Home sweet home..

Hello stelletje Nederlanders

Allereerst, voordat ik aan mijn verhaal begin, vind ik het belangrijk om een klein beetje met jullie te delen over wat ik pas echt begin te begrijpen sinds ik hier ben. Vandaag is de eerste dag voor de rest van de tijd dat Zuid-Afrika het zonder Madiba moet doen. Vanaf vandaag is Mandela niet meer hier en is hij er niet meer in levende lijve om de verschillende culturen met elkaar te verbinden. Hij is er niet meer om het land liefde, vergevingsgezindheid en eenheid te laten zien. Ik wil niet te veel eer aan deze man geven, maar het is gewoon waar dat wat er door hem in dit land gebeurd is dit land gemaakt heeft tot wat het nu is.

Kan jij je voorstellen hoe het is om nooit de wc in een huis te mogen gebruiken, omdat de wc buiten voor zwarte mensen is? Kan jij je voorstellen dat het voor jou niet toegestaan is om naar een goede school te gaan, om je huidskleur? Kan jij je voorstellen dat je na 5 uur niet meer in je eigen stad mag rondlopen en als je dat wel doet dat je daarvoor écht de gevangenis in moet? Kan jij je voorstellen dat je niet goed genoeg bent, omdat je de kleur hebt die je hebt? Ik niet. En daar ben ik blij en dankbaar voor, maar het overgrote deel van de mensen die ik hier tegenkom heeft daar wel een idee van. Voor hen was het de realiteit van elke dag. Die realiteit is nu gelukkig totaal anders. En ik weet niet hoe anders die realiteit was geweest als iemand anders dan Mandela in 1994 aan de macht was gekomen. Zelfs als de apartheid afgeschaft zou zijn, zou diegene dan net zoveel liefde, geduld en vergevingsgezindheid geleerd hebben? Zou hij net zo’n groot voorbeeld geweest zijn? Ik kan het me niet voorstellen. En dat voorbeeld voor velen is er nu niet meer in levende lijve. Dat zal zijn impact gaan hebben, maar op welke manier dat weet niemand nog. Er doen hier in Zuid-Afrika veel theorieën de ronde. Van een opstand tot juist meer toenadering, alles is mogelijk. Maar een ding is zeker: Zuid-Afrika zal niet meer hetzelfde zijn zonder zijn leider. Ik wilde dat gewoon met jullie delen, omdat het gewoon van belang is voor het land waar ik nu ben. Het is gewoon iets waar wij niet omheen kunnen en niet zomaar overheen kunnen walsen nu wij hier zijn. Letterlijk alles kan nu gebeuren en we moeten maar afwachten wat het is.

Zo… Na dat stukje is het eindelijk weer eens tijd voor een update van mijn kant. Volgens mij is het alweer veel te lang geleden en is er ook alweer veel te veel gebeurd. Ik heb geen idee meer waar ik moet beginnen, want ik kan er niet 1 blog van maken. Ik denk dat ik maar gewoon de leuke, onzinnige, gezellige dingen die wel noemenswaardig zijn een beetje kort moet benoemen en maar snel door moet naar wat echt belangrijk was. Waarschijnlijk zal het wel een beetje chaotisch zijn, omdat het ook een chaotische tijd is, maar ik hoop er volgende keer gewoon weer een betere blog van te maken, wel weer met updates over alle leuke dingen die we gedaan hebben enzo.. ;)

Ik kan mij nog vaag iets herinneren dat ik geëindigd was toen Chris wegging en ik Dans baard had geschoren! Gewoon nog even leuk om te benoemen.. :P Dat is nu al een maand geleden, dus het is echt hoogtijd om weer eens wat van mij te laten horen.. ;)

Nadat Chris weg was hebben we nog een week van Dan's gezelligheid kunnen genieten. Dat betekende een weekendje Kaapstad, waarbij hij mij zo’n beetje door heel Kaapstad op zijn rug heeft gedragen. :P Het was namelijk bloedheet en ik kon niet lopen en in die hitte kwam ik gewoon echt niet vooruit op krukken. Verder hebben we veel series gekeken, hebben we de kids mee naar de bios genomen, zijn we uit eten geweest en hebben we gewoon superveel plezier gehad met elkaar. Het was dan ook vet jammer dat hij uiteindelijk ook wegging en wij zonder Amerikaanse vrienden achterbleven. Gelukkig betekende dat niet dat er geen kinderen meer over de vloer kwamen. Uiteraard niet zo veel en vaak als bij Chris en Dan, maar blijkbaar hadden we toch wel iets goed gedaan, want het was niet vaak stil.

Verder moesten we natuurlijk nadenken over stage… Dat we gestopt waren was zeker, dat we een optie bij Living Hope hadden was zeker… Dat wij niet wegwilden uit Kayamandi was zeker… We hebben eerst maar gewoon een weekendje rust genomen na het interview en genoten van de aanwezigheid van die gekke Amerikaan. We gaven onszelf tot die woensdag om er rustig over na te denken en een keuze te maken. Dat hadden we wel nodig, want we wisten allebei eigenlijk al vrij snel dat de plek zelf een goede kans was en dat de kans dat er nog een keer zo’n kans voorbij zou komen klein zou zijn, maar ons hart was gewoon al zo gehecht geraakt aan Kayamandi dat we het eerst een klein beetje los moesten weken om te kunnen zeggen: We gaan het doen. Uiteindelijk hebben we dat wel gedaan. We konden niet anders eigenlijk. Living Hope heeft zoveel mogelijkheden, heeft zoveel mooie dingen in de aanbieding en had een huis in de aanbieding. Dus besloten we met pijn in ons hart om naar Fish Hoek te gaan. De week nadat Dan weg was hebben we gebruikt om voor het verhuizen voor te bereiden. We namen afscheid van onze vrienden bij Prochorus, we namen afscheid van de kids, we namen de kids nog een keer mee naar een vet coole show in Amazink, we kochten een auto (die er nu nog steeds niet is overigens..) en we bereidden onszelf voor op het loslaten van Kayamandi. Home sweet home… Het is echt geworden wat het betekent. Het is echt Home sweet Home. Als home is where the heart is, dan is Kayamandi Home.
Vorige week maandag zou onze auto klaarstaan voor ons. Dus wij zaten maandag vol ongeduld en met ingepakte koffers in een veel te lege kamer te wachten op het verlossende telefoontje. Dat verlossende telefoontje vertelde ons echter dat het dinsdag werd. Dinsdag werd woensdag en woensdag werd 5 tot 10 werkdagen later… Dinsdag waren we al helemaal gek van het wachten. We hadden de kinderen ook al vertelt dat we maandag vroeg zouden verhuizen, dus die kwamen al sinds maandag niet meer langs, dus was het saai en veel te stil. We hadden echt letterlijk niets anders te doen dan wachten… Dinsdagavond hebben we onszelf dan ook maar getrakteerd op een avondje buiten de deur. En woensdag moesten we gewoon weg uit Kayamandi, want het was gewoon een marteling om daar te blijven zitten, wachten totdat we wel weg zouden gaan. We hebben toen dus Miriams auto meegenomen en hebben onszelf maar gewoon verhuisd. We moesten echt geen dag langer stil blijven zitten daar! Hoe graag ik ook in Kayamandi had willen blijven, dat was onmogelijk op deze manier.

Vanaf woensdag hebben we ons bezig gehouden met het verzamelen van alle benodigdheden om te overleven. Van een koelkast tot aan een spatel, alles moest gefikst worden. Al snel vonden we de hoogst nodige dingen, zoals pannen en een kookplaat. De koelkast liet nog iets langer op zich wachten, maar nu hebben we die gelukkig ook :D

Maandag hebben we kennis gemaakt met stage. Het is echt totaal anders dan Prochorus. Het is echt groot en het is echt een organisatie. Alleen de afdeling Living Right (waar wij werken) is al vet groot. Van maandag tot en met woensdag zijn we gewoon een beetje met iedereen die naar iets interessants ging meegegaan. Avril wil dat wij in Capricorn gaan werken, maar daarvoor hebben we een auto nodig. En ja, die hebben we nog niet… Daarom zijn we maar naar Oceanview en Masipumelele geweest. Donderdag en vrijdag hadden we training voor de vakantiebijbelclub, die volgende week al is. Er is een Amerikaans team dat een programma heeft meegenomen en dat komt helpen. Dus we moesten alle liedjes en dansjes leren en dat soort dingen. Dat voelde eindelijk weer een beetje SPH. :P

Op de training hebben we kennisgemaakt met zo’n beetje alle mensen die bij Living Right werken. Dat is wel heel cool! Ze zijn echt grappig ;) Hoewel ik Bonez’s herrie en grappen stiekem soms wel een beetje mis, de gasten hier kunnen er ook wat van.. ;) Ik ben echt zo blij met het feit dat er zoveel mannen werken hier.

Misschien is het goed om een klein beeld te schetsen van wat Living Right doet. Voor zover ik daar natuurlijk nu al zicht op heb ;).
De mensen bij Living Right worden LifeSkill Educators genoemd. Ze geven elke dag na schooltijd club voor zowel kinderen als tieners.
Daarnaast gaan ze naar scholen en geven verschillende lessen, bijvoorbeeld over leiderschap, over seks, over de bijbel, over drugs, over vriendschap, over van alles wat met het leven te maken heeft en waarin het belangrijk is om goede keuzes te maken. Daarnaast probeert Living Hope in contact te komen met de ouders en te kijken waar een hulpvraag is. Waar nodig en mogelijk worden ze dan aan de juiste hulp geholpen. Daarnaast zijn ze bezig met zelf huisbezoeken doen bij bepaalde gezinnen en dat soort dingen. Dus ja, dat is ook een beetje wat wij gaan doen.

En omdat in deze communities vaders niet al te vaak aanwezig zijn op een positieve manier, vind ik het zo onwijs cool dat Living Hope in elke communitie een aantal gepassioneerde goede voorbeelden heeft gevonden! Dat is echt vet! En echt, deze mannen zijn echt cool! Ze hebben echt een overdosis aan humor, ze zijn gepassioneerd, ze houden van kinderen en ze leven voor God. Hoe goed wil je het voorbeeld voor deze kinderen hebben?!
Verder gaan we morgen als teambuilding met iedereen naar een pretpark, dus dat is zeker niet verkeerd :)!

Tja, wat moet ik er verder nog van maken? Hoe is het om hier te wonen? We hebben genoeg ruimte ineens. Het huis is groter dan het huis in Kayamandi en dit hoeven we ook maar met zijn tweeën te delen. Die ruimte is relax! Internet werkt hier alleen niet en dat zuigt! Verder is het soms wel heel stil hier, zonder die kinderen en in zo’n rustige buurt. Ook is het gewoon stom om weer helemaal van voor af aan te beginnen. We begonnen net wat meer mensen te kennen en vrienden te maken naast onze Amerikanen en nu moeten we weer van voor af aan beginnen. Onze buren zijn aardig. De kids zijn best lief en de honden zijn overenthousiast en dat geeft wel wat leven, maar het is niet wat we hadden. Daarnaast zal het ook nooit worden zoals dat, want we wonen in een rustige, witte buurt, niet super dichtbij een township. Misschien is het maar goed ook dat ons leven er hier totaal anders uit zal zien. Dat zorgt ervoor dat we onze focus op stage minder makkelijk kunnen verliezen en wat meer energie kunnen sparen daarvoor.
Maar goed, al met al gaat het best goed. Ik heb vertrouwen in een stage met Living Hope. En meer weet ik nu gewoon niet te vertellen… ;)

Wauw… Dit was een korte blog voor mijn doen… Wees trots op mij… :P

Liefde!<3