaal. Mocht je dit ooit lezen, Dan.. Goed gedaan en doe het nog maar veel vaker ;).
Vrijdag ging onze wekker helaas weer heel vroeg, want er waren alweer drie weken voorbij. Dat betekent dat het weer tijd was voor supervisie in de Oude Bakkerij. Dat betekende: een heerlijk ontbijtje met heerlijke thee en gewoon een goeie morgen ;). Ik ga denk ik een andere blog schrijven over alles met stage, want dit is gewoon de blog over alle vette dingen van de afgelopen paar weken :P en stage is weer een hele andere update ;).
Toen we net terug kwamen van supervisie stond Bonez ineens op de stoep. We waren van plan om te gaan slapen, maar hij had ons in de bibliotheek nodig om even wat voor hem te checken. Prima, voor Bonez doen we dat wel.. ;) En daarbij vertelde hij dat dinsdag een voetbalwedstrijd van de Chiefs(zijn team) tegen Ajax Cape Town (ons team uiteraard) was en dat hij daar met ons heen wilde. Al met al konden we nog niet bijslapen, maar was het prima om hem even te helpen en net als altijd hard met hem te kunnen lachen.
We dachten dat we wel konden slapen als we terugkwamen van de bibliotheek, maar uiteraard gooiden die gekke Amerikanen roet in het eten.. :P Omdat het Chris’ laatste week hier was, wilde hij er alles uithalen wat erin zat. Dat betekende dat hij gepland had voor vrijdagmiddag om met zoveel mogelijk kinderen naar de voetbalvelden aan het begin van Kayamandi te gaan en daar een sportmiddag te houden. En ja, het lijkt er in onze blogs naar mijn idee soms op dat wij een beetje van hen afhankelijk zijn. Maar deze vrijdagmiddag bewees dat zij ook wel een beetje van ons afhankelijk zijn.. ;) Ze konden niet zonder ons, dus moesten wij onze slaap opofferen om met hen mee te gaan naar hun sportmiddag. Al snel werden wij gebombardeerd tot teamcoaches. Mijn team was keihard aan het winnen, totdat Chris zich ermee ging bemoeien. De stand werd halverwege van zo’n 4-0 voor mijn team ineens gelijk en dat zorgde ervoor dat Mieke en ik ons allebei transformeerde in een fanatieke coach, die schreeuwt en boos is als het slecht gaat, maar zo blij als een kind is met een doelpunt.. ;) Nee hoor, wat er ook gebeurd, ik bleef juichen en high-fives uitdelen aan mijn team! Ik ga uiteraard voor de motiverende, positieve aanpak.. ;) Uiteindelijk werd het 8-8 en konden beide teams tevreden zijn. Het was echt wel een toffe middag, met meer dan 30 kinderen. Je zou wel kunnen zeggen dat het een succes was…
’s Avonds was het de beurt aan Chris, Mieke en mij om naar Amazink te gaan. Amazink is een typisch Afrikaans restaurant hier om de hoek. Ze serveren eten dat typisch is voor de Xhosa-cultuur. En tijdens het eten wordt er opgetreden. Er wordt gedanst, gedrumd en gezongen. En dat dansen is uiteraard dansen zoals alleen Afrikanen dat kunnen! En dat optreden is niet zomaar saai op een podium… Nee, dat optreden is vet cool! De groep performers was denk ik zo’n 15 mensen groot. De mensen zitten in een aantal rijen aan een tafel. Tussen de tafels is ruimte en de performers lopen, dansen en zingen overal! Overal gebeurd wel wat en het is echt zo dynamisch dat je echt geen idee hebt waar je moet kijken. Maar overal waar je kijkt is het goed! En het beste van alles: Lelethu, onze gastzus, is een van de performers. Elke morgen krijgen we al in de keuken een privéconcert van haar, als ze aan het oefenen is. Maar dat is toch zo anders. De hele avond was een van de beste shows die ik ooit in mijn leven gezien heb! Serieus.. WAUWWAUWWAUW! Zoooo goed! En Lelethu… Serieus.. Wat is zij goed zeg! Ik wist wel dat ze kon zingen… Maar de vibe die ze had toen ze echt aan het optreden had, en hoe goed ze kan dansen en dat ze gewoon bij sommige moeilijke dingen de leading role had… Wauw! Supercool! Ze is sowieso supercool, maar nu ik haar ook zo heb gezien ben ik helemaal blij met haar als supercoole gastzus! Al met al, het was een vet goede avond. Ooooh, Chris wil graag dat wij de kinderen een keer hiermee naartoe nemen als hij weg is, omdat hij daar geen tijd meer voor heeft. Nou… Ik heb daar geen problemen mee hoor.. ;)
De volgende dag was zaterdag en dat was ‘onze dag’: Surfeeeen!!! Met Miriam, Maxi, Dan, Chris, Mieke en ik gingen we naar Muizenberg. Het was onze dag, omdat we de andere dagen moeten delen met de kinderen voordat Chris weggaat.
Maxi kwam met de trein, want hij komt ergens anders vandaan, terwijl Miriam ons met de auto meenam. Relax! Dat scheelde weer een uurtje slaap!
Toen we in Muizenberg aankwamen was het weer goed, maar de oceaan was echt bizar. De golven waren hoog en hard en de stroming was vet sterk. Daarnaast zwommen overal kwallen. De golven kwamen ook echt hard en snel, wat ervoor zorgde dat het eigenlijk onmogelijk was om op het board te klimmen en ook maar te proberen om op te staan. In het begin heb ik het geprobeerd, maar het was gewoon een mission impossible. Daarom gaf ik maar op en gaf ik me over aan de golven. Ik heb me prima vermaakt door heerlijk aan mijn board te hangen en me mee te laten slepen door de golven. Totdat Mieke op een gegeven moment gebeten/gestoken/of-wat-ze-ook-doen werd door een soort van blauwe kwal die niet echt een kwal is. Dat deed zeer en er zat gek blauw spul op haar hand, dus gingen we het even checken bij de surfschool. Toen dat gefikst was, wilde zij het water niet meer in en Dan ook niet, dus bleven zij lekker aan de kant, terwijl ik weer lekker aan mijn board ben gaan hangen. Op een gegeven moment zagen we een zeehond op zo’n twee meter afstand van Miriam. Supervet uiteraard! Haha, wij hebben gewoon ‘gesurft’ met een zeehond! Jeej :P!
Toen iedereen er klaar mee was, hebben we lekker geluncht en daarna hebben we een heel eind langs de oceaan gelopen. We liepen echt pal langs de oceaan, over een pad een paar meter boven het water. Maar de golven waren echt vet hard, dus we werden regelmatig aangevallen door de golven.. ;) Op een gegeven moment heb ik de oceaan maar uitgedaagd om te laten zien wat hij kon, maar sinds toen kreeg de oceaan ons niet meer te pakken en droogden we op in de zon.. ;) Dat betekent dus dat ik gewonnen heb van de oceaan.. ;P We zagen trouwens nog een paar zeehonden ronddobberen en het was gewoon supervet en supermooi! Echt, het Nederlandse strand en de Zwitserse bergen zijn echt saai vergeleken met dit ;). Toen we rond 5 uur wegwilden, bleek dat miriam haar mobilizer van haar auto kwijt was. Dat is iets wat oude auto’s hebben als beveiliging tegen diefstal. Nu kan je de auto niet starten zonder mobilizer, dus konden we niet weg. Een aantal mensen hebben ons geprobeerd te helpen, maar niemand kon de mobilizer uitschakelen en zorgen dat we wegkonden. Uiteindelijk hebben we Miriams auto weggesleept naar een veilige plek voor een paar dagen en hebben wij een taxi geregeld om naar huis te gaan. Maxi kon geen trein meer krijgen, dus bleef hij bij ons. Dat zorgde ervoor dat we eindelijk genoeg mensen hadden om te weerwolven, dus daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.. ;) Nu is Chris een master in praten en manipuleren en kan Dan er ook wel wat van, dus die twee waren helemaal fan van het spel. De rest kende het al, dus was het erg succesvol! Oooh, wat houd ik van weerwolven! Zoveel goede herinneringen aan dat spel.. ;)
Pffft… Het wordt wel een lang verhaal zo, hea? Maar ik ga het lekker toch afmaken, omdat het allemaal te leuk is om niet te vertellen!
Zondag dachten we uit te kunnen slapen en te kunnen relaxen, maar de kinderen hadden een ander idee. Chris had hen vertelt dat ze misschien wel naar het zwembad konden gaan. Hij had in zijn hoofd om rond 11 of 12 is wat kinderen te verzamelen en daarheen te gaan, maar dat had hij niet heel duidelijk met hen gecommuniceerd, want om 9 uur werden we wakker van een hoop lawaai en toen we de deur opendeden stonden aan de andere kant zo’n 10 kinderen om te vragen of we meegingen naar het zwembad. Het was bloedjeheet, dus ja, voor zwemmen en een gezellige dag met de kids waren we zeker in! We hebben ons snel omgekleed en klaargemaakt. Toen wij er ook klaar voor waren, vertrokken we met de kids naar het zwembad. Het zwembad is in Cloetesville, de township voor de kleurlingen. Daarom moesten we een gekke weg lopen. Omdat we voor de kortste weg gingen, moesten we door iemands tuin, over een muur, dan oversteken over een vet brede weg. Na de weg moesten we over een riviertje en na het riviertje kwam nog de treinrails. Nadat we al deze hindernissen hadden overwonnen kwamen we aan bij het zwembad… Dicht… Gesloten… Niet open… Gelukkig was er een beveiligingsmannetje dat ons vertelde dat het zwembad om 12 uur open zou gaan. Het was toen half 11, dus besloten we om ons maar op het grasveld voor het zwembad te vermaken. Een aantal jongens besloten te gaan voetballen, andere jongens besloten te gaan frisbeeën, een andere helft besloot om te chillen in de schaduw en weer een andere helft besloot om het gevecht met ons aan te gaan. Oke, de groepen wisselden weleens, maar wij kregen niet echt rust. Mieke en ik werden bestormd door de jongens en moesten de een na de ander tegen de grond proberen te werken, van onze rug af zien te krijgen en zien te zorgen dat wij toch wel echt bewezen sterker te zijn dan zij.. ;) Nu zijn we natuurlijk ook sterker, maar zij waren met meer, dus eindigden wij uiteindelijk toch onder een stapel jongens…
Toen het zwembad rond half 1 uiteindelijk openging hadden nog veel meer kinderen vanuit Kayamandi en Cloetesville zich verzameld en was het een drukte van belang. Wij zochten onze kinderen bij elkaar en zorgden dat iedereen binnenkwam. Van daaruit ging ieder zijn eigen weg. De jongens vonden het water koud, dus sprongen erin en renden er dan weer uit om op de warme tegels te liggen bakken en het dan weer opnieuw te doen. Weer anderen wilden wel graag zwemmen en om iedereen natuurlijk nat te spetteren.. ;) Nu ben ik ook wel fan van dat soort praktijken, dus heb ik mij samen met alle kids prima vermaakt.. ;) Uiteraard waren wij de enige witte mensen en zo’n beetje de enige grotere mensen (ik wil ons nu niet bepaald volwassen noemen ;) ), dus hadden we er ineens een heel zwembad aan nieuwe vrienden bij. Ik heb genoten van mijn nieuwe vrienden. Het was echt een leuke dag in het zwembad en ik heb nog steeds de blauwe plekken van onze overwinning op mijn armen.. ;) De jongens dagen ons nog steeds uit voor een nieuw gevecht, dus we zullen zien wanneer we ze weer zullen verslaan.. ;)
Maandag is niet boeiend genoeg om nu over te vertellen en dinsdag overdag ook niet.. ;) ’s Avonds wel! ’s Avonds gingen we met Bonez, NoNo en haar vriend naar Ajax Cape Town – Kaizer Chiefs. Iedereen hier is voor de Chiefs, dus zij drie ook. Wij zijn uiteraard voor Ajax. Dus het werd een interessante avond. De wedstrijd was niet zo goed als het Nederlandse voetbal, maar ach, wat maakt dat uit?! We waren in Cape Town, dus het was allang prima! We waren in het stadion dat gebouwd is voor het WK.. Weten jullie dat nog? Al die mooie wedstrijden die we daar in dat stadion gewonnen hebben..?! Zucht… Goede oude tijd.. ;) En nu zaten wij daar gewoon, in dat stadion… Het is wel echt een mooi stadion hoor! De eerste 88 minuten werd er niet gescoord, hoewel beide teams er erg dichtbij waren. In de rust werden we – vooral Mieke gelukkig ;) – nog lastig gevallen door een irritant mannetje dat ons drinken wilde aanbieden en die Mieke blijkbaar wel erg interessant vond.. Gelukkig kwam uiteindelijk Bonez to the rescue, dus hield hij uiteindelijk ook wel op. Maar goed, in de 88e minuut scoorde Ajax en konden wij heel hard juichen, terwijl Bonez naast op zijn eigen Bonez-manier gefrustreerde armgebaren stond te maken en te stampen met zijn voet… Hahaha, ik heb hem nog nooit zo gezien.. ;) Normaal loopt hij altijd superhard en praat hij altijd superveel, maar na de wedstrijd liep hij heel langzaam en zei hij haast niets meer.. Tja, het is net een Nederlandse man als het om voetbal gaat… ;)
We moesten op de terugweg nog even een ommetje maken om McDonalds te halen voor onze Amerikanen. Tja, ik heb je vertelt over hun maag… ;) En dat geldt echt de hele dag!
Woensdagmorgen liep alles een beetje anders dan gepland. We zouden naar stage gaan, maar dat ging niet door. Een minuut voordat we vertrokken, kwam ik erachter dat mijn was op de grond aan het vallen was door de wind, dus wilde ik het snel gaan redden. In de weg naar de was zit een soort greppel om het water tussen de huizen weg te laten lopen. Normaal gesproken kijk ik altijd uit voor dat randje, behalve woensdagmorgen. Ik ren dus naar mijn was toe en stap half op en half naast het randje van de greppel, waardoor mijn enkel vet hard dubbel klapt. Ik voelde gelijk dat het niet goed was en hinkte verder naar de waslijn om wat steun te zoeken. Toen ik stilstond kon ik ‘rustig voelen’ hoe het voelde. Eigenlijk herkende ik de pijn nog wel van de vorige keer dat ik mijn enkelband had gemarteld. Ik ben gaan zitten, heb stage gebeld, heb ijs geregeld en een lift naar Stellenbosch om drukverband en een stel krukken te regelen. Ondertussen werd mijn enkel zo dik als een voetbal (oke, ik mag overdrijven in mijn blog ja ;) ) en deed het behoorlijk pijn. Het is maar goed dat ik nog weet hoe ik hiermee om moet gaan, want anders was het echt niet relax om hier in Zuid-Afrika met mijn voet omhoog te moeten zitten.. ;) (jaaaa, dat was de woordgrap van het begin van mijn blog.. :P ) Oke, relax is sowieso niet het goede woord, maar ik kan er in elk geval mee omgaan.
’s Avonds hield Chris zijn afscheidsdiner, omdat hij donderdagmiddag wegging. Hij had ons allemaal, de Zulu’s en uiteraard alle kinderen uitgenodigd. Mieke en ik hadden de zorg voor het toetje op ons genomen en hebben zoveel mogelijk geholpen met het klaarmaken van het diner. Gelukkig had hij sowieso ook al de geweldige hulp van Ski en Riri (2 van de jongens), die overigens ook al zijn baard stevig onder handen hadden genomen! Eindelijk!!! :P Oke, hij was er nog niet helemaal af, maar hij had het laatste deel bewaard voor Mawanda om eraf te halen.. ;) Hij zag er echt gek, raar en gewoon totaal anders uit zonder zijn megabaard.. ;) Gewoon echt niet meer de Chris die we kenden.. :P
Maar anyway, het diner was een groot succes! Chris had taco’s gemaakt, zoals alleen Amerikanen dat kunnen (nee, zelfs de Mexicanen doen het anders.. :P ). De kids houden sowieso van eten, dus het ging er in als pap! Daarnaast was het ook gewoon gezellig. Ook kregen de jongens die met Dan en Chris op de trip geweest waren eindelijk hun fotoalbums en nog een paar andere verrassingen.
Nadat alle kids weg waren, kwamen onze taxi’s. Het was weer woensdag, dus tijd voor Cubana’s! Woensdag betekent namelijk: cocktailnight! 2 halen=1 betalen! En ze zijn hier toch al zo goedkoop :D! Primaaaa! ;) Het was echt supergezellig, met iedereen hier uit huis, Miriam en nog een jongen van het frisbeeteam waar Chris mee bevriend is. Al met al was het een geslaagde laatste avond voor Chris, hoewel dat ook weer niet cool is, omdat hij wegging en alles…
Donderdag zijn we ook niet naar stage geweest, omdat ik gewoon niets kan doen en mijn voetje omhoog moet houden en omdat we ’s middags Chris weg gingen brengen naar het vliegveld. Na school kwamen de meeste kinderen nog afscheid nemen van Chris.. Meeen, dat was echt zooo niet cool. Al die coole puberjongens, die zo graag stoer willen zijn en dan die coole Chris, die zo graag zo groot, stoer en sterk is, maar die allemaal zoveel om elkaar geven.. En dat die dan afscheid van elkaar moeten nemen.. Meeen, ze moesten allemaal huilen.. En dat is echt zo erg om te zien! Ik werd er echt vet verdrietig van. Ik weet wel dat ik Chris wel een beetje zal missen, maar voor mij is het niet zo erg als voor deze jongens. Hij betekent echt vet veel voor hen en andersom net zo goed… En ze weten gewoon niet of en wanneer ze elkaar ooit nog zullen zien.. Dat zuigt! Keihard!
Toen moesten we nog naar het vliegveld, en daar was het onze beurt om afscheid te nemen. Op het vliegveld moesten we vet ver lopen en ik ging nog niet zo snel met mijn krukken, dus besloot Chris om me maar een lift op zijn rug te geven. Dat was een cool afscheidsritje.. ;) Meeen, ik haat afscheid. Ik weet nooit wat ik moet zeggen en het is zo onwerkelijk.. Maar hij is toch echt in het vliegtuig gestapt en hij komt nu toch echt niet meer terug… Dat zuigt…
Om ons verdriet weg te eten ( ;) ) zijn we maar met Dan en Miriam ergens ijs gaan eten. En om er toch nog een leuke avond van te maken heb ik de baard van dan afgeschoren en zijn haar gedaan! Daar had ik me al vet lang op verheugd en nu heb ik gedaan! :D hiephiep HOERAAA :D Dat zijn namelijk te leuke dingen in het leven om niet te doen.. :P Er kon toch vrij weinig fout gaan: scheerapparaat op een stand en scheren maar.. :P
Anyway, nu Chris weg is, is het gelijk al wat stiller. Raar maar waar… We missen nu echt al iemand.. Maar er staan nog veel meer veranderingen op de agenda.. ;) Maar daar ga ik in een andere blog over verder, want dit is alweer een veel te lang verhaal! Maar ik ben stiekem wel een beetje trots op mijzelf dat ik toch nu maar mooi in een avond bij gepraat heb over 3 fantastische weken! ;)
Al met al, de Amerikanen kwamen terug, 1 is weer weg, ik zit met mijn poot omhoog en het leven hier is nog steeds fantastisch! :D Dat had ik ook gewoon kunnen zeggen natuurlijk.. :P Maar goed, volgende keer zal ik het op die manier doen.. :P
Nee, lieve schatjes… Jullie zijn tof. Af en toe denk ik eens aan jullie! Binnenkort ga ik leuke foto’s uitprinten om zijn kale, witte muren wat op te vrolijken en zodat ik jullie écht niet kan vergeten! En er volgt snel een nieuwe update over ander groot nieuws ;)
Ek is lief vir jou!
Drukkies!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
