Wat te doen? Wat te doen..?

Joehoe leukerds!

Oke, daar zijn we weer.. ;) Dit keer hoop ik er een kortere blog van te maken met een totaal ander soort update ;) Dit keer gaat het over de andere kant van het leven in Zuid-Afrika. We doen vet veel leuke dingen en we genieten ons helemaal kapot. We genieten van onze Amerikaanse, Duitse en Zuid-Afrikaanse vrienden en hoe kort we ze allemaal eigenlijk ook maar kennen, ze zijn voor mij wel echt mijn vrienden van hier. Daarom is het echt vet balen dat Chris weg is. Echt, het scheelt zoveel dat hij nu al weg is… Het is een stuk stiller en veel minder dynamisch.. Ja, ik mis hem nu al… Maar goed, dat is even een nostalgisch momentje aan het begin van een blog waarin ik waarschijnlijk nog wel meer ‘nu al nostalgische momenten’ ga gebruiken.

Oke, waar zal ik beginnen? Voor het geval je de andere blogs hebt gelezen: Die gaan eigenlijk vooral over alle coole dingen die we buiten stage om doen. Buiten stage hebben we een behoorlijk druk, leuk en dynamisch leven. Altijd is er ergens wel iets te beleven. Daarnaast heb ik in het begin ook al de impressie gewekt dat onze stage niet helemaal naar onze zin was. Later heb ik volgens mij nog wel beschreven dat we een gesprek gehad hadden, dat we nieuwe, grootste plannen hadden en dat we daar helemaal voor zouden gaan. Volgens mij heb ik later niet echt meer iets over de vorderingen op stage geschreven, dus bij deze wijdt ik mijn blog aan stage.. ;)

We hadden besloten om voor 4 grote projecten te gaan: Een groep opzetten voor werkeloze moeders, de pleegkinderen, dossiers aanleggen bij de naschoolse opvang in Jonkershoek en een paar cliënten krijgen bij Child Welfare (de Jeugdzorg hier in Zuid-Afrika). Het klonk allemaal supergoed en Mieke en ik waren er allebei enthousiast voor. Bij supervisie hadden we een plan geschreven voor elk project waarmee we aan de slag gingen om alle projecten op gang te laten komen en te laten draaien. Al snel liepen we er tegenaan dat we eigenlijk alles zelf moesten doen en dat we er echt al onze energie in moesten steken om ook maar iets gedaan te krijgen. We vonden overal maar de minimale support. Onze stagebegeleidster weet niet zo goed wat ze met ons aan moet en begeleid ons eigenlijk gewoon niet. Daarnaast zouden we haar elke 2 weken moeten zien voor een begeleidingsgesprek, maar elke keer als we haar zien gaat het over andere dingen. Was ze bezig met afstuderen en voorbereidingen voor trouwen. Ondertussen is ze getrouwd en op huwelijksreis. Die combinatie zorgde ervoor dat we haar nu ondertussen al zo’n 4 tot 5 weken niet gezien hebben. Daarnaast is zij ook ‘maar’ vrijwilliger in Jonkershoek en ziet zij ons ook alleen maar daar werken en heeft ze geen idee wat we daarnaast doen. Al met al is het dan lastig om ons te begeleiden. Verder heeft niemand in Kayamandi een idee wat we doen en waar we mee bezig zijn. Elke morgen vragen ze: ‘Weet je wat je gaat doen vandaag?’ Wij zeggen dan dat we weten wat we gaan doen en dat is het dan. Verder hoorden we nooit meer wat van Child Welfare, dus hadden we nog steeds niets te doen in de morgen. We kwamen erachter dat er in Jonkershoek eerst een hoop andere dingen moeten gebeuren voordat ze toe zijn aan dossiers aanleggen van de kids. Het project draait nog geen jaar en er is nog geen duidelijke structuur en er zijn geen duidelijk verwachtingen. Er worden verwoede pogingen gedaan om het meer op de rit te krijgen en ze gaan ook de goede kant op, maar ze zijn in onze ogen nog niet klaar voor dit soort dingen. Daarnaast gaven ze ons niet echt duidelijkheid over hoe en wat ze het wilden hebben. Alles was een beetje tegenstrijdig, waardoor we eigenlijk nog steeds alleen maar aan het voetballen en huiswerk maken zijn.

Om met de pleegkinderen ook wat zinnigs te kunnen doen, wilden we met de sociaal werker praten die hen daar geplaatst heeft. We hadden een afspraak, die zij vergat en daarna liet ze nooit meer wat van zich horen. Dat helpt natuurlijk ook niet.

En de groep met vrouwen was voor 1 keer erg succesvol, daarna zijn er nooit meer meer dan 3 vrouwen gekomen. Elke donderdagmorgen zaten we weer te wachten en te wachten en dan kwam er weer niemand of maar 1, 2 of 3 vrouwen en daar kunnen we gewoon niets mee.

Al met al waren we daar best gefrustreerd over, maar wilden we dat niet aan onszelf toegeven. Zowel Mieke als ik vertelden tegen onszelf dat we niet mochten klagen, dat we gewoon vol moesten houden en nog harder moesten proberen. Maar elke dag, als we weer de hele morgen op de playgroup hadden gezeten of weer de hele morgen hadden zitten wachten op de vrouwen die niet kwamen, kwamen we helemaal kapot thuis met de lunch en had dat niets doen al onze energie uit ons weggevreten. Echt, soms voelde ik mij een oud omaatje, omdat ik gewoon rust nodig had terwijl ik niets had gedaan. Mieke had dat ook. Maar toch gingen we maar door en door. Totdat we vorige week vrijdag eindelijk weer supervisie hadden. We wisten wel dat we het allebei zat waren en we wisten van elkaar dat we allebei geen energie meer over hadden en geen zin meer om naar stage te gaan. We hadden de hele week geprobeerd om een afspraak met onze stagebegeleider te regelen, maar zoals ik al zei: zij was te druk. Snapten we heel goed, maar dat hielp ons gewoon compleet niet verder.

Tijdens supervisie merkten we eigenlijk pas hoe hoog onze frustraties zaten. We hoorden van Jacolien en haar nieuwe stage waarin zij wel echt sociaal werk dingen mag doen. Daarna was het aan ons de beurt. Onze supervisor vroeg ons: ‘En hoe gaat het bij jullie op stage?’ En dat was genoeg voor een heel relaas van ons allebei over hoe gefrustreerd we waren en wat er allemaal niet ging zoals het zou moeten gaan en over hoe graag we niet meer wilden gaan en dat soort dingen. En haar reactie: ‘Oke, dan is het nu wel echt tijd om naar wat anders te gaan zoeken.’ Wij: ‘Ja maar… Ja maar.. We willen niet te veel klagen en misschien moeten we wel gewoon volhouden en doorzetten!’ Zij: ’Nee, dit heb je al eerder gehad. En soms is het veel dapperder en beter om ergens een punt achter te zetten en voor iets anders te gaan!’ Wij: ‘….’ Dus ja… Dat zette ons wel aan het denken… Tja… Misschien moesten we daar maar eens over na gaan denken en misschien moesten we wel echt gaan stoppen en voor onszelf kiezen.

Die middag heeft onze supervisor gelijk een mail gestuurd naar Connect (de organisatie die ons geplaatst heeft), om maar een goed voorzetje te geven. Dat zorgde ervoor dat we ineens wel wat moesten gaan doen! (smart move!) Al met al hebben we dat weekend genomen om even te relaxen, bij te komen, leuke dingen te doen, ons voor te bereiden op de terugkomst van onze Amerikaanse jongens en ook nog eens na te denken over wat we met onze stage aanmoesten. Toen er die maandag op stage echt niets veranderd was, hebben we die morgen besloten om ook maar een mail naar connect en naar school te sturen.

Dinsdagmorgen hadden we een reactie terug van allebei dat het – zoals uit ons verhaal dat we hen vertelt hebben – hen ook een goed idee lijkt om verder te zoeken en om van stage te switchen. Dat hoorden we dinsdagmiddag, dus wilden we woensdagmorgen bij Prochorus vertellen dat we ermee gaan stoppen.

Nu wil het geval dat ik letterlijk een minuut voordat we op weg gaan naar stage door mijn enkel ga en niet meer kan lopen. Daar ging ons plan om ontslag te nemen…. Donderdagmorgen wilden we een nieuwe kans nemen, want woensdagavond hadden we gehoord dat we vrijdagmorgen ergens een sollicitatiegesprek hadden. En we willen dit gewoon wel netjes afsluiten. De mensen bij Prochorus zijn wel cool en het is echt zwaar stom om bij hen weg te gaan.. Bonez, Liezel, Thulisa, Yamkela… Tja… Ik vind hen cool en ik wil helemaal niet bij hen weggaan! Maar goed, daarom wilden we dus netjes, voor onze sollicitatie, stoppen en het gewoon op de nette manier doen. Nu is het interessant om te weten dat de weg naar Prochorus van huis tot daar helemaal heuvelopwaarts is. Normaalgesproken lopen we het in 3 minuten en is het geen punt. Maar ja, gezien het feit dat ik woensdag zo slim was geweest om mijn enkelband weer te vernachelen, liep ik met krukken. En ik kan je nu vertellen: een heuvel beklimmen met krukken is killing! Echt… Pfoeh! Oh wauw, echt… De weg naar stage is nog nooit zo lang geweest!

De mooiste ‘grap’ van alles? Toen we na zo’n 10 minuten de heuvel bedwongen hadden en bij Prochorus aankwamen, hoorden we daar dat Pam er niet was, omdat ze die morgen een auto-ongeluk gehad had. Ze was naar het ziekenhuis. Dat was echt zooo balen, gewoon omdat we nu weer geen ontslag konden nemen en nu maandag nog een keer naar Prochorus moeten gaan! Meeeen, had ik die hele heuvel voor niets beklommen :(! En toen dwong Liezel me ook nog eens om weer terug naar huis te gaan, omdat ik mijn voet omhoog moest houden in plaats van rond te hollen door Kayamandi ;).. Gelukkig was de lift inbegrepen bij dwingen om naar huis te gaan… ;)

Al met al stond ons besluit vast: we gaan stoppen bij Prochorus! Vrijdagmorgen hadden we al een sollicitatie en we hebben nog een paar andere opties achter de hand waar we contact mee proberen te leggen.

De sollicitatie vrijdagmorgen ging lekker. Wij mogen laten weten of we het gaan doen of niet. De organisatie was echt wel heel vet en goed en heeft zeker hele toffe dingen in de aanbieding waarvan zowel Mieke als ik wel heel blij worden om dat te kunnen doen. Maarrrr…. Het is helemaal in Fish Hoek.. En Fish Hoek is vet ver weg… Het is zo’n uur en een kwartier met de auto. Dat zou betekenen dat we moeten verhuizen! Ze hebben ons een appartementje aangeboden, voor de helft van de prijs die we nu betalen. Dat is positief en aantrekkelijk.. Maar het is een witte buurt, het is geen Kayamandi en onze leuke kids wonen daar niet… En we willen helemaal niet weg hier! We zijn gaan houden van Kayamandi en alles wat hier is… Maar ja, we zijn hier voor stage en we zijn hier om dat te halen. Al met al zijn we er nog niet uit of we deze optie gaan doen of niet… Maar goed… Daar gaan we de komende dagen nog maar eens goed over na denken en afwachten wat de andere opties ons laten weten… Want ja, dat we een andere stage willen is zeker. Maar dat we hier willen blijven wonen is ook zeker. Dat een van de twee niet mogelijk is, dat is ook zeker…

Zo… Voor nu is dit de update over stage ;) Al met al gaat er de komende tijd sowieso een hele hoop dingen veranderen en we hebben nog geen idee waar we uitgaan komen. Het is een beetje eng en spannend en gek, maar we vertrouwen er gewoon op dat we uiteindelijk uitkomen waar we moeten zijn. En zodra wij duidelijkheid hebben, zal ik het laten weten ;)

Nu loopt Dan moeilijk naar me te staren, totdat ik stop met typen, want hij wil te graag Big Bang Theory kijken, dus ik moet weer gaan!

Ajuparapluutjes!